22.9.13
17.9.13
Ανακοίνωση για τις εξελίξεις στην παιδεία.
Να
κάνουμε την Ανατροπή υπόθεση όλων μας!
“Success story” μια
φράση που από πίσω της κρύβει έναν λαό
βυθισμένο στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Τέσσερα χρόνια σκληρών νεοφιλελεύθερων
πολιτικών που προσπαθούν να διαλύσουν
όλο αυτό τον καιρό κάθε ίχνος κοινωνικών
δομών. Μετά
το άνοιγμα των πλειστηριασμών πρώτης
κατοικίας και το κλείσιμο νοσοκομείων,
επόμενη στο στόχαστρο η παιδεία. Μετά
την μετατροπή της πρότασης
ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου στο γνωστό
σε όλους μας
σχέδιο “Αθηνά”
που υποβαθμίζει περαιτέρω το δημόσιο
πανεπιστήμιο η διάλυση της δημόσιας
παιδείας συνεχίζεται.. Κλείσιμο σχολείων,
καθεστώς διαθεσιμότητας για χιλιάδες
καθηγητές και εργαζόμενους στο χώρο
της εκπαίδευσης είναι μερικά από τα
κομμάτια του παζλ της καταστροφής.
Παρ όλες όμως τις
βάρβαρες πολιτικές Κυβέρνησης και
Τρόικας ο λαός ορθώνει ανάστημα. Οι
διοικητικοί υπάλληλοι του πανεπιστημίου
ήδη από την περασμένη Δευτέρα προχώρησαν
σε εβδομαδιαίες απεργιακές κινητοποιήσεις
αντιδρώντας στην πρόθεση της κυβέρνησης
να εντάξει 1600 εργαζομένους σε καθεστώς
διαθεσιμότητας. Από την Δευτέρα και οι
καθηγητές ξεκίνησαν εβδομαδιαίες
επαναλαμβανόμενες απεργίες παλεύοντας
και αυτοί για να μην “μπει” κανένας
συνάδελφος τους σε διαθεσιμότητα αλλά
και για να σταματήσει η περαιτέρω διάλυση
του δημόσιου σχολείου. Όλο και περισσότερα
κομμάτια της κοινωνίας επιλέγουν το
δρόμο της αντίστασης απέναντι στις
πολιτικές που καθημερινά τους οδηγούν
στην καταστροφή. Τα αιτήματα από κλάδο
σε κλάδο διαφέρουν, σε όλα όμως αρχίζει
να διαμορφώνεται μια κοινή συνισταμένη,
η οποία συμπυκνώνεται στο: “Ανατροπή
εδώ και τώρα!”. Το μήνυμα για ανατροπή
της Κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο ηχηρό
κάνοντας σαφές ότι ο αγώνας που δίνεται
είναι για το ίδιο μας το μέλλον.
Στην παρούσα
συγκυρία, όπου τα ταξικά χαρακτηριστικά
της σύγκρουσης ανάμεσα σε εμάς και σε
αυτούς είναι πιο εμφανή από ποτέ
γνωρίζουμε πολύ καλά σε ποιους θα
σταθούμε πλάι και ποιους θα πολεμήσουμε.
Στεκόμαστε πλάι
σε αυτούς που παλεύουν καθημερινά για
να λειτουργούν οι σχολές μας.
Στεκόμαστε πλάι
σε αυτούς που αρνούνται να δεχτούν την
υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Στεκόμαστε πλάι
σε άλλους αυτούς που αρνούνται τις
πολιτικές που μετατρέπουν την ζωή σε
επιβίωση.
Αυτή την στιγμή
σαν φοιτητές οφείλουμε να αντιληφθούμε
ότι
η επίθεση που έχει εξαπολυθεί έχει
συνολικά χαρακτηριστικά και
επομένως και η απάντηση
που οφείλουμε να δώσουμε πρέπει να είναι
και αυτή συνολική. Αυτά που κρίνονται
από δω και μπρος δεν είναι απλά το
πανεπιστήμιο αλλά το ίδιο μας το μέλλον.
Ας σταθούμε πλάι στα υπόλοιπα πληττόμενα
κομμάτια της κοινωνίας και μαζί τους
να δώσουμε τον κοινό αγώνα για την
Ανατροπή!
ΑΡιστερή
2.9.13
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…
Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης μιλάει για την απόλυσή του από το «Βήμα» στη σελίδα του στο facebook
Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Επειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.
Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…
Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.
Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Επειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».
Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.
Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.
***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Μα γράφει ο Μπρεχτ:
«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.
Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.
πηγή left.gr
Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Επειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.
Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…
Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.
Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Επειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».
Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.
Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.
***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Μα γράφει ο Μπρεχτ:
«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.
Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.
πηγή left.gr
28.8.13
Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ΕΜΠ: Αντίσταση τώρα!
Δυο δραματικά γεγονότα σφραγίζουν την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, προμηνύοντας με τους χειρότερους οιωνούς την εξέλιξή της. Η επιδεικτική, σχεδόν «θεατρική», απρόκλητη και απρόσκλητη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου στο ΕΜΠ κατακαλόκαιρα και η ανακοίνωση με διαδικασίες “fast track” 1700 διαθεσιμοτήτων - απολύσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το πανεπιστημιακό άσυλο, και μάλιστα ο ιστορικός χώρος του Πολυτεχνείου, είναι χαραγμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια ιερή εστία αμφισβήτησης και αγώνων. Προσβεβλημένο και σκουριασμένο ίσως από τη συστηματική επιχείρηση φθοράς του από τους κρατούντες επί δεκαετίες, είναι ακόμη ζωντανό και ισχυρό, όπως όλα τα σύμβολα των καλύτερων στιγμών του λαού και της νεολαίας μας. Και πάντα “επικίνδυνο”. Ιδιαίτερα σε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όταν μια ολόκληρη κοινωνία συμπιέζεται μέχρις ασφυξίας, μέχρις εξαθλίωσης. Γι' αυτό και θέλουν να εξουδετερωθεί. Ξέρουν πολύ καλά ότι σε τέτοιες στιγμές οι υπόγειες διαδρομές μέχρι το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γρήγορα ξανα-ανακαλύπτονται και απειλούν να διαλύσουν τα δεσμά του φόβου που κρατούν δεμένη την ελληνική κοινωνία. Πάντως, όποιος ξέρει λίγη ιστορία θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα σύμβολα δεν καταργούνται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και αστυνομικές επιχειρήσεις. Η ανατριχιαστική εικόνα πάνοπλων αστυνομικών να ελέγχουν ακόμη και τα καμαρίνια όπου εκτελούνται οι διπλωματικές εργασίες φοιτητών του ΕΜΠ θα φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ελπίζουν. Υπάρχει, όμως, και ένας πρόσθετος σημαντικός λόγος για την καλοκαιριάτικη «επίδειξη πυγμής» της κυβέρνησης. Όχι, βέβαια, το φαρισαϊκό «να παραδοθούν δυο αίθουσες στην Πρυτανεία» από μια κυβέρνηση που κυνικά εγκαταλείπει ολοκληρωτικά το δημόσιο πανεπιστήμιο στο μαρασμό και την παρακμή, αλλά για να παρουσιαστούν τα πανεπιστήμια ως «κέντρα ανομίας και παρανομίας» και να εξουδετερωθούν οι αντιδράσεις τους στο νέο συντριπτικό χτύπημα προκαταβολικά. Και, προφανώς, τα πενιχρά, στα όρια του τραγέλαφου, «ευρήματα» (μέχρι και USB και υπολογιστές … “ανακαλύφθηκαν”!) καθόλου δεν εμπόδισαν τον ορυμαγδό των δημοσιευμάτων που ακολούθησαν στο ίδιο μοτίβο. “Αν η πραγματικότητα δεν βοηθάει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…” Το νέο πλήγμα στο δημόσιο πανεπιστήμιο επιχειρείται κατ’ ευθείαν στην καρδιά του, στους ανθρώπους του. Αν μέχρι τώρα οι υλικοί όροι για την ύπαρξή του στερεύουν συνεχώς, υπήρχαν οι άνθρωποί του που πάντα, από το περίσσευμα της φιλοτιμίας και της αίσθησης καθήκοντος, προσπαθούσαν να περιορίσουν τη ζημιά, να κρατήσουν το πανεπιστήμιο όρθιο. Τώρα ένα μεγάλο κομμάτι τους, ένα τεράστιο κομμάτι τους, θεωρείται περιττό και αποβάλλεται. Στα όρια της ειρωνείας, μάλιστα, το Υπουργείο θέλει αυτό να γίνει με επίφαση αντικειμενικότητας. Παραγγέλλει μια “fast track” αξιολόγηση, μια ό,τι να’ναι αξιολόγηση, εντός μηνός, αρκεί να έχει ένα προαποφασισμένο αποτέλεσμα: να αποδειχτούν περιττοί 1700 άνθρωποι, με σημαντικό τμήμα τους, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, από το ΕΜΠ. Έχουμε καθήκον να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην υλοποιηθεί η ερεβώδης αυτή προοπτική. Όχι μόνο ως έκφραση αλληλεγγύης σε συναδέλφους που αντιμετωπίζουν τον καιάδα των απολύσεων. Αλλά γιατί οι εκατοντάδες άνθρωποι που απειλούνται σήμερα αποτελούν οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα της λειτουργίας του ΕΜΠ. Η απομάκρυνσή τους θα σημάνει καθοριστικό πλήγμα στη λειτουργία του. Το ΕΜΠ δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, αν αυτοί οι άνθρωποι φύγουν. Η λογική της οριζόντιας αναλογίας (εργαζομένων ανά μονάδα, εργαζομένων προς μέλη ΔΕΠ ή φοιτητές κλπ.), η οποία χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν κάποιοι εργαζόμενοι περιττοί, ανεξαρτήτως των ιδιαίτερων εκπαιδευτικών συνθηκών κάθε ιδρύματος, είναι καταστροφική για την ανώτατη εκπαίδευση και ειδικά την τεχνική. Πολύ εύκολα δε και πολύ σύντομα θα στραφεί και εναντίον των ίδιων των μελών ΔΕΠ. Στο νέο χτύπημα, το ΕΜΠ πρέπει να σταθεί ενωμένο και αποφασισμένο να δώσει σκληρό και νικηφόρο αγώνα, με τα μέσα που αυτό απαιτεί. Ουσιαστική συλλογικότητα, ειλικρινή αλληλεγγύη και πάνω απ’ όλα ενότητα λόγων και έργων. Αλλιώς, η δίνη των εσωτερικών αντιπαραθέσεων ή ακόμη και του κανιβαλισμού θα μας καταπιεί όλους. Όμως, βρίσκεται σε ένα βαθμό και στα δικά μας χέρια ένα πολύτιμο πράγμα, μια μεγάλη ευθύνη, οι ελπίδες και οι προοπτικές των νέων ανθρώπων. Και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μη βυθιστούν στο σκοτάδι, μαζί με τις ζωές μας.
πηγή left.gr
18.6.13
Από την Τσιάπας στην Τουρκία. Που είμαστε; Είμαστε εδώ!
| Μήνυμα του Μάρκος προς όλους τους πολίτες του κόσμου |
Του υποδιοικητή Μάρκος
|
Προς όλους τους πολίτες του κόσμου,
Αδελφοί, αδελφές, γυναίκες, άνδρες, άστεγοι, φτωχοί
Μας ρωτούσαν πόσοι είναι οι ζαπατίστας, και εμείς τους απαντούσαμε πάντα ότι είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι άνθρωποι εκεί έξω, που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους
και τις ελευθερίες τους. Τώρα, σήμερα, ακούμε ότι στη γη της Ανατολίας,
τη γη των τούρκων, των κούρδων, των λαζών, των κιρκάσιων, των αρμενίων
και τόσων πολλών άλλων που δεν μπορώ να τους μετρήσω, υπάρχουν χιλιάδες
άνθρωποι με αντιασφυξιογόνες μάσκες που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια
για να διασώσουν την ελευθερία. Όπως τα αδέλφια μας οι κούρδοι,
σύντροφοι που έδωσαν έναν αγώνα με αξιοπρέπεια.
Γνωρίζαμε ότι δεν ήμασταν μόνοι, ότι υπήρχαν εκατομμύρια από εμάς εκεί έξω κι εμείς δεν είμαστε μόνοι, από τη στιγμή που αρχίσαμε να αγωνιζόμαστε.
Σήμερα, βλέπουμε ότι πολλαπλασιαζόμαστε διαρκώς. Καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος στην Τουρκία φωνάζει "Ya Basta!" και εξεγείρεται για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του ενάντια στην αυταρχική απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης. Η Μεγάλη Ισταμπούλ, η πρωτεύουσα τόσων μεγάλων δασκάλων στην ιστορία, σήμερα είναι η πρωτεύουσα της εξέγερσης, έχει γίνει η φωνή των καταπιεσμένων. Βλέπουμε τους δρόμους της Μεγάλης Ισταμπούλ, της πρωτεύουσας των γυναικών, των παιδιών, των ανδρών, των ομοφυλόφιλων, των κούρδων, των αρμενίων, των χριστιανών και των μουσουλμάνων, όλων αυτών που καταπιέστηκαν, ατιμάστηκαν, αγνοήθηκαν για δεκαετίες από την κυβέρνησή τους, να λένε τώρα: «είμαστε εδώ, είμαστε ενθουσιασμένοι!»
Ποτέ δεν θέλαμε μια νέα κυβέρνηση ή έναν νέο πρωθυπουργό. Απλά, ζητήσαμε να μας σέβονται. Ζητήσαμε η κυβέρνηση να σεβαστεί τα αιτήματά μας για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη! Κι αν δεν το κάνεις, εμείς, οι ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, θα βρεθούμε απέναντί σου, θα συγκρουστούμε στους δρόμους μέχρι την ώρα που θα μάθεις να μας σέβεσαι. Δεν θέλουμε πολλά, θέλουμε μόνο να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά μας. Γιατί ξέρουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε, ξέρουμε καλά πώς θέλουμε να κυβερνάμε και να κυβερνώμαστε. Θέλουμε να κυβερνάμε τον εαυτό μας και να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για μας.
Κι εμείς, από δω, υποδεχόμαστε τους τούρκους πολίτες που αγωνίζονται για μια αξιοπρεπή ζωή, και θέλουμε να τους πούμε ότι η φωτιά της εξέγερσης ξαναζεστάθηκε στην Τσιάπας. Αλληλεγγύη σε όσους έσωσαν την ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος, και είναι αποφασισμένοι να την σώσουν από το παρόν.
Γνωρίζαμε ότι δεν ήμασταν μόνοι, ότι υπήρχαν εκατομμύρια από εμάς εκεί έξω κι εμείς δεν είμαστε μόνοι, από τη στιγμή που αρχίσαμε να αγωνιζόμαστε.
Σήμερα, βλέπουμε ότι πολλαπλασιαζόμαστε διαρκώς. Καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος στην Τουρκία φωνάζει "Ya Basta!" και εξεγείρεται για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του ενάντια στην αυταρχική απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης. Η Μεγάλη Ισταμπούλ, η πρωτεύουσα τόσων μεγάλων δασκάλων στην ιστορία, σήμερα είναι η πρωτεύουσα της εξέγερσης, έχει γίνει η φωνή των καταπιεσμένων. Βλέπουμε τους δρόμους της Μεγάλης Ισταμπούλ, της πρωτεύουσας των γυναικών, των παιδιών, των ανδρών, των ομοφυλόφιλων, των κούρδων, των αρμενίων, των χριστιανών και των μουσουλμάνων, όλων αυτών που καταπιέστηκαν, ατιμάστηκαν, αγνοήθηκαν για δεκαετίες από την κυβέρνησή τους, να λένε τώρα: «είμαστε εδώ, είμαστε ενθουσιασμένοι!»
Ποτέ δεν θέλαμε μια νέα κυβέρνηση ή έναν νέο πρωθυπουργό. Απλά, ζητήσαμε να μας σέβονται. Ζητήσαμε η κυβέρνηση να σεβαστεί τα αιτήματά μας για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη! Κι αν δεν το κάνεις, εμείς, οι ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, θα βρεθούμε απέναντί σου, θα συγκρουστούμε στους δρόμους μέχρι την ώρα που θα μάθεις να μας σέβεσαι. Δεν θέλουμε πολλά, θέλουμε μόνο να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά μας. Γιατί ξέρουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε, ξέρουμε καλά πώς θέλουμε να κυβερνάμε και να κυβερνώμαστε. Θέλουμε να κυβερνάμε τον εαυτό μας και να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για μας.
Κι εμείς, από δω, υποδεχόμαστε τους τούρκους πολίτες που αγωνίζονται για μια αξιοπρεπή ζωή, και θέλουμε να τους πούμε ότι η φωτιά της εξέγερσης ξαναζεστάθηκε στην Τσιάπας. Αλληλεγγύη σε όσους έσωσαν την ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος, και είναι αποφασισμένοι να την σώσουν από το παρόν.
πηγή: rednotebook
17.6.13
Ανακοίνωση ΑρΕν Η/Υ για το κλείσιμο της ΕΡΤ
Μαύρο στην κυβέρνηση, όχι στην ΕΡΤΌλοι έχουν αρχίσει πλέον να αντιλαμβάνονται πως αυτό που ζούμε απέχει πολύ από κάθε μορφή δημοκρατίας. Μετά από το 3ο μνημόνιο, την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος, τη διάλυση του μέλλοντος της νέας γενιάς, μετά τις επιστρατεύσεις των καθηγητών, την προσπάθεια ξεπουλήματος των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ και την καταστολή η κυβέρνηση προχωρά σε μια κίνηση φασιστική.
Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, μέσα από την ακροδεξιά πολιτική αντζέντα που έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό, "μαύρισε" την ΕΡΤ εν μία νυκτί! Παραβιάζοντας για άλλη μία φορά το Σύνταγμα με μια ακόμα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου αποφάσισε την παύση λειτουργίας της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης για αόριστο χρονικό διάστημα. Η τρόικα εσωτερικού αποφάσισε να παραδώσει τα πάντα στους ντόπιους καναλάρχες και να βγάλει στο σφυρί την δημόσια περιουσία, τον πολιτισμό, την ενημέρωση. Για να εξυπηρετήσει τις ξενόφερτες εντολές, 2656 εργαζόμενοι συκοφαντούνται και θυσιάζονται με τρομερή ευκολία.
Όμως, υπολόγισαν χωρίς το λαό, ο οποίος από τη πρώτη στιγμή έδειξε αμέσως την αμέριστη συμπαράστασή του μέσα από μαζικές συγκεντρώσεις έξω από την ΕΡΤ! Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δεν είναι μόνο οι χιλιάδες απολύσεις, δεν είναι μόνο ο νέος κύκλος φτωχοποίησης και εκτόξευσης της ανεργίας. Είναι η ίδια η σωτηρία της χώρας και της Δημοκρατίας, και όλα αυτά πρέπει να είναι η τροφή μας για να βρισκόμαστε στη πρώτη γραμμή του αγώνα μέχρι την ανατροπή!
Δηλώνουμε και εμείς ότι θα είμαστε αλληλέγγυοι και θα σταθούμε πλάι και με κάθε τρόπο στον αγώνα των εργαζομένων ώστε να μείνει ανοιχτή και δημόσια η ΕΡΤ.
Ο σημερινός αγώνας για πραγματική Δημοκρατία στην Ελλάδα συναντιέται με τους αγώνες των λαών τα τελευταία χρόνια, ενάντια στα μέτρα λιτότητας για τη Δημοκρατία και την αξιοπρέπεια στη Μεσόγειο, τον ευρωπαϊκό Νότο, την Ευρώπη, τη Τουρκία, τον Κόσμο!
η ανακοίνωση
σε μορφή .doc
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)