Ακτίφ Αριστερής Ενότητας Η/Υ: "Το Πανεπιστήμιο ως Κοινωνικός Χώρος" @στέκι Madriguera

Την Πέμπτη 23/4 στις 7.30μμ η Αριστερή Ενότητα Η/Υ κρατάει το στέκι Madriguera* και πραγματοποιεί ακτίφ με θέμα:
"Το Πανεπιστήμιο ώς κοινωνικός Χώρος"

Σας περιμένουμε όλους !

*το στέκι Madriguera είναι στην οδό Μητροπολίτου Παρθενίου 33 (Τέρμα αγ. νικολάου)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑ ΑΠΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Η αυξανόμενη αστυνομική παρουσία των τελευταίων ημερών στο χώρο του προαυλίου της πρυτανείας, που αποτελούσε ήδη καταπάτηση του πανεπιστημιακού χώρου έφτασε στο αποκορύφωμά της σήμερα το πρωί μετά τις νέες εξελίξεις με την εκκένωση της πρυτανείας του ΕΚΠΑ από δυνάμεις της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, οδηγώντας στην πρώτη ολοκληρωτική άρση ασύλου. Η πρυτανεία του ΕΚΠΑ βρισκόταν υπό κατάληψη από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου με κεντρικό αίτημα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ.

Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός αυτό ειδικά σε μια περίοδο που γίνεται προσπάθεια να σπάσει το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων και που προσπαθούσε να καταστήσει την καταστολή και τον αυταρχισμό καθημερινότητα για το πανεπιστήμιο. Ειδικά, σήμερα ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου καθώς και των τροπολογιών το σύνολο των οποίων ανταποκρίνονταν στα αιτήματα τόσο της απεργίας πείνας όσο και του κινήματος αλληλεγγύης θεωρούμε ότι η επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων ήταν ακατανόητη. Κρίνεται μάλιστα ιδιαιτέρως προβληματικό το ότι το γεγονός αυτό συμπίπτει με την επαναφορά στο δημόσιο διάλογο του στόχου για νομοθετική επανακατοχύρωση του ακαδημαϊκού ασύλου, μετά την νομοθετική του κατάργηση από το Ν. Διαμαντοπούλου ο οποίος, ωστόσο, έμεινε απονομιμοποιημένος στα μάτια της φοιτητικής κοινότητας μέσα από τις αλλεπάλληλες καταγγελτικές προς αυτόν αποφάσεις των συλλογικών οργάνων των φοιτητικών συλλόγων. Μόλις χθες Πέμπτη 16/4 ήρθε στη δημοσιότητα το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που προβλέπει μεταξύ άλλων την αναγνώριση του ακαδημαϊκού ασύλου ως απαραίτητου συμπληρώματος της προστασίας του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία επιτρέποντας, με τον τρόπο αυτό να συμπεριλαμβάνονται στην προστατευτική του ισχύ όχι μόνο οι φοιτητικοί αλλά εν γένει οι κοινωνικοί αγώνες. Θεωρούμε, λοιπόν, την επιλογή άρσης του ασύλου, ως μια μεγάλη υποχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης στις πιέσεις μιας συντηρητικής αφήγησης που αναπαράχθηκε στο έπακρον από τα κανάλια της διαπλοκής και την ακροδεξιά αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων καθώς και πως οι πολιτικές ευθύνες χαρακτηρίζουν και την πολιτική ηγεσία και τον ίδιο τον υφυπουργό του υπουργείου Προ. Πο Πανούση.

Ως πολιτική συλλογικότητα που παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους θεωρούμε πως τα ζητήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό και τους χώρους του πανεπιστημίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιλύονται με όρους καταστολής αλλά από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτό, ωστόσο, σημαίνει πως πρέπει να επανεξετάσουμε με σοβαρότητα το πώς οι σύλλογοι θα έχουν πράγματι τον έλεγχο του ασύλου με την έννοια της με δημοκρατικούς όρους οργάνωσης ή/και στήριξης των αγώνων που δίνονται εντός του, είτε φοιτητικών είτε ευρύτερα κοινωνικών παρόλο που δεν καταφέραμε να προασπίσουμε την ουσία του ασύλου είτε απέναντι σε όσους την υποβάθμισαν με τις πρακτικές τους είτε πολύ περισσότερο απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει το να ανοίξει η συζήτηση για τις δομές οργάνωσης και εκπροσώπησης του φοιτητικού κινήματος ώστε να μπορούμε να εμποδίζουμε στην πράξη οποιαδήποτε σκέψη για άρση του ασύλου.

Απόφαση Πανελλαδικού Διημέρου Αριστερής Ενότητα 21-22 Μάρτη

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΡ.ΕΝ. 21-22 ΜΑΡΤΗ

Συγκυρία

Το Πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας διεξάγεται σε μια ριζικά νέα κατάσταση τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στις σχολές μας. Η ανάδειξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε νικητή στις εκλογές της 25ης Γενάρη αποτελεί ένα γεγονός χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά έγινε με αφορμή την ανεπιτυχή εκλογή Προέδρου της δημοκρατίας από την προηγούμενη Βουλή. Ωστόσο δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η πτώση αυτής της κυβέρνησης ήταν απόρροια μιας σειράς κινηματικών διεργασιών των προηγούμενων ετών, ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πολιτική του μνημονίου, καθώς και της αδυναμίας εξασφάλισης περαιτέρω συναίνεσης πάνω στην πολιτική της λιτότητας. Η σύνδεση και η εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με τα κοινωνικά κινήματα, καθώς και η κοινωνική του γείωση, ήταν καθοριστικοί παράγοντες τόσο της εκλογικής νίκης, όσο και της αποδυνάμωσης της προηγούμενης κυβέρνησης. Ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, επηρεασμένο άμεσα από τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές των προηγούμενων ετών εμπιστεύτηκε το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Ωστόσο, η ελληνική πραγματικότητα δεν αποτελεί εξαίρεση στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η νίκη για την ελληνική κοινωνία μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από διεθνιστικούς αγώνες μαζί με τα κινήματα των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών. Για παράδειγμα, η ενδεχόμενη εκλογική νίκη του PODEMOS στην Ισπανία, οι διαδηλώσεις στη Φρανκφούρτη έξω από την ΕΚΤ και τα κινήματα αλληλεγγύης του εξωτερικού ενάντια στη λιτότητα που επιβάλλεται στην Ελλάδα αποτελούν εικόνες στα πλαίσια αυτής της λογικής.

Βασικά χαρακτηριστικά της προηγούμενης περιόδου ήταν η παγίωση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης μέσω της έντονης καταστολής σε κάθε μορφή αντίδρασης, η προβολή της πειθάρχησης ως αναγκαιότητα για την ατομική επιβίωση καθώς και η συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθερίων και των αναφαίρετων και νομικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Επιπτώσεις της μνηµονιακής πολιτικής παρατηρούνται σε πολλά επίπεδα, τόσο στον τομέα της εργασίας που πλήττεται από ανεργία και επισφάλεια όσο και στον τομέα της κοινωνίας όπου παρατηρούνται φαινόμενα που οξύνουν τις κοινωνικές αναταραχές. Κρίνεται αναγκαία εδώ η παρακάτω διευκρίνιση. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων ετών είναι φυσικό να μην έχει επηρεάσει μόνο το οικονομικό, αλλά και το επίπεδο των συνειδήσεων. Δεν είναι καθόλου σπάνιο λοιπόν το φαινόμενο όπου πολλοί νέοι άνθρωποι να επιλέγουν τον ατομικό δρόμο αντί των συλλογικών διεκδικήσεων, να είναι ανταγωνιστικοί με πλήρη απουσία συλλογικής συνείδησης προκειμένου να καταστούν χειραγωγήσιμοι. Έτσι, επιπτώσεις της παρατηρούνται και σε ατομικό επίπεδο.

Με την εκλογική νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α δημιουργήθηκε μια νέα κατάσταση. Η κατεύθυνση προς τον τερματισμό της λιτότητας και η ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, η έντονη διάθεση για διάλογο από πλευράς της κυβέρνησης και η κατανόηση της αναγκαιότητας για την επίλυση των κοινωνικών ζητημάτων αποτελούν βασικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης. Προσφέρονται έτσι καλύτεροι όροι για τις κινηματικές διαδικασίες και διεκδικήσεις. Η δημιουργική αξιοποίηση αυτής της κατάστασης βρίσκεται έτσι για πρώτη φορά στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας η οποία καλείται να ενεργοποιηθεί προκειμένου να ικανοποιήσει της ανάγκες της. Ωστόσο, με την έλευση της κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαλείφθηκαν οι συντηρητικές και φασιστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Από την σταθερή πορεία της Χρυσής Αυγής - παρ’ όλη τη θεσμική της αντιμετώπιση - την ύπαρξη φασιστικών και παρακρατικκών πυρήνων στα σώματα ασφαλείας, μέχρι το ρατσισμό και το σεξισμό που εκδηλώνονται καθημερινά στην κοινωνία, ειναι καταφανές πως ο μετασχηματισμός των συνειδήσεων χρειάζεται βαθύτερες τομές από την πολύ σημαντική κυβερνητική αλλαγή. Για το λόγο αυτό, έχουμε άμεσο καθήκον να συγκροτήσουμε τους πυρήνες του αντιφασιστικού κινήματος μέσα στα Πανεπιστήμια με αντιφασιστικές συνελεύσεις, κινητοποιήσεις κ.ο.κ.

Πανεπιστήμιο

Η συγκυρία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το προηγούμενο διάστημα χαρακτηριζόταν από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση του μνημονίου (υποτίμηση της εργασίας) και από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (Διαδικασία της Μπολόνια). Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, άλλωστε αφού σχέση εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και αλλαγών στην αγορά εργασίας είναι οργανική.

Ο πρώτος στόχος που τέθηκε, με τη διαδικασία της Μπολόνια, ήταν ότι το κράτος πρέπει να απαλλαγεί από την υποχρέωση να χρηματοδοτεί την ανώτατη εκπαίδευση, τα δημόσια πανεπιστήμια. Δηλαδή, τα δημόσια πανεπιστήμια για το μέλλον τους, έπρεπε να βρουν τρόπους να καλύψουν τη δημόσια χρηματοδότηση που θα περιοριζόταν δραστικά. Δηλαδή, αποδίδουν την αιτία της μεγάλης ανεργίας των νέων στην ανεπάρκεια των εφοδίων που τους παρέχει το δημόσιο πανεπιστημιακό σύστημα, θα έπρεπε, να γίνει σχεδιασμένα η προσέγγιση, σε τελευταία ανάλυση η υποταγή, της ανώτατης εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της αγοράς (Νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου). Για να κατανοήσουμε την διαδικασία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης η ματιά μας πρέπει να ξεφύγει από τους τέσσερεις τοίχους των πανεπιστημίων. Οι αλλαγές στον εκπαιδευτικό μηχανισμό είχαν οργανική σύνδεση με τις αλλαγές στο μοντέλο εργασίας και στην παραγωγή (συνολική μετάλλαξη των εργασιακών σχέσεων, εξατομίκευση, μεταφορά κόστους ειδίκευσης στον εργαζόμενο, συνεχείς επανακαταρτίσεις, ευελιξία και κινητικότητα). Το σχέδιο του αντιπάλου στόχευε σε τρεις άξονες:

• Τι μαθαίνουμε

• Πώς μαθαίνουμε

• Με τι όρους βγαίνουμε στην αγορά εργασίας

Η συρρίκνωση και διάλυση του κοινωνικού κράτους εισήχθη και στο Πανεπιστήμιο μέσω της δραματικής μείωσης των προϋπολογισμών, την υποστελέχωση σε διοικητικό και διδακτικό προσωπικό, καθώς και μέσω της υποβάθμισης της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση) των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό κλίμα τα πανεπιστήμια αδυνατούσαν σε πολλές περιπτώσεις να καλύψουν ζωτικές τους λειτουργίες και ανάγκες. Η εισαγωγή ισχυρών ταξικών φραγμών εντός του πανεπιστημίου συντελέστηκε με την εισαγωγή διδάκτρων σε αρκετά μεταπτυχιακά προγράμματα, με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στην σίτιση και την στέγαση αλλά και την εξίσωση των πτυχίων του δημοσίου πανεπιστημίου με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων αναβαθμίζοντας έτσι τον ρόλο των τελευταίων. Με αυτόν τον τρόπο φοιτητές και φοιτήτριες από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποκλείονται από την δημόσια παιδεία αδυνατώντας να καλύψουν τις ανάγκες τους. Ταυτόχρονα όμως διανοίχτηκαν νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο με την ανάθεση παροχών σε ιδιωτικές εταιρίες όπως έγινε στην φύλαξη με την εισαγωγή security αλλά και στον τομέα της καθαριότητας.

Οι διαγραφές φοιτητών καθώς και τα προβλεπόμενα (ν+2) έτη σπουδών οδήγησαν σε ένα κλίμα εντατικοποίησης και πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος από τη στιγμή κιόλας που κανένα δημοσιονομικό μέτρο δεν εξυπηρετούσαν. Φοιτητές και φοιτήτριες οι οποίοι/ες έχουν πολλαπλές ταυτότητες(π.χ φοιτητής/τρια-εργαζόμενος/η) θα αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις σπουδές εν μέσω του στενού χρονικού ορίου που προωθείται για την ολοκλήρωσή τους. Η εντατικοποίηση αυτή των σπουδών καθιστά το πανεπιστήμιο ως ένα χώρο στείρας μάθησης και αποκλειστικής κάλυψης των ακαδημαϊκών λειτουργιών και όχι ως κοινωνικό χώρο ιδεολογικοπολιτικού προβληματισμού και δράσης. Ένα άλλο σημείο του νόμου αφορά τη διάσπαση των πτυχίων και την αντικατάσταση τους με «φακέλους προσόντων», τα οποία προσόντα μετρώνται σε πιστωτικές μονάδες που αναφέρονται σε διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα. Η ρύθμιση αυτή έρχεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν και οι Εσωτερικοί κανονισμοί των σχολών, σύμφωνα με τους οποίους δρομολογούνται διαγραφές, διασπώνται τα ενιαία πτυχία και μετατρέπονται σε πιστοποιητικά, θεσπίζονται πειθαρχικές διώξεις, εισάγονται δίδακτρα, συγχωνεύονται σχολές και τμήματα, απαγορεύονται οι χρήσεις αιθουσών για οποιαδήποτε χρήση πέραν της διδακτικής διαδικασίας, εισάγονται Νομικά Πρόσωπα Ιδωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), τα οποία προωθούν την ιδιωτική έρευνα, η οποία καρπώνεται οικονομικούς πόρους που θα μπορούσαν να διατεθούν για πιο ζωτικές ανάγκες των φοιτητών. Όλα αυτά σχηματίζουν ένα ταξικό πανεπιστήμιο πιστά εναρμονισμένο στην αγορά εργασίας και στις αξίες του νεοφιλελευθερισμού. Η θέσπιση επίσης των Συμβουλίων Ιδρύματος και ο αποκλεισμός των φοιτητών από τα όργανα λήψης αποφάσεων παγιώνουν ένα μοντέλο αυταρχικής διοίκησης όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από λίγους και « ειδικούς» και όχι από τα ίδια τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Σε όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν και τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου με κύριο εκφραστή τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Θ. Φορτσάκη. Οι φοιτητές/τριες που διαμαρτύρονταν έξω από την πρυτανεία αντιμετωπίστηκαν με καταστολή από τα ΜΑΤ αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους φοιτητές/τριες με το δόγμα της μηδενικής ανοχής και φιμώνει κάθε φωνή συλλογικής αντίστασης.

Είδαμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την προσπάθεια της κυβέρνησης για την ολοκλήρωση του σχεδίου για ένα πανεπιστήμιο με αυταρχικές δομές όπου οι φοιτητικές κινητοποιήσεις θα καταστέλλονται, οι συλλογικές διαδικασίες θα ποινικοποιούνται και οι διοικούμενοι δεν θα έχουν κανένα ρόλο στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Ωστόσο είδαμε και από πλευράς κινήματος ότι έγινε ως αντίρροπη δύναμη προσπάθεια μη εφαρμογής όλων των νεοφιλελεύθερων μέτρων για το πανεπιστήμιο που επιχειρήθηκε να επιβληθούν. Αυτό παρατηρήθηκε κυρίως στις περιόδους οξυμένης σύγκρουσης με τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, μέσω Γενικών Συνελεύσεων, που μερικές φορές μετουσιώθηκαν σε καταλήψεις και πανεκπαιδευτικές πορείες. Βέβαια οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι κινηματικές διεργασίες αυτές δεν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν κίνημα συνολικής ανατροπής της προηγούμενης κατάστασης. Το θετικό στοιχείο που αποκομίσαμε ωστόσο είναι κινηματικές δομές που συγκροτήσαμε (κοινές συνελεύσεις φοιτητών εργαζομένων,πρωτοβουλίες για τη φοιτητική μέριμνα) αλλά και το καθήκον που θα έχουμε την επόμενη περίοδο για να εκδημοκρατίσουμε τις διαδικασίες τόσο εντός της διοίκησης όσο και εντός του κινήματος.

Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται με την ήττα της κυβέρνησης Σαμαρά δημιουργεί νέες συνθήκες όπου οι αγώνες έχουν την δυνατότητα να κερδίζουν. Είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί ένα κίνημα το οποίο θα ενσωματώνει διεκδικήσεις για ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, ένα πανεπιστήμιο με πραγματική δημοκρατία που θα αποτελεί τον κοινωνικό χώρο των φοιτητών, ένα πανεπιστήμιο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των φοιτητών. Με κύριο χαρακτηριστικό τη δημοκρατία μέσα στους συλλόγους με οριζόντιες διαδικασίες που θα δραστηριοποιούν και θα πολιτικοποιούν τους φοιτητές/τριες για τη δημιουργία ενός ισχυρού φοιτητικού κινήματος. Η μετάλλαξη του πανεπιστημίου με βάση τα συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα πρότυπα, πέρα από το νομοθετικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, οφείλεται και στην «από τα κάτω» δράση συντηρητικών- αντιδραστικών κομματιών του πανεπιστημίου, που ενσωμάτωναν και στήριζαν τις προηγούμενες κυβερνητικές πολιτικές. Πρόκειται για φοιτητές/τριες που ενδέχεται να μην είναι άμεσα συνδεδεμένοι με πολιτικές δυνάμεις όπως η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ, αλλά πολλές φορές υιοθετούν τις θέσεις τους. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να δουλέψουμε για το μετασχηματισμό όλο και περισσότερων τμημάτων του φοιτητικού κόσμου.

Σχεδιασμός για το επόμενο διάστημα

Αντιλαμβανόμενοι-ες την πολιτική ανατροπή που συντελείται με την ανάδειξη αριστερής κυβέρνησης και την συνακόλουθη λαϊκή διαθεσιμότητα και κοινωνική κίνηση, ο χώρος του Πανεπιστημίου, ως ο κατεξοχήν νεολαιίστικος χώρος, φαντάζει προνομιακός για έναν μετασχηματισμό σε ριζοσπαστική κατεύθυνση με γνώμονα τις ανάγκες των φοιτητών-τριών και της κοινωνίας. Πρώτο μας μέλημα οφείλει να είναι η ενημέρωση και η συλλογική διαβούλευση κεντρικοπολιτικών ζητημάτων, προκειμένου να γειώνονται στον κοινωνικό χώρο, να συνδέονται με τις φοιτητικές ανάγκες και εν τέλει να τροφοδοτούν αντιστάσεις. Αυτές οι αντιστάσεις δε μπορούν παρά να προκύπτουν μέσα απ’ τις Γενικές μας Συνελεύσεις και την καθημερινή συλλογική πρακτική που αντιπαρατίθεται στο κυρίαρχο. Υπαρξιακό ερώτημα για το Φοιτητικό Κίνημα αποτελεί η διεύρυνση της συμμετοχής των από κάτω σε αυτό και η δημοκρατική εμβάθυνση των δομών και διαδικασιών του. Αναβαθμίζοντας και ανοίγοντας νέα πεδία διεκδίκησης, με Φοιτητικούς Συλλόγους που θα αποτελούν ένα καθημερινό αντιπαράδειγμα για την οργάνωση των ζωών μας εντός του Πανεπιστημίου, το Φοιτητικό Κίνημα θα έχει θέση σε μια προωθητική κριτική και καθοριστικό ρόλο στον ριζικό μετασχηματισμό του Πανεπιστημίου. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ύπαρξη θετικών παραστάσεων νίκης μπορεί να δώσει το έναυσμα για ένα δυναμικό Φοιτητικό Κίνημα που θα επανανοηματοδοτήσει τις συλλογικές πρακτικές. Μέσα στη νέα συγκυρία τα παραδοσιακά μέσα πάλης του φοιτητικού κινήματος ίσως αποδειχθούν ανεπαρκή, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα εξυπηρετούσαν ένα κίνημα κατά βάση αμυντικό που υπερασπιζόταν κεκτημένα ενώ τώρα καλούμαστε να προωθήσουμε ένα φοιτητικό κίνημα διεκδικητικό, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στο τώρα. Παράλληλα, η κατεύθυνση για σύνδεση των γνωστικών μας αντικειμένων με τη διαδικασία παραγωγικής ανασυγκρότησης και ευρύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά και για προαγωγή των αξιών της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας στο χώρο του πανεπιστημίου απαιτούν την εφεύρεση νέων τρόπων δράσης. Σε αυτό το πλαίσιο τα σχήματά μας καλούνται να γυρίσουν στον κοινωνικό τους χώρο, να αφουγκραστούν τις ανάγκες και τους προβληματισμούς των φοιτητών/-τριών και να πειραματιστούν εφευρίσκοντας νέες μεθόδους τόσο για να δωθούν απαντήσεις στα τιθέμενα ερωτήματα όσο και για να επιτύχουν τον εκδημοκρατισμό των δομών του φοιτητικού κινήματος και την ενίσχυση της συμμετοχικότητας σε αυτό. Προφανώς, αυτή η αναζήτηση νέων μεθόδων δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα μέλη των σχημάτων μας αλλά η Αριστερή Ενότητα πρέπει να γίνει η πολιτική δύναμη που θα πυροδοτήσει τη διαδικασία του κοινωνικού πειραματισμού εντός των διαδικασιών των συλλόγων.

Η σημερινή διαμόρφωση του Πανεπιστημίου αλλά και το οραματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλουμε να το φανταστούμε εξαρτώνται άμεσα απ’ την από τα κάτω κίνηση και τις σχέσεις που δομούμε στην καθημερινότητά μας. Υπό αυτό το πρίσμα η παρέμβαση των σχημάτων μας κρίνεται σκόπιμο να έχει μέριμνα να ριζοσπαστικοποιεί καθημερινά τους φοιτητές και τις φοιτήτριες και να καθιστά ηγεμονικές τις αξίες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η συνεργατικότητα. Τα ανοιχτά θεματικά σχήματα, οι θεματικές συνελεύσεις, οι προβολές και οι συζητήσεις, οι συλλογικές αναγνώσεις και τα αντιμαθήματα, το άνοιγμα κοινωνικών ζητημάτων όπως το μεταναστευτικό και τα έμφυλα, το πρόταγμα του πολιτιστικού αντιπαραδείγματος, μπορούν να δώσουν το στίγμα της ταυτότητας των σχημάτων μας, να πολιτικοποιούν την καθημερινότητα και να εμπνέουν εμάς και τους φοιτητές και τις φοιτήτριες συνολικά.

Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει η δημιουργία παράλληλων χώρων πολιτικοποίησης που να επανασυστήνουν την διάσταση του Πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώρο. Αφουγκραζόμενοι-ες ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και καθημερινές ανάγκες επανοικειοποιούμαστε και δίνουμε νέα νοήματα στο άσυλο. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να είναι πολιτικά-πολιτιστικά στέκια των Συλλόγων ή αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες, δίκτυα αλληλεγγύης όπως αυτοοργανωμένα κοινωνικά φροντιστήρια, εγχειρήματα ερασιτεχνικού αθλητισμού ή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να συνθέτουν στο τώρα πτυχές του Πανεπιστημίου των αναγκών και να ανατροφοδοτούν τα οράματά μας, να μας πολιτικοποιούν σπάζοντας τα στενά πλαίσια της φοιτητικής καθημερινότητας. Με αυτά τα χειραφετητικά προτάγματα μπορούμε να αναλάβουμε την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού. Προφανώς, τα εγχειρήματα αυτά αποτελούν συλλογικά βιώματα και ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης, ωστόσο είναι απαραίτητο να τα αντιλαμβανόμαστε ως ένα κομμάτι ενός συνολικότερου σχεδίου μέσα από το οποίο θα διεκδικήσουμε να τα πάρουμε όλα πίσω. Σε καιρούς οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, ένα απ΄ τα βασικά προτάγματα της Αριστερής Ενότητας, θα πρέπει να αποτελεί η δημιουργία ενός αλληλέγγυου πανεπιστημίου που θα συμβάλλει στη συνολική μάχη ανάσχεσης αυτών. Τα ίδια τα σχήματα θα πρέπει να εντάξουν στο σχεδιασμό τους θεματικές εκδηλώσεις που θα έχουν αναφορά στα κοινωνικά προβλήματα που προκύπτουν μετά την κρίση, ανάλογες με το επιστημονικό αντικείμενο κάθε σχολής. Στόχος μας, επίσης θα πρέπει να είναι και η κοινωνική γείωση των φοιτητικών συλλόγων, μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Δηλαδή, θα πρέπει να ανοίξει ένας κύκλος συζήτησης μέσα στους συλλόγους για την ενεργή εμπλοκή τους σε φλέγοντα ζητήματα κοινωνικής πρόνοιας, παραγωγικής ανασυγκρότησης κ.α.

Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε στους φοιτητικούς μας συλλόγους ήταν αυτό της κρίσης εκπροσώπησης. Οι γενικές συνελεύσεις που αποτελούν τη μόνη διαδικασία λήψης συλλογικών αποφάσεων, δοκιμάζονταν και αυτές από τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και κυρίως από το γενικότερο κλίμα αποπολιτικοποίησης της νεολαίας που είχε κυριαρχήσει ως ηγεμονική, στα πλαίσια της απαξίωσης της συμμετοχής στην πολιτική αλλά και από τις ίδιες τις πρακτικές του φοιτητικού κόσμου ενταγμένου και ανένταχτου. Πλαίσια που δεν αφήνουν περιθώριο σύνθεσης και εμπλοκής καλλιεργούν την ανάθεση. Αντικατασταση πολιτικου κομοτηνης νο32 Ωστόσο, οι Γενικές Συνελεύσεις οφείλουν να διεξάγονται συμπεριλαμβάνοντας κεντρικοπολιτικά ζητήματα οπως η ΕΕ, μνημόνια κ.α. χωρίς όμως να αφυδατώνουν και να αναλύονται φετιχιστικά, με όρους πλατφορμισμού, καθώς κάτι τέτοιο μονοπωλεί και οριοθετεί τη συζήτηση που διεξάγεται μέσα στις συνελεύσεις. Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε πως το Πανεπιστήμιο πρέπει να κάνει κτήμα του έννοιες όπως η συνδιαμόρφωση μεταξή των φοιτητών-τριών καθώς αποτελεί κύτταρο της κοινωνικής χειραφέτησης που επιδιώκουμε. Για όλους τους παραπάνω λόγους και επειδή οι Γενικές Συνελεύσεις αποτελούν το ανώτερο όργανο των φοιτητών θεωρούμε οτι πρέπει να τις εμποτίσουμε με χαρακτηριστικά όπως η πολυθεματικότητα και ο ανοιχτός χαρακτήρας απο τον οποίο οφείλουν να διέπονται.

Με πρόταγμα τη δημοκρατία και την άμεση ανάγκη να εισχωρήσει αυτή στις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων και εν γένει των πανεπιστημιακών διαδικασιών η ΑΡ.ΕΝ θέτει τις βάσεις για τον εκδημοκρατισμό και την επανανοηματοδότηση των συλλογικών διαδικασιών. Για αυτό απαιτείται συντεταγμένη κουβέντα τόσο εντός των σχηματικών μας διαδικασιών όσο και ευρύτερα στα πλαίσια ανοιχτών φοιτητικών διαβουλεύσεων. Αυτό θα διευρύνει τη βάση του φοιτητικού κόσμου που ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό του χώρο και θα τον ενθαρρύνει να συμμετάσχει ουσιωδώς στις διαδικασίες και να λάβει μέρος με δημιουργικό τρόπο στο μετασχηματισμό του. Στην προσπάθεια μας να περιγράψουμε μια –νέου τύπου- διαδικασία που θα αφήνει στο περιθώριο μπετοναρισμένες κομματικές γραμμές και θα δίνει στις οποίες να αποτυπώνονται οι απόψεις όλων των φοιτητών ανεξαρτήτως αν αυτοί συμμετέχουν σε σχήματα ή οχι. Προτείνουμε μεταξύ άλλων δομικές αλλαγές που αφορούν τη συγκρότηση μεικτού προεδρείου και επιτροπών (π.χ. πολιτισμού, μέριμνας), θεματικές τοποθετήσεις και συνελεύσεις, ανοιχτά συντονιστικά και κάθε άλλη ενέργεια που θα συντελούσε στην καλύτερη δυνατή, δημοκρατική λειτουργία των Γ.Σ.

Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής οι Γ.Σ. αποτελούσαν το μόνο μας όργανο για συλλογικές αποφάσεις δεν πρέπει να μας κάνει να επαναπαυόμαστε. Η συγκρότηση και η διεύρυνση δομών και οργάνων που θα διαπλέκουν την κουβέντα μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων του πανεπιστημίου είναι πιο καίρια από ποτέ. Παράλληλα, η συμμετοχή των φοιτητών στις διοικητικές διαδικασίες επικυρώνει και τον ουσιώδη ρόλο του φοιτητή εντός του πανεπιστημίου που δεν πρέπει να επαναπαύεται στις από τα πάνω επεξεργασίες και να τις αποδέχεται αυτούσιες αλλά καθίσταται συμμέτοχος στη λήψη αποφάσεων που δεν τον καθιστούν συνένοχο αλλά συμμέτοχο στη διαδικασία αναδιάρθρωσης του πανεπιστήμιου. Ωστόσο για να αποφευχθεί μια πιθανή συμμετοχή σε ένα όργανο, όπως η σύγκλητος, με τρόπο τέτοιο που θα αναδειχθεί σε μάχη μεταξύ παραταξιακών είναι απαραίτητη η συγκρότηση ενός συλλογικού οράματος, όχι μόνο στους κόλπους των σχημάτων μας αλλά και ευρύτερα των φοιτητικών συλλόγων. Με αυτό το δεδομένο προάγεται η ανάγκη συγκρότησης τριτοβάθμιου οργάνου (ΕΦΕΕ) που θα εντείνει την πολιτική κουβέντα συλλογικοποιώντας αιτήματα και δίνοντας τη δυνατότητα κατάθεσης ολοκληρωμένων και ενιαίων προτάσεων, δομημένων με δημοκρατικές και από τα κάτω διαδικασίες. Η ΕΦΕΕ επίσης θα προσφέρει μια αποτύπωση αποφάσεων και επεξεργασιών των ΓΣ ανά σχολή και άρα ένα νόημα στις φοιτητικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν αρνητικό για το όραμα μας και τα ταυτοτικά μας χαρακτηριστικά να διολισθήσουμε εντός αυτών των οργάνων σε μία μάχη κομματικών γραμμών.

Στόχος της ΑΡ.ΕΝ, μεσοπρόθεσμος αλλά και μακροπρόθεσμος, οφείλει να είναι η άρση όλων των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Μια ουσιαστική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είναι η εκπαίδευση που παρέχεται χωρίς καμιά προϋπόθεση οικονομικής δυνατότητας, είτε αυτό αφορά τη σίτιση είτε τη στέγαση είτε τα συγγράμματα είτε τις μεταφορές. Μια δημοκρατική ακαδημαϊκή εκπαίδευση δεν έχει ανάγκη από κατασταλτικά μέτρα που εντατικοποιούν τη φοιτητική καθημερινότητα, μέσα από δεσμεύσεις όπως κύκλοι, αλυσίδες, όριο δήλωσης μαθημάτων, δεσμεύσεις που πρέπει να παλέψουμε τμήμα το τμήμα για να καταργηθούν. Τα σχήματα μας πρέπει να σκιαγραφήσουν σχεδιασμούς, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών τους χώρων, που να αναπτύσσουν μια μεθοδολογία διεκδίκησης αυτών των αιτημάτων. Παρότι ενέργειες όπως για παράδειγμα, οι μονοήμερες καταλήψεις στα εστιατόρια των σχολών γίνονται συνήθως με στυλ πυροτεχνήματος μπορούν να γίνουν προωθητικές αν είναι ενταγμένες σε μια συνολικότερη κατεύθυνση.

Σ’ ότι αφορά τη στέγαση, τα σχήματα μας οφείλουν να χαρτογραφήσουν αναξιοποίητα δημόσια κτίρια και να τα διεκδικήσουν. Επίσης, σε Πολυτεχνικές σχολές θα μπορούσε να ανατεθεί έρευνα για την εύρεση τρόπων μετατροπής αναξιοποίητων κτιρίων σε φοιτητικές εστίες. Σ’ ότι αφορά τη σίτιση διεκδικούμε σίτιση καθολική, δημόσια και δωρεάν. Σ’ ότι αφορά τα συγγράμματα στοχεύουμε στην επαναφορά των πολλαπλών συγγραμμάτων, την αξιοποίηση και αναβάθμιση των δανειστικών βιβλιοθηκών των ιδρυμάτων καθώς και την επαναλειτουργία τυπογραφείων που μπορεί να έχουν τα πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ. Για τις μεταφορές, διεκδικούμε τη δωρεάν μεταφορά των φοιτητών μέσω χορήγησης ειδικής κάρτας. Από τα αιτήματα μας δεν πρέπει να λείπει και η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση.

Σε κάθε περίπτωση όμως, όποιο κομμάτι της μέριμνας κι αν είναι αυτό που διεκδικούμε κάθε φορά, οφείλουμε να το εντάσσουμε ως αίτημα στο φοιτητικό κίνημα μέσω δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών, όπως οι Γενικές Συνελεύσεις, και συγκρότησης θεματικών επιτροπών μέριμνας μέσα απ’ αυτές. Ωστόσο, σ’ αυτή την κατεύθυνση, μπορούν να βοηθήσουν εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, όπως αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και δομές αλληλοκάλυψης φοιτητικών αναγκών, τα οποία καλύπτουν και άμεσες υλικές ανάγκες αλλά προάγουν και αξίες που μετασχηματίζουν τα υποκείμενα. Σε μια κατάσταση όπου το πανεπιστήμιο ως κοινωνικός χώρος έχει αποκοπεί από τις τοπικές κοινωνίες αξιζεί να αναδεικνύονται τέτοια εγχειρήματα, όχι μόνο από τους φοιτητές για τους φοιτητές, αλλά συνολικά από το πανεπιστήμιο για την κοινωνία. Από τη μία οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να συμμετέχουν σε δομές αλληλεγγύης-αυτοοργάνωσης (π.χ. κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο) ή άλλα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα ανάλογα με το αντικείμενο τους, βλέποντας με τρόπο διαφορετικό από τον κυρίαρχο τον κοινωνικό τους ρόλο. Από την άλλη, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μόνο ως φοιτητές-τριες αλλά και ως κομμάτι της πόλης που ζούμε και σπουδάζουμε χρειάζεται να συνδεόμαστε με πρωτοβουλίες, δημοτικά εγχειρήματα και κινήματα που μπορεί να υπάρχουν στις τοπικές κοινωνίες.

Επιπλέον, θα πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα της γνώσης και τον τρόπο που αυτή παράγεται στο πανεπιστήμιο. Θέτοντας ως πρόταγμα ένα πανεπιστήμιο που επίκεντρο είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του και όχι το κέρδος, επισημαίνουμε τη γνώση ως μέσο χειραφέτησης και αυτοπραγμάτωσης του ατόμου. Με βάση αυτή τη λογική, τα γνωστικά αντικείμενα και η έρευνα δεν θα πρέπει να κατευθύνονται από τις ανάγκες της αγοράς, αλλά η διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών θα πρέπει τόσο να διέπεται από την έννοια της ακαδημαϊκότητας, όσο και να συνδέεται με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Επαγγελματικά δικαιώματα

Εδώ και πολλά χρόνια, έχουν εκδοθεί αρκετά Προεδρικά Διατάγματα που ορίζουν τα επαγγελματικά δικαιώματα και την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων, χωρίς αυτά να έχουν υπογραφεί. Πάγια θέση μας είναι η άμεση απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε όλα τα τμήματα των ΤΕΙ.

Προσωπικό στα Ιδρύματα

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η εκπαιδευτική διαδικασία στα ΤΕΙ έχει επιβαρυνθεί σφοδρά από την έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού, τόσο μόνιμου όσο και έκτακτου. Θεωρούμε ότι για να διορθωθεί αυτή η προβληματική θα πρέπει να υπάρξει άμεσα προκήρυξη προσλήψεων νέου προσωπικού με στόχο την ομαλή λειτουργία των Ιδρυμάτων. Παράλληλα θα πρέπει να υπάρξουν και προσλήψεις διοικητικού προσωπικού καθώς πολλές υπηρεσίες των ΤΕΙ υπολειτουργούν.

Πρακτική άσκηση

Η ύπαρξη της υποχρεωτικής άσκησης είναι κάτι που διαχωρίζει τα ΤΕΙ από τα ΑΕΙ και αποτελεί μια πρώτη γεύση για το τι πρόκειται να αντικρίσει στο χώρο εργασίας, ασκώντας την ειδικότητά του. Ωστόσο μιας και η πρακτική είναι υποχρεωτική, το γεγονός αυτό πέφτει έρμαιο εκμετάλλευσης από τους εργοδότες με στόχο τη μετατροπή του ασκούμενου από εργαζόμενο σε δούλο χωρίς επαρκή αμοιβή και εργασιακά δικαιώματα (όπως αυτά ορίζονται από τις συμβάσεις). Θέση μας είναι η θέσπιση ενός φορέα που σε συνεργασία με τα Ιδρύματα θα ελέγχει την ομαλή διεξαγωγή της πρακτικής άσκησης, διασφαλίζοντας ότι ο ασκούμενος θα απασχολείται στην θέση που πρέπει και ότι θα αμείβεται κανονικά.

Αν και τα παραπάνω αποτελούν βασικές μας θέσεις και ένα πρώτο πλαίσιο για την βελτίωση των συνθηκών εντός των Τεχνολογικών ιδρυμάτων σε πανελλαδικό επίπεδο, δεν περιοριζόμαστε εκεί. Πάγια θέση μας είναι η θέσπιση ενός Ενιαίου Χώρου Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Στην πράξη αυτό συνεπάγεται την άρση του κατακερματισμού των γνωστικών αντικειμένων, την κατάργηση της εξειδίκευσης που υπάρχει αυτή τη στιγμή και τη δόμηση ισχυρών ενιαίων πτυχίων υψηλού επιπέδου, σπάζοντας έμπρακτα τον διαχωρισμό ΑΕΙ/ΤΕΙ. Αυτό θα έχει και άμεσα αντίκτυπο στην εργασιακή προοπτική των αποφοίτων, καθώς θα σπάσει ο διαχωρισμός σε εργαζομένους 2 ταχυτήτων που επικρατεί. Όλο αυτό αποτελεί αίτημα του φοιτητικού κινήματος εδώ και πολλά χρόνια και θα αποτελέσει μια πολύ καλή κίνηση στην πορεία της αναβάθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο όποια αλλαγή πρόκειται να γίνει θα πρέπει να πληροί όλα τα κοινωνικά και ακαδημαϊκά κριτήρια που μια τέτοια μεταβολή μπορεί να ενέχει και να γίνει πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο διαβούλευσης με όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Παράλληλα πρέπει να επιδιώξουμε αυτό το ζήτημα να συζητηθεί αμεσοδημοκρατικά και από τα κάτω, εντός των κοινωνικών χώρων, εμπλέκοντας με αυτόν τον τρόπο μαζικά τον κόσμο των σχολών σε αυτή την συζήτηση.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, ενός εκδημοκρατισμένου πανεπιστημίου, μπορούμε να πετύχουμε τα παραπάνω αιτήματα αν δοθεί ο λόγος στους ίδιους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Αυτό θα γίνει με τη συμμετοχή τους στις τμηματικές συνελεύσεις των σχολών όπου θα συνδιαμορφώνουν το πρόγραμμα σπουδών τους με βάση τις ανάγκες τους. Προς την ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και η πρόταση για ανοιχτά θεματικά σχήματα, όπου θα μπορούν να ακούγονται όλες οι φωνές, τόσο οργανωμένου όσο και ανένταχτου κόσμου. Ακόμη περισσότερο, μπορούμε να ανοίξουμε το θέμα μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους διεξάγοντας θεματικές συνελεύσεις.

Επίσης, σε αντίθεση προς το στείρο δόγμα “η γνώση για τη γνώση” θα μπορούσαμε να ανοίξουμε συζήτηση στις σχολές, ώστε το γνωστικό αντικείμενο να τεθεί στην κοινωνική του διάσταση, αλλά και το πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί, θέτοντας ως γνώμονα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών ακόμη και σε μια ευρύτερη πορεία ανασυγκρότησης των δομών που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν αυτές τις ανάγκες (π.χ. έρευνα, παραγωγή προσανατολισμένες στις ανάγκες της κοινωνίας). Σύμφωνα με τον παραπάνω σχεδιασμό προκύπτει η ανάγκη ιεράρχησης των ζητημάτων και ανάδειξης πολιτικών αιχμών και διεκδικήσεων για το επόμενο διάστημα. Στην δική μας αφήγηση και οικοδόμηση του πανεπιστημίου των αναγκών θα πρέπει σε πρώτο χρόνο να απαντήσουμε στις βασικές ανάγκες των φοιτητών. Επομένως στο ζήτημα της σίτισης και στέγασης των φοιτητών, καθώς και στο ζήτημα των εργολαβιών, που συνδέονται άμεσα, πρέπει να προκύψει ένας συγκεκριμένος σχεδιασμός, που με τη βοήθεια του συντονιστικού θα υλοποιηθεί συντονισμένα το επόμενο διάστημα. Πιο συγκεκριμένα, διεκδικούμε αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου ώστε να δίνεται στα πανεπιστήμια η δυνατότητα να διώξουν τους εργολάβους και τη σίτιση των φοιτητών να αναλάβει δημόσια πανεπιστημιακή λέσχη. Έπειτα, με δική μας πρωτοβουλία και με όχημα τις συλλογικές διαδικασίες των συλλόγων, να ανοίξει ο διάλογος για τη μορφή και τον τρόπο λειτουργίας της. Σε αυτό το διάλογο, πέρα από τα συλλογικά όργανα συνδιοίκησης, πρέπει προφανώς να συμμετέχουν κι οι εργαζόμενοι, ως άμεσοι εμπλεκόμενοι. Θεματικές συνελεύσεις για τη σίτιση μπορούν να ανοίξουν αυτό το διάλογο και μετέπειτα να ξεκινήσει η διαβούλευση και με τα υπόλοιπα κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Τέλος, απαραίτητη είναι μια καμπάνια για τα ζητήματα μέριμνας, που μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για τη δημιουργία της ανάλογης πολιτικής ατζέντας και ανάδειξη του ζητήματος σε κυρίαρχο στο σύνολο των φοιτητών.

Αντιλαμβανόμενες/οι την αλλαγή της συγκυρίας και αναγνωρίζοντας τα νέα μας καθήκοντα απο εδώ και πέρα, θεωρούμε αναγκαίο, με το βλέμμα στραμμένο στο επόμενο πανελλαδικό της ΑΡΕΝ, να ανοίξει συγκροτημένα η κουβέντα εντός των σχημάτων και του νέου συντονιστικού για την συνολική αναθεώρηση με νέο κείμενο, της διακήρυξης της Αριστερής Ενότητας.

Στο δρόμο προς τις εκλογές

Έχουμε επαναλάβει σε όλους τους τόνους ότι η 25 Γενάρη αποτελεί ημερομηνία ορόσημο για δύο λόγους, αφενός μεν γιατί σηματοδοτεί τη ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας, αφετέρου δε γιατί επανέρχεται η πολιτική στο προσκήνιο. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να αναλύσουμε τη νέα κατάσταση και να αναβαθμίσουμε τη παρέμβαση των σχημάτων μας, ώστε να είναι αντίστοιχη της συγκυρίας. Το Φοιτητικό Κίνημα στα χρόνια του μνημονίου αλλά και πιο πριν χαρακτηρίστηκε από αμυντικά ανακλαστικά και από τη συσπείρωσή του πάνω στην αρνητική πολιτική, εννοούμενη ως πολιτική η οποία συγκροτεί αναχώματα απέναντι σε νομόσχέδια επιθετικά προς το Πανεπιστήμιο και δεν έχει δημιουργικά και προωθητικά στοιχεία. Με λίγα λόγια την ατζέντα την όριζε ο αντίπαλος και μεις καλούμασταν να απαντήσουμε σε αυτό. Ακόμα και ορισμένες νίκες (π.χ. Άρθρο 16), που καταφέραμε να έχουμε δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αναχώματα απέναντι σε νεοφιλελεύθερες, κυβερνητικές πολιτικές που επιδίωκαν την μετάλλαξη του Πανεπιστημίου.

Η ανάδειξη μιας κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) που φαίνεται να ναι διατεθειμένη να ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος των αιτημάτων που συσπείρωσαν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό το Φοιτητικό Κίνημα προκαλεί αμηχανία ακόμη και σε μας. Συνεπώς, καλούμαστε να αλλάξουμε άρδην τον τρόπο με τον οποίο κάναμε πολιτική και να κάνουμε πολιτική με θετικό πρόσημο. Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμαστε να επανανοηματοδοτήσουμε τις Φοιτητικές Εκλογές και να μην τις αφήσουμε να γίνουν και πάλι ένα πανηγύρι καταγραφής δυνάμεων και μόνο.

Στο δρόμο προς τις Φοιτητικές Εκλογές πολύτιμο όπλο για τα σχήματα θα αποτελέσουν οι Προτάσεις τις Αριστερής Ενότητας για το Πανεπιστήμιο. Οι προτάσεις για το Πανεπιστήμιο είναι ένα πρώτο βήμα στη συγκρότηση μιας συνολικής αφήγησης με θετικό πρόσημο για το Πανεπιστήμιο και εξειδικεύονται σε πέντε κύριους άξονες. Οι προτάσεις αυτές ήδη από τη διαδικασία διαμόρφωσής τους από τα σχήματα πρέπει να εμπλέξουν κόσμο και η διαδικασία γείωσης των σχημάτων να αποτελέσει την βάση της εξειδίκευσης των αξόνων. Μετά την τελική τους διαμόρφωση από το πανελλαδικό θα πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος στην καθημερινή παρέμβαση των σχημάτων. Με τη διαμόρφωση των προτάσεων για το Πανεπιστήμιο ο στόχος που επιτυγχάνουμε είναι διττός. Όπως αναφέρεται και παραπάνω είμαστε αντιμέτωποι με μία κατάσταση που επανακαθορίζει τον τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων, που απασχόλησε τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις ανεπίκαιρη. Επομένως διαμορφώνεται ένα πολιτικό κενό στο οποίο την ατζέντα θα πρέπει να την ορίσουμε εμείς και πάνω σε αυτό θα εγκαλούνται να τοποθετηθούν και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Κατ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουμε και το δεύτερο και βασικότερο σκέλος του στόχου που είναι το να θέσουμε στέρεες βάσεις προκειμένου να διεκδικήσουμε την ηγεμονία.

Στο κείμενο αυτό κρίνεται αναγκαίο να υπάρχει τόσο μία τοποθέτηση για την σύνδεση της Αριστερής Ενότητας με την κοινωνία, την έννοια της αυτόνομης παρέμβασής και λειτουργίας της, όσο και η προσπάθεια συγκρότησης μιας συνολικής αφήγησης με θετικό πρόσημο, για το Πανεπιστήμιο. Μέσω της παρέμβασης των σχημάτων μας στους κοινωνικούς τους χώρους μπορούμε να αντιληφθούμε τα πεδία διεκδίκησης και τις ανάγκες που εμφανίζονται στο σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας. Τα πεδία διεκδίκησης αυτά, που θα αποτυπωθούν σε συγκεκριμένους άξονες, μπορούν να αποτελέσουν τις βασικές αιχμές παρέμβασης στο προσεχές διάστημα ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε κοινωνικού χώρου, δημιουργώντας έτσι το συνολικό στίγμα της Αριστερής Ενότητας. Με βάση τα παραπάνω, η αφήγησή μας, τόσο σε επίπεδο παρέμβασης, όσο και σε επίπεδο διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων, πρέπει με βάση τις επεξεργασίες μας να θέτει νέους όρους διεκδίκησης, μακριά από το παλιό μοντέλο. Μετά την τελική διαμόρφωση του κειμένου αυτού από το πανελλαδικό, μπορούν τα σχήματα να το χρησιμοποιήσουν για την διαμόρφωση της ατζέντας τους τόσο με ορίζοντα τις φοιτητικές εκλογές, όσο και στην προσπάθεια για τον συνολικό μετασχηματισμό του Πανεπιστημίου.

Προφανώς τα σχήματα θα πρέπει να μείνουν αταλάντευτα σε αιτήματα (μέριμνα ,διαγραφές, ν/π Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου κλπ) που απασχόλησαν τους Φοιτητικούς Συλλόγους κατά το παρελθόν στο βαθμό που αυτά δεν έχουν φύγει από την ημερήσια διάταξη. Έτσι λοιπόν, το φοιτητικό κίνημα από τη μία πρέπει να συνεχίσει τις διεκδικήσεις που είχε το προηγούμενο διάστημα, ώστε να μπορέσουν αυτές να υλοποιηθούν και εν τέλει να εγγραφούν ως νίκες του, πράγμα που θα του δώσει νέα δυναμική.

Από την άλλη, στηριζόμενο στη δυναμική αυτή οφείλει να παράξει σχεδιασμό με άξονα της φοιτητικές και κοινωνικές ανάγκες. Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί, ότι ζήτημα το οποίο θα πρέπει να απασχολήσει τα σχήματά μας είναι η δημοκρατική οργάνωση των κοινωνικών μας χώρων και του Φοιτητικού Κινήματος. Ένα από τα χαρακτηριστικά του Νεοφιλελευθερισμού είναι το διαζύγιο με τη Δημοκρατία. Πέντε χρόνια σκληρής νεοφιλελεύθερης επίθεσης σε κάθε πτυχή της κοινωνίας συρρικνώθηκαν ή εξαφανίστηκαν τελείως χώροι εκπροσώπησης. Επίδικο, λοιπόν, για τα σχήματά μας θα αποτελέσει η δημοκρατική εμβάθυνση, διεύρυνση και αναβάθμιση των υπαρχουσών δομών εκπροσώπησης εντός των Φοιτητικών Συλλόγων (ΓΣ,ΔΣ,ΓΣΤ κλπ), η αποκατάσταση άλλων (δομές συνδιοίκησης) αλλά και η δημιουργία νέων (π.χ. συνελεύσεις καθηγητών, εργαζομένων, φοιτητών). Σε αυτή την κατεύθυνση κομβικό σημείο για το Φοιτητικό Κίνημα είναι να επαναφέρουμε στη συζήτηση το ζήτημα της επανασύστασης τριτοβάθμιου οργάνου (ΕΦΕΕ). Ενός τριτοβάθμιου οργάνου, που ωστόσο δεν θα ενσωματώνει τις παθογένειες του παρελθόντος αλλά μέσω ενός συνεκτικού πολιτικού σχεδίου να συνδέει τα όργανα του φοιτητικού συνδικαλισμού και θα τους προσδίδει πολιτικό διακύβευμα. Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε απαραίτητο να ανοίξει εντός της ΑΡΕΝ η συζήτηση για ένα τριτοβάθμιο όργανο, στο οποίο θα έχουν αναβαθμισμένο ρόλο οι ΓΣ, ώστε το νέο εγχείρημα να οικοδομηθεί σε βάσεις που θα δημιουργήσουν μια αποκεντρωμένη δημοκρατική δομή. Πιο συγκεκριμένα, ως δικλείδα ασφαλείας θα προτείναμε οι αποφάσεις της ΕΦΕΕ να μην μπορούν να αναιρέσουν τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων οργάνων. Μια τέτοια σύνδεση θα επιφέρει, πέραν της ανασύστασης και την επανανοηματοδότηση των ΓΣ. Μια νέα μορφή εξουσίας, δηλαδή στα χέρια του φοιτητικού κινήματος, η οποία θα ξεπερνάει την λογική της ανάθεσης και θα πηγάζει από τις συλλογικές διαδικασίες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο ότι κύριος αντίπαλός μας παραμένουν τόσο οι καθεστωτικές δυνάμεις εντός των σχολών όσο και ευρύτερα συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, αλλά και η λογική της ανάθεσης και του ατομικού δρόμου, που ηγεμόνευσαν την προηγούμενη περίοδο σε μεγάλα κομμάτια των φοιτητικών συλλόγων. Στόχος μας λοιπόν είναι μέσα από την συστηματική σύγκρουση με αυτές τις λογικές, και την οικοδόμηση του δικού μας υποδείγματος για το πανεπιστήμιο είναι να αποτελέσουμε ουσιαστικά τον αντιπαραθετικό πόλο στην ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ αλλά και να ενισχύσουμε μέσω των αναλύσεων και της δράσης μας την εμπιστοσύνη του φοιτητικού κόσμου στην πολιτική και την συλλογική διεκδίκηση. Παρά την αλλαγή στο κεντρικοπολιτικό επίπεδο, βλέπουμε ότι τα αντιδραστικά μπλοκ (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, καθηγητές, πελατειακά δίκτυα) εντός των συλλόγων παραμένουν ισχυρά. Το επόμενο διάστημα καλούμαστε να συγκρουστούμε με αυτές τις δυνάμεις και λογικές, στο επίπεδο της πολιτικής αφήγησης και του οράματος για το πανεπιστήμιο.

Για την υλοποίηση αυτού του στόχου κρίνεται αναγκαία και στη νέα κατάσταση η συμμαχία με τις υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς. Μακριά από λογικές περιχαράκωσης και πλατφορμισμού, επιδιώκουμε την ενιαία μας συμπόρευση με δημοκρατικούς όρους στα κρίσιμα επίδικα και τις διεκδικήσεις του επόμενου διαστήματος. Ωστόσο δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι η αντίληψη μεγάλου κομματιού των ΕΑΑΚ ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει καθόλου από το προηγούμενο μνημονιακό καθεστώς, δημιουργεί στο κίνημα την ψευδαίσθηση ότι δεν μπορεί να πετύχει υλικές νίκες στο σήμερα, γεγονός που αναπαράγει λογικές ηττοπάθειας και αναμονής. Οι δυνάμεις αυτές αδυνατούν έτσι να διατυπώσουν θετικά προτάγματα και να μετατρέψουν την δυναμική του φοιτητικού κινήματος σε κεντρικοπολιτική διεκδίκηση. Οι δυνάμεις της ΚΝΕ απο την άλλη συνεχίζουν να παρεμβαίνουν και να ασκούν κριτική με λογικές περιχαράκωσης και κομματικής αυθεντίας, αγνοώντας τα νέα πεδία διεκδίκησης που ανοίγονται στο σήμερα.

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να καταλαβουμε το πόσο αναβαθμισμένος μπορεί να γίνει ο ρόλος των σχημάτων μας. Τα πεδία που ανοίγονται καθιστούν επίκαιρο όσο ποτέ το ερώτημα για ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο υπό το πρίσμα των κοινωνικών αναγκών και των αξιών της Αριστεράς. Η δική μας παρέμβαση σε αυτή την διαδικασία ξεκινάει από την διεκδίκηση του αυτονόητου αλλά δεν μπορεί παρά σε κάθε της βήμα να κοιτάει σε μια συνολική αντιπαραθετική κατεύθυνση για το πως φανταζόμαστε το πανεπιστήμιο και την κοινωνίας μας. Θέλουμε να είμαστε εκέινη η δύναμη που θα πρωταγωνιστήσει σε ανασυνθετικές διαδικασίες μέσα στους συλλόγους, θα παλέψει σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο ώστε οι ίδιοι οι φοιτητές να παράξουν πολιτική με βάση τις ανάγκες τους, θα παλέψει για την οικοδόμηση κινηματικών διαδικασιών, θα συμβάλλει με δικές της προτάσεις. Δεν αποδεχόμαστε τον ρόλο του “ειδικού” αλλά σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο που το φοιτητικό κίνημα οφείλει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή, αναλαμβάνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί και δεσμευόμαστε να είμαστε κομμάτι του αγώνα αυτού, για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας.

Λειτουργία της ΑΡ.ΕΝ

Είναι κοινή παραδοχή πως τα τελευταία χρόνια έγιναν σημαντικές αλλαγές στην λειτουργία της ΑΡΕΝ που ενισχύουν τον χαρακτήρα της ως δικτύωση αυτόνομων φοιτητικών σχημάτων. Η σημαντικότερη τομή έγινε με την απόφαση για τον κανόνα “μίας ψήφου ανά σχήμα” για την διαδικασία των ψηφοφοριών στις κεντρικές διαδικασίες της ΑΡΕΝ. Ο κανόνας αυτός ανοίγει την πολιτική κουβέντα μέσα στα σχήματα, ωθεί στην σύνθεση των διαφορετικών απόψεων και στην αλληλεπίδραση με τον κοινωνικό τους χώρο εφοδιάζοντάς τα με εμπειρία. Το σημαντικότερο όμως είναι πως αναδεικνύει ως βασικό υποκείμενο των πολιτικών επεξεργασιών και της δράσης της ΑΡΕΝ τα ίδια τα σχήματα. Σε αντίθεση με το προηγούμενο σύστημα απόφασης, αυτό της επιτροπής κειμένου, που προωθούσε τον παραγοντισμό, μία ψήφος ανα σχήμα κάνει τις πολιτικές αποφάσεις της ΑΡΕΝ υπόθεση της καθεμιας και του καθενός μας.

Μια δεύτερη κρίσιμη καινοτομία είναι η συγκρότηση της σταθερής δομής του πανελλαδικού συντονιστικού της ΑΡΕΝ. Παράλληλα με την παραδοχή ότι αξιακά τασσόμαστε υπέρ της οριζόντιας λήψης αποφάσεων από τα κάτω, χωρίς ιεραρχικές δομές εντός της ΑΡΕΝ, πρέπει να παραδεχτούμε ότι για μια δικτύωση που επιδιώκει να έιναι αποτελεσματική απαιτείται ένας ελάχιστος βαθμός κεντρικού συντονισμού. Αυτήν ακριβώς την ανάγκη καλύπτει το πανελλαδικό συντονιστικό.

Στα πλαίσια λοιπόν της προσπάθειας συνεχούς εμβάθυνσης της δημοκρατίας εντός της ΑΡΕΝ αποτιμάται αρνητικά το γεγονός ότι δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειες διεξαγωγής πανελλαδικού της Αριστερής Ενότητας τον περασμένο Δεκέμβρη. Τίθεται έτσι ως διακύβευμα για το μέλλον η διεξαγωγή πανελλαδικού 2 φορές τον χρόνο. 

Προτάσεις της Αριστερής Ενότητας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Η Αριστερή Ενότητα, ως δίκτυο αυτόνομων αριστερών σχημάτων, μέσω της παρέμβασης και της δράσης της επιδιώκει την αλλαγή των συσχετισμών μέσα στο πανεπιστήμιο και την διάδοση των αξιών της, στο πλαίσιο της συμβολής της στον ευρύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό σε ριζοσπαστική κατεύθυνση.

Τα σχήματά μας παρεμβαίνουν στον κοινωνικό χώρο των πανεπιστημίων. Ωστόσο οι επεξεργασίες και οι αναλύσεις δεν αφορούν μόνο ζητήματα φοιτητικά και ενδοπανεπιστημιακά, αλλά και επιδιώκουμε μέσω της παρέμβασής μας να κάνουμε κτήμα των Φοιτητικών Συλλόγων ζητήματα που αφορούν την κοινωνία στο σύνολό της, και αγώνες που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή. Γι αυτό το λόγο παλεύουμε για την οργανική μας σύνδεση με κοινωνικά κινήματα και διεκδικήσεις, όπως αυτά αναπτύσσονται (μεταναστευτικό, οικολογικά και έμφυλα ζητήματα, ριζοσπαστική οικολογία κτλ) αντιλαμβανόμενες/οι ότι το φοιτητικό σώμα δεν είναι ξένο από την υπόλοιπη κοινωνική κίνηση. Μόνο μέσω αυτής της προσπάθειας σύνδεσης όλων των επιμέρους χειραφετητικών αγώνων μπορούμε να οραματιστούμε μεγάλες ανατροπές και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνία.

Η Αριστερή Ενότητα έχει επιλέξει να λειτουργεί μέσω αμεσοδημοκρατικών και αυτόνομων δομών και διαδικασιών, στην βάση της συμμετοχικότητας, της συναπόφασης και της συνυλοποίησης. Για εμάς αυτό δεν σημαίνει μόνο την μη εξάρτησή μας από κομματικούς μηχανισμούς, αλλά και την παραγωγή αυτόνομου πολιτικού λόγου ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε κοινωνικού χώρου και της ευρύτερης κοινωνικής κίνησης. Τόσο οι πανελλαδικές όσο και οι κατά τόπους διαδικασίες της Αριστερής Ενότητας βοηθούν στην αλληλεπίδραση μεταξύ των σχημάτων και στην ανταλλαγή εμπειριών και ιδεών για τις πολιτικές μας επεξεργασίες. Στα πλαίσια αυτά τα παρακάτω πεδία διεκδίκησης που περιγράφονται συμπυκνώνουν επεξεργασίες των σχημάτων μας και εξειδικεύονται από αυτά μέσω της κοινωνικής τους γείωσης.

1. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ως Αριστερή Ενότητα έχουμε διαγνώσει το έλλειμμα δημοκρατίας στις διαδικασίες τόσο της διοίκησης του Πανεπιστημίου όσο και σε αυτές του Φοιτητικού Κινήματος, κυρίως στις Γενικές Συνελεύσεις. Τα κινήματα του προηγούμενου διαστήματος δεν μπόρεσαν να μαζικοποιηθούν και να διαρκέσουν. Δεν κατάφεραν να εμπλέξουν μεγάλο κομμάτι φοιτητών και φοιτητριών κυρίως γιατί οι Γενικές Συνελεύσεις και τα συντονιστικά δεν μπορούσαν ούτε να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη ούτε και να εκφράσουν παρά μόνο τη γραμμή κάποιας συλλογικότητας. Κρίνουμε, παρόλα αυτά, ότι αν θέλουμε ένα κίνημα μαζικό, διαρκές, δημιουργικό και διεκδικητικό πρέπει αυτό να συγκροτηθεί δημοκρατικά στη βάση του προκειμένου να ξεπεραστούν η αποπολιτικοποίηση των φοιτητικών συλλόγων και η επικράτηση του ατομικού δρόμου που οφείλονται στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, όπως εκφράστηκε από τις πολιτικές των προηγούμενων χρόνων.. Οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν πρέπει όμως να περιορίζονται σε έναν ρόλο εργαλείου για τις κινηματικές περιόδους αλλά θα πρέπει να γίνουν ο τρόπος οργάνωσης της ίδιας της φοιτητικής καθημερινότητας με στόχο την οικοδόμηση ενός πανεπιστημίου που η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα θα αποφασίζει γι αυτό. Ένα αίτημα απαραίτητο για τον όποιο εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου είναι η επαναφορά και διασφάλιση του ασύλου προκειμένου να προωθείται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών αλλά και εκτύλιξη διεκδικητικών αγώνων του φοιτητικού κινήματος.

Γενικές Συνελεύσεις

Eκτιμώντας ότι η Γ.Σ αποτελεί συγκροτητικό στοιχείο στην προσπάθεια αναδόμησης του φοιτητικού κινήματος υπό ένα αμεσοδημοκρατικό και συμμετοχικό πρίσμα, θεωρούμε σημαντικό να καταθέσουμε κάποιες προτάσεις που να εξειδικεύουν περαιτέρω τις σκέψεις μας σχετικά με την λειτουργία του συγκεκριμένου θεσμού ώστε να επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη των φοιτητών στις συλλογικές διαδικασίες. Στο πλαίσιο αυτό, είναι σκόπιμο:

i. Το προεδρείο, έχοντας το ρόλο του εγγυητή της διαδικασίας, να προκύπτει μέσα από κλήρωση, στην οποία θα έχει δικαίωμα συμμετοχής ο/η κάθε φοιτητής/τρια. Σε κάθε περίπτωση αρμόδιο να αποφασίζει για τον τρόπο συγκρότησης του προεδρείου παραμένει το ίδιο το σώμα της συνέλευσης 

ii. Σχετικά με τις τοποθετήσεις, εκτιμούμε ότι ο χρόνος της κάθε ομιλίας πρέπει να είναι ίδιος για τις συλλογικότητες και για τους ανένταχτους σπουδαστές/ριες εμπεδώνοντας στην πράξη την αντίληψη ότι η Γ.Σ αποτελεί μια συσσωμάτωση ατόμων που συζητούν κι αποφασίζουν από κοινού, έξω από αναθετικές και ιδιοκτησιακές λογικές.

iii. Επιπλέον, εισάγουμε την ιδέα των πρακτικών, τα οποία θα συγγράφονται απ’ τα μέλη του προεδρείου με σκοπό τη συστηματοποίηση του διαλόγου σε μια προωθητική και συνδιαμορφωτική βάση.

iv. Στην ευρύτερη λογική αναβάθμισης των συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών προτείνουμε την αναγνώριση απ’ τους διοικητικούς θεσμούς της εκάστοτε σχολής την θέσπιση τριώρου αποκλειστικά για την διενέργεια Γ.Σ. 

v. Προσδοκώντας οι φοιτητικοί σύλλογοι να αποτελέσουν κυψέλες κοινωνικοποίησης, πολιτισμού και οικοδόμησης μιας νέας συνεχώς πολιτικοποιούμενης συλλογικής καθημερινότητας, προτείνουμε την δημιουργία Θεματικών Ομάδων Εργασίας που θα σχετίζονται και θα επεξεργάζονται διάφορα ζητήματα, όπως πολιτισμού, αθλητισμού, γνωστικού αντικειμένου κ.ά. Οι συγκεκριμένες συλλογικότητες θα προκύπτουν μέσα απ’ τις Γ.Σ. και θα μεταφέρουν τις προτάσεις τους σε αυτή προκειμένου να επικυρωθούν.

vi. Τέλος, προτείνουμε τηη διεξαγωγή θεματικών συνελεύσεων που θα αφορούν ζητήματα της σχολής(πρόγραμμα σπουδών, έρευνα κτλ) προκειμένου να λειτουργήσουν ως πεδίο επαναφοράς του ενδιαφέροντος των φοιτητών/τριών στις συλλογικές διαδικασίες και μαζικής συμμετοχής τους για την επίτευξη υλικών νικών μέσα στο πανεπιστήμιο.

Αναβαθμίζοντας και ανοίγοντας νέα πεδία διεκδίκησης, με Φοιτητικούς Συλλόγους που θα αποτελούν ένα καθημερινό αντιπαράδειγμα για την οργάνωση των ζωών μας εντός του Πανεπιστημίου, το Φοιτητικό Κίνημα θα έχει θέση σε μια προωθητική κριτική και καθοριστικό ρόλο στον ριζικό μετασχηματισμό του Πανεπιστημίου. Σε αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να επιδιώξουμε έναν πιο υγιή μηχανισμό συνδιαμόρφωσης με άλλες αριστερές συλλογικότητες /σχήματα και ανένταχτους φοιτητές, με βάση τον διάλογο και τις δημοκρατικές διαδικασίες στην διεκδίκηση λήψης αγωνιστικών αποφάσεων, όχι όπως συνέβαινε ,κατά κύριο λόγο, μέχρι σήμερα που η συνδιαμόρφωση αποτελούσε μια τακτική κοπτοραπτικής πλαισίων που πολλές φορές είχαν κάπως πιο μετριοπαθή χαρακτήρα από αυτών που πραγματικά θα επιθυμούσαμε.

Διοικητικά Συμβούλια

Σ’ ότι αφορά τα Δ.Σ. και το ρόλο που διαδραματίζουν στις σχολές μας. Έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές το φαινόμενο καλέσματος των Δ.Σ. για θέματα που αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και λήψη αποφάσεων απ’ αυτά, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να καλεστεί γενική συνέλευση. Ο ρόλος των Δ.Σ. είναι καθαρά διεκπεραιωτικός – εκτελεστικός των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Μονάχα σε μια γενική συνέλευση γίνεται σωστή πολιτική ζύμωση των φοιτητικών συλλόγων ,τόσο για θέματα σχολής όσο και για θέματα που αφορούν το γενικότερο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Δεν είναι αποδεκτό να νομιμοποιείται η λειτουργία των Δ.Σ. με όρους που τα καθιστούν ανώτερα των γενικών συνελεύσεων και έχουν ως αποτέλεσμα να τις υποκαθιστούν. Τέλος, προκρίνεται η δημιουργία ενός ιστότοπου(blog) για τη δημοσίευση των πρακτικών του ΔΣ ώστε να είναι διαθέσιμα στον φοιτητικό σύλλογο και οι πολιτικές δυνάμεις να αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη τόσο για τη λειτουργία του οργάνου όσο και για τις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Τριτοβάθμιο όργανο

Επιπλέον, η συγκρότηση τριτοβάθμιου οργάνου μπορεί να συμβάλλει τόσο στην επανανοηματοδότηση και τον εκδημοκρατισμό των Γενικών Συνελεύσεων όσο και στην περαιτέρω πολιτικοποίηση των Φοιτητικών Συλλόγων. Η ύπαρξη ενός κεντρικού πανελλαδικού οργάνου, όχι μόνο μπορεί να εγγυάται την ομαλή και σοβαρή διεξαγωγή των εκλογών και των πολιτικών διαδικασιών, αλλά και να εγκαλεί τις πολιτικές δυνάμεις να τοποθετούνται μέσα στις συλλογικές διαδικασίες και στα όργανα του συλλόγου . Με αυτόν τον τρόπο θα αναδεικνύεται η πολιτική συζήτηση και θα υπάρχει ουσιαστικό πεδίο αντιπαράθεσης .Ταυτόχρονα, η κεντρική αποτύπωση και ο συντονισμός των αποφάσεων των εκάστοτε φοιτητικών συλλόγων, αναδεικνύει τα κεντρικά διακυβεύματα και μπορεί να δώσει μία νέα δυναμική στην διεκδίκηση των αιτημάτων, καθώς ο αγώνας δεν θα παραμένει διασπασμένος. Επιπλέον, επιτρέπει τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με την κοινωνία και τη συγκρότηση ενιαίων μετώπων με το εργατικό κίνημα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος θα πρέπει να εξαρτάται από ένα τριτοβάθμιο όργανο , αλλά αντιθέτως σε περιόδους κινηματικής έξαρσης θα πρέπει να συγκροτούνται και “από τα κάτω” δομές που θα συντονίζουν τον αγώνα. Σε κάθε περίπτωση, προκειμένου να αποφευχθούν οι παθογένειες του παρελθόντος και η τυχόν γραφειοκρατικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, πρέπει να ανοίξουμε την κουβέντα για τους κανόνες συγκρότησης του οργάνου και τις αρχές που θα το διέπουν. Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να προτείνουμε την αιρετότητα και ανακλητότητα των εκπροσώπων, τη δέσμια εντολή τους σε κρίσιμα ζητήματα, καθώς και τη συγκροτημένη ενημέρωση των ΓΣ και γενικότερα των ΦΣ για τη δράση του οργάνου. Σ’ αυτά τα πλαίσια, και δεδομένου ότι έτσι διασφαλίζεται αποτελεσματικότερα και ο θεσμός του ασύλου, κρίνεται απαραίτητη η προσπάθεια συγκρότησης ενός τριτοβάθμιου οργάνου ήδη από τις φετινές φοιτητικές εκλογές, εισάγοντας το αίτημα στους συλλόγους.

Διοίκηση Πανεπιστημίου

Όσον αφορά στη διοίκηση των πανεπιστημίων, η σημερινή πραγματικότητα της υπονόμευσης του αυτοδιοίκητου των ιδρυμάτων με την ύπαρξη και λειτουργία των Συμβουλίων Διοίκησης,της συσσώρευσης εξουσιών στις Συγκλήτους και της απουσίας εκπροσώπησης φοιτητών και εργαζομένων στις διοικητικές δομές των πανεπιστημίων, φανερώνει σ' όλες του τις διαστάσεις ένα έλλειμμα δημοκρατίας. Στον αντίποδα όλων αυτών, οραματιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο αυτοδιοίκητο, μακριά από την κρατική και ιδιωτική παρέμβαση, ένα πανεπιστήμιο διοικητικά αποκεντρωμένο όπου οι εξουσίες θα διαχέονται σε επίπεδο σχολών και τμημάτων, ένα πανεπιστήμιο συνδιοικούμενο από καθηγητές, φοιτητές, εργαζομένους, στο οποίο οι φοιτητές θα έχουν λόγο και στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Προς την κατεύθυνση λοιπόν του εκδημοκρατισμού της διοίκησης του πανεπιστημίου διεκδικούμε:

• την κατάργηση των Συμβουλίων Διοίκησης,
• τη συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων στα υπάρχοντα όργανα διοίκησης(γενικές συνελεύσεις τμήματος, συγκλήτους) μετά από έγκαιρη ενημέρωσή τους για τα θέματα της ημερήσιας διάταξης και
• την εκκίνηση διαδικασιών διαβούλευσης μεταξύ των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας (φοιτητές,καθηγητές,εργαζόμενοι) με τη θέσπιση ανοιχτών μεταξύ τους συνελεύσεων.

2. ΜΕΡΙΜΝΑ

Απέναντι στην οικοδόμηση του νεοφιλελεύθερου- ιδιωτικού Πανεπιστημίου των προηγούμενων χρόνων, η Αριστερή Ενότητα οφείλει να προτάξει ως αντιπαράδειγμα το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, ένα Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς όπου όλοι ανεξαιρέτως θα μπορούν να σπουδάσουν, άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τις αξίες τις αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της κοινωνικής χρησιμότητας και συνεισφοράς. Πάνω σε αυτή τη βάση δεν νοείται δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο χωρίς την καθολική σίτιση, στέγαση και μεταφορά, ιδιαίτερα τώρα που οι φοιτητές έχουν πολλαπλές ταυτότητες, που θα επιτευχθούν με την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης προς το Πανεπιστήμιο. Τον καταμερισμό του προϋπολογισμού να αποφασίζουν τα όργανα της συνδιοίκησης στην κατεύθυνση των αναγκών των φοιτητών και των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων που αδυνατούν να εξασφαλίσουν βασικές βοιωτικές ανάγκες. Επιπλέον, στη δική μας αφήγηση για το Πανεπιστήμιο των αναγκών, δεν χωράνε οι ιδιώτες στις δραστηριότητες εντός του Πανεπιστημίου η λογική του κέρδους και ο παρασιτισμός των εργολάβων εις βάρος των φοιτητών σε όλους τους τομείς της μέριμνας, μέρος της οποίας είναι και η καθαριότητα, η φύλαξη και τα κυλικεία των σχολών. Απαραίτητα είναι η σύναψη συμβάσεων αορίστου χρόνου με τους εργαζόμενους, με παράλληλη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στην διαβούλευση και την διαπραγμάτευση των συνθηκών εργασίας, του μισθού και της σύμβασης στο σύνολό της, καθώς και με τη συμμετοχή του συνόλου της Πανεπιστημιακής κοινότητας στον έλεγχο με κατεύθυνση τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Τέλος, προτεραιότητα για τις παραπάνω θέσεις εργασίας που θα προκύψουν θα έχουν οι τωρινοί εργαζόμενοι που θα απολυθούν λόγω της απομάκρυνσης των εργολαβιών από τα πανεπιστήμια μας.

ΣΙΤΙΣΗ: Στην κατεύθυνση όλων των παραπάνω, απαιτούμε δημόσιες πανεπιστημιακές λέσχες, σε αντιπαράθεση με το υπάρχον μοντέλο των εργολαβιών (catering) για την παροχή υπηρεσιών σίτισης έναντι δυσανάλογων ποσών. Ως μεταβατική λύση, όπου είναι εφικτό, οι φοιτητές με απεύθυνση σε ανέργους ή στους ήδη εργαζομένους στο φοιτητικό εστιατόριο του εκάστοτε ιδρύματος, θα μπορούσαν να προτείνουν τη δημιουργία λέσχης ως κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση (Κοιν.Σ.Επ), τον τρόπο λειτουργίας της οποίας θα καθορίζουν οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις διαδικασίες τους και με γνώμονα τις ανάγκες τους. Η δημόσια λέσχη θα συνεργάζεται με τοπικούς παραγωγούς ή συνεταιρισμούς και άλλα παρόμοια εγχειρήματα, ώστε αυτή να προμηθεύεται τα προϊόντα για την κάλυψη των αναγκών, χωρίς να ευνοούνται ιδιώτες εις βάρος των φοιτητών. Απαραίτητος είναι και ο κοινωνικός έλεγχος από το σύλλογο της πανεπιστημιακής κοινότητας της ποιότητας του φαγητού και της λειτουργίας της λέσχης. Στα πλαίσια αυτά θα μπορούσε ,ακόμα, το Πανεπιστήμιο να συνεργάζεται με δομές αλληλεγγύης (κοινωνικά παντοπωλεία, στέκια κ.α.) για την εξυπηρέτηση των αναγκών ευπαθών κοινωνικών ομάδων.

ΣΤΕΓΑΣΗ: Σχετικά με τη στέγαση, αυτή πρέπει να είναι επαρκής για όλους τους φοιτητές, οι οποίοι δεν θα επιβαρύνονται για τη συντήρηση ή τη κάλυψη άλλων εξόδων των εστιών, καθώς η μέριμνα για τη συντήρηση και τις αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης (πόσιμο, καθαρό νερό- θέρμανση- καθαριότητα κοινόχρηστων χώρων) θα παρέχεται από το Πανεπιστήμιο. Εγκαταλελειμμένα δημόσια κτήρια, ή κτήρια που ανήκουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανέγερση νέων εστιών, ενώ παράλληλα οι φοιτητές των πολυτεχνικών σχολών να συμμετέχουν σε πανεπιστημιακά προγράμματα, συνδυάζοντας την πρακτική και την ερευνητική τους εργασία, που αφορούν την ανάπλαση ανεκμετάλλευτων κτηρίων σε συνεργασία με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η συνεργασία των φοιτητικών εστιών με στεγαστικές καταλήψεις ως μία επιπλέον δυνατότητα στέγασης όλων όσων έχουν ανάγκη. Ένα επιπρόσθετο μέτρο είναι η αύξηση ποσού του στεγαστικού επιδόματος με διασφάλιση ότι ο φοιτητής ενεργός, αλλά χωρίς το κριτήριο επίδοσης. Ακόμα, σημαντική κρίνεται και η αύξηση των κοινωνικών παροχών προς τους φοιτητές (μειωμένα τιμολόγια υπηρεσιών κ.λπ.). Ο σεβασμός του προσωπικού/ιδιωτικού χώρου των οικότροφων φοιτητών, ο οποίος παραβιάζεται συνεχώς με αυθαίρετους ελέγχους, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα. Τέλος, οι συλλογικές διαδικασίες πρέπει να αναζωπυρωθούν με συχνές συνελεύσεις, ώστε οι ίδιοι φοιτητές να καθορίζουν τις πραγματικές ανάγκες για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους.

ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ : Διεκδικούμε την ελεύθερη μετακίνηση όλων των φοιτητών/τριών στα Μ.Μ.Μ. από και προς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με την καθιέρωση “ειδικής κάρτας”, ώστε να αποκλειστεί η επιδίωξη κέρδους από ιδιώτες εις βάρος των φοιτητών. Επιπλέον, οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν να είναι σε θέση να εμπλακούν στην διαδικασία καθορισμού των δρομολογίων των μέσων μεταφοράς βάσει του προγράμματος σπουδών και των αναγκών τους. Ειδικά σε περιπτώσεις απομακρυσμένων εστιών, να καθορίζονται τα αντίστοιχα δρομολόγια για εξυπηρέτηση των οικότροφων φοιτητών. Ακόμα, στις επαρχιακές πόλεις θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία των τοπικών δήμων και του Πανεπιστημίου για χρήση της δημοτικής συγκοινωνίας στη μεταφορά των φοιτητών, με γνώμονα τη σύγκρουση με τις εργολαβίες. Καταληκτικά, διεκδικούμε τη μεταφορά των φοιτητών από και προς τον τόπο προέλευσης τους κατά το ελάχιστο.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ: Πέρα από τη δωρεάν παροχή των συγγραμμάτων, αυτά πρέπει να καλύπτουν το επιστημονικό αντικείμενο των μαθημάτων, ολόπλευρα, πολύπλευρα και διεπιστημονικά, ενώ παράλληλα να αρθεί ο περιορισμός της επιλογής ενός συγγράμματος ανά μάθημα. Ταυτόχρονα, οι φοιτητές σε συνεργασία με τους καθηγητές στα πλαίσια διαδικασιών των συλλογικών οργάνων θα καθορίζουν τα απαραίτητα για αυτούς συγγράμματα και θα ελέγχουν για τυχόν αυθαιρεσίες των εκδοτικών οίκων και των καθηγητών. Απαραίτητη είναι και η επαναλειτουργία των υφιστάμενων πανεπιστημιακών τυπογραφείων ή η ίδρυση τους για την τύπωση του απαραίτητου για τη διαδικασία εκτύπωσης υλικού. Στην ίδια λογική κινείται και η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου δικτύου διακίνησης σημειώσεων σε κάθε Φ.Σ. (σε ψηφιακή μορφή) αλλά και η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων βιβλιοθηκών στις οποίες θα λειτουργούν φωτοτυπικά μηχανήματα.

ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ: Απαιτείται η δυνατότητα των ιδρυμάτων να διαθέτουν τον απαραίτητο υλικοτεχνικό εξοπλισμό για τη διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ταυτόχρονα θα μειωθεί και εν συνέχεια θα εξαλειφθεί το φαινόμενο του αποκλεισμού των φοιτητών/τριών από μαθήματα λόγω της αδυναμίας προμήθειας του απαραίτητου εξοπλισμού ώστε να αρθούν οι ταξικοί φραγμοί.

ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ: Απαιτούμε την ασφαλιστική κάλυψη όλων των φοιτητών/τριών με σκοπό τη δωρεάν πρόσβαση στο χώρο της δημόσιας υγείας με παροχή φοιτητικού βιβλιαρίου υγείας. Στην διασφάλιση της κάλυψης αυτών των αναγκών μπορεί να βοηθήσει η συνεργασία με αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές υγείας (μητροπολιτικά, κοινωνικά φαρμακεία) καθώς και η δημιουργία ανάλογων δομών σε πανεπιστήμια όπου τα επιστημονικά αντικείμενα συνάδουν με τον τομέα της υγείας (σχολές επιστημών υγείας κ.λ.π.).

ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ: Μία διάσταση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι και η παροχή ψυχολογικής υποστήριξης στους φοιτητές καθώς δεν υπάρχει καμία δημόσια ψυχολογική παροχή (άρα απεύθυνση μόνο σε ιδιώτες). Εμείς διεκδικούμε τη δημιουργία δωρεάν δομών ψυχικής υγείας στους χώρους του πανεπιστημίου, στελεχωμένους από ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.

Α.Μ.Ε.Α: Ελλείψει ειδικών δομών που στοχεύουν στην αυτονόμηση των ΑΜΕΑ, διεκδικούμε την δωρεάν μετακίνηση τους από και προς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και την ύπαρξη απαραίτητων δομών μετακίνησης με την παρουσία κοινωνικών λειτουργών όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο από τα ίδια τα άτομα. Στο χώρο του Πανεπιστημίου διεκδικούμε υποδομές οι οποίες θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ΑΜΕΑ για την πλήρη πρόσβαση σε όλους τους χώρους.

3. Προγράμματα Σπουδών

Η κατάσταση εώς σήμερα

Όλες οι προηγούμενες μεταρρυθμίσεις των νεοφιλελεύθερων στόχευαν στην ευθυγράμμιση των προγραμμάτων σπουδών με την αγορά, μέσω της εξειδίκευσης, της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών, στην κατεύθυνση της διάσπασης των γνωστικών αντικειμένων. Κύριος στόχος να παράξουν ειδικευμένους, άμεσα αναλώσιμους και φθηνούς εργαζόμενους που θα βρίσκονται ήδη από το πανεπιστήμιο σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, ενώ παράλληλα δεν θα αποκτούν ολόπλευρη γνώση του αντικειμένου τους. Συνάμα, η εκπαιδευτική διαδικασία συνέχιζεται να χαρακτηρίζεται από την λογική του καθηγητή-αυθεντία και εντατικοποιήθηκε ταχύτατα με την εισαγωγή πολλαπλών προόδων και αλυσίδων μαθημάτων.

Το δικό μας πρόταγμα

Παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο με προγράμματα σπουδών στην υπηρεσία της κοινωνίας, εναρμονισμένα με την ανάγκη για ολόπλευρη ανάπτυξη των γνώσεων του κάθε φοιτητή, μέσα σε ένα ανθρώπινο πλαίσιο σπουδών, το οποίο θα αναπτύσσει την συνεργατικότητα και όχι τον ανταγωνισμό. Ένα δημοκρατικό πανεπιστήμιο στο οποίο η παραγωγή και η αναπαραγωγή της γνώσης, θα κατευθύνεται στην εξυπήρετηση των κοινωνικών αναγκών, ενώ στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα βρίσκονται οι ανάγκες των φοιτητών και των φοιτητριών. Οι φοιτητές θα έχουν λόγο τόσο στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών τους , όσο και σε άλλες πτυχές της ακαδημαϊκής διαδικασίας.

Σχολή - Τμήμα

Οι σχολές των ιδρυμάτων πρέπει να συγκροτούνται πάνω στη συνάφεια των επιστημονικών αντικειμένων που τις συναπαρτίζουν. Τα τμήματα κάθε σχολής αντίστοιχα, πρέπει να συγκροτούνται στη βάση ενός επιστημονικού αντικειμένου, επομένως κάθε ακαδημαϊκό τμήμα πρέπει να αποτελεί μία αδιαίρετη και ενιαία ακαδημαϊκή μονάδα. Παράλληλα πρέπει να προσφέρεται η δυνατότητα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες των τμημάτων να έρχονται σε επαφή και με τα υπόλοιπα τμήματα των σχολών τους, ώστε να εξασφαλίζεται η πρόσβαση σε μία πιο σφαιρική και καθολική γνώση.

Γνωστικά Αντικέιμενα - Πρόγραμματα Σπουδών

Στόχος μας είναι η συγκρότηση ενιαίων και αδιάσπαστων προγραμμάτων σπουδών, η οποιαδήποτε εξειδίκευση εντός των οποίων θα γίνεται μέσω επιλεγόμενων μαθημάτων και όχι δομημένων κατευθύνσεων. Με βάση αυτό προωθούμε την δημιουργία ενός προγράμματος σπουδών ανά τμήμα, με ενισχυμένο τον κορμό των βασικών μαθημάτων, το οποίο θα προσφέρει το βασικό υπόβαθρο γνώσεων στην ολότητα του αντικειμένου. Έτσι ο επιστήμονας θα χρησιμοποιεί τα θεωρητικά του εργαλεία κριτικά για να μπορεί ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του επαγγέλματος του και να παράγει νέα γνώση σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες. Με αυτό τον τρόπο, το πανεπιστήμιο θα αποκτήσει έναν απελευθερωτικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα που θα προάγει την μόρφωση και όχι την κατάρτιση, θα επιτρέπει τη μετάδοση γνώσεων και την ανάπτυξη κριτικής αντίληψης.

Εκπαιδευτική Διαδικασία

Η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να ενθαρύνει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να συνεργάζονται μεταξύ τους, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να αντιμετωπίζουν ολιστικά τα ζητήματα του γνωστικού τους αντικειμένου. Η διδασκαλία πρέπει να είναι μία διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ καθηγητών και φοιτητών, που θα περιλαμβάνει την αμφισβήτηση και τη γόνιμη αντιπάραθεση ιδεών, ξεφεύγοντας από το μοντέλο της απλής μετάδοσης γνώσης από τον καθηγητή-αυθεντία. Επιπλέον πρέπει να δίνονται εναύσματα προκειμένου οι ίδιοι οι φοιτητές να μπαίνουν πιο ενεργά στη διαδικασία παραγωγής γνώσης μέσα από ομαδικές και ερευνητικές εργασίες, σε κατεύθυνση σύγκρουσης τόσο με την εντατικοποίηση όσο και με τον εξεταστικοκεντρικό χαρακτήρα πολλών ακαδημαϊκών τμημάτων. Με βάση τις πάγιες διεκδικήσεις του Φοιτητικού Κινήματος, επιδιώκουμε ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, σε ρήξη με την εντατικοποίηση, όπως διαρθώνεται μέσα από το όριο σπουδών, τις διαγραφές, τις υποχρεωτικές παρουσίες και τις αλυσίδες μαθημάτων.

Πτυχίο - Επαγγελματικά δικαιώματα

Το κάθε τήμα ωφείλει να παρέχει ένα ενιαίο και αδιαίρετο πτυχίο για όλους τους απόφοιτους του. Το πτυχίο αυτό θα προσφέρει πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα σε αντιστοιχία με τον εκάστοτε επαγγελματικό κλάδο, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται οι συλλογικές συμβάσεις. Παράλληλα, διεκδικούμε την κατάργηση του συστήματος ακαδημαϊκών πιστωτικών μονάδων ECTS, σε κάθε επίπεδο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και χωρίς αυτό να αποτελεί τροχοπέδη στη σχέση των ελλήνων φοιτητών και αποφοίτων με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τέλος, επιδιώκουμε τη ρήξη με τις λογικές μετεκπαίδευσης και έξτρα προσόντων ως προαπαιτούμενα, ενώ στο τομέα της εργασίας θα πρέπει ο εργοδότης να καλύπτει τα έξοδα της όποιας αναγκαίας εξειδίκευσης.

Κοινωνικός ρόλος του επιστήμονα

Θελουμε έναν επιστήμονα που θα παράγει έργο, γνώση και έρευνα σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα επιστήμονα – εργαζόμενο, που θα οργανώνεται και διεκδικεί συλλογικά στο χώρο εργασίας του, ενώ θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, ως αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, δε θα δρα συντεχνιακά, αλλά με άξονα την αλληλεγγύη. Να διεκδικήσουμε δηλαδή, την ακαδημαϊκή κατάρτιση των προγραμμάτων σπουδών κόντρα στην εξάρτηση της επιστήμης από οικονομικά συμφέροντα, εντός ένος πανεπιστημίου – κοινωνικού χώρου κι όχι κέντρου κατάρτισης.

4. ΕΡΕΥΝΑ

Μέχρι τώρα η έρευνα είχε αφεθεί σε ομάδες ειδικών και είχε αποκοπεί από κάθε μορφή κοινωνικού ελέγχου. Αυτό οδήγησε στην ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας εντός των ιδρυμάτων και διαμόρφωσε καθηγητικές και επιχειρηματικές ελίτ. Oφείλουμε στον αντίποδα αυτού του παραδείγματος να δημιουργήσουμε και μέσα από την πανεπιστημιακή έρευνα, ένα οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο με κυρίαρχο τον ρόλο των εργαζομένων, της νεολαίας, και όλων των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων, προκειμένου να βρίσκεται στο επίκεντρο η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η εξασφάλιση του κέρδους για τους λίγους.

Α. Κοινωνικός έλεγχος:

Οι έρευνες που διεξάγονται μέχρι τώρα έχουν ως στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μεγάλων εταιριών και διεξάγονται κυρίως από κλειστές ομάδες καθηγητών.

Αρχικά προτείνουμε τον περιορισμό της ανάληψης προγραμμάτων από συγκεκριμένους μόνο καθηγητές και παράλληλα τον περιορισμό των υπέρογκων αμοιβών τους. Ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε για την συμμετοχή (εκπροσώπηση με δικαίωμα λόγου και ψήφου) των συλλόγων φοιτητών και εργαζομένων μέσω των δομών τους στην λήψη των αποφάσεων για την έρευνα, από όποιο όργανο και αν γίνεται αυτή (πχ. Επιτροπές ερευνών). Αντίθετα με το προηγούμενο μοντέλο, στόχος μας είναι δηλαδή η ζωντανή και συνεχής παρουσία των φοιτητικών συλλόγων και η κατοχύρωση εκπροσώπησης τους με θεσμικό τρόπο. Επίσης, τοπικοί φορείς και εγχειρήματα επιδιώκουμε να μπορούν να συμμετέχουν ουσιαστικά στην διαδικασία και τον σχεδιασμό του ερευνητικού έργου.

Β. Κοινωνική χρησιμότητα και διαφάνεια στην έρευνα

Στην παρελθούσα κατάσταση, εξαιτίας των προϋποθέσεων και των περιορισμών που επέβαλε το κεφάλαιο, σε αγαστή συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τα κονδύλια της έρευνας κατευθύνονταν αποκλειστικά σε ιδιωτικούς φορείς. Αντιθέτως η έρευνα θα πρέπει να γίνεται με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία, δηλαδή στις κοινωνικές ανάγκες, από ερευνητικές ομάδες με αμοιβαία συμμετοχή του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας. Την ευθύνη διεξαγωγής των ερευνητικών προγραμμάτων θα πρέπει να φέρουν πανεπιστημιακοί και δημόσιοι φορείς.

Αυτή η έρευνα θα αφορά ζητήματα που άπτονται άμεσα των αναγκών της κοινωνίας. Για παράδειγμα είναι σημαντικό μεταξύ άλλων να γίνουν μελέτες για δομές πρόνοιας και αλληλεγγύης, έρευνα για το περιβάλλον (πχ Σκουριές και επιπτώσεις στο οικοσύστημα, στην υγεία και την πρωτογενή παραγωγή), για τις ανάγκες και την προώθηση εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης και συνεταιρισμών (πχ ΒΙΟΜΕ) , μελέτες σχετικά με την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές κ.α. Διεκδικούμε επίσης ισότιμη αντιμετώπιση και χρηματοδότηση από το κράτος τόσο για την εφαρμοσμένη έρευνα με υλικό και πρακτικό αποτύπωμα, όπως αναλύθηκε παραπάνω, όσο και για την βασική έρευνα ή την έρευνα στο πεδίο των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών.

Νευραλγικό σημείο μιας συνολικότερης στρατηγικής για την Έρευνα αποτελεί και η διαφάνεια σε κάθε στάδιο υλοποίησής της. Για μας αυτό σημαίνει, δημοσιότητα και αξιοκρατία στον τρόπο επιλογής του ερευνητικού προσωπικού αλλά και διαφάνεια όσον αφορά την απορρόφηση και την κατανομή των κονδυλίων σε όλα τα επίπεδα του ερευνητικού έργου, με στόχο να προλαμβάνονται φαινόμενα υπερχρέωσης του προϋπολογισμού του ερευνητικού προγράμματος ή φαινόμενα μαύρης και αδήλωτης εργασίας.

5: ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

H κοινωνική διάσταση των πανεπιστημίων ως χώρος αλληλεπίδρασης , δημοκρατίας, ελεύθερης έκφρασης και δράσης, αλλά και διάχυσης εμπειριών και γνώσης αποτελεί ρήγμα στην νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη που έχουν οδηγηθεί τα πανεπιστήμια. Όλα τα παραπάνω αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά για τον εκδημοκρατισμό των πανεπιστημίων, των συλλογικών διαδικασιών αλλά και τη σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες πάνω σε δομές και εγχειρήματα που οικοδομούνται. Δεν έχουμε αυταπάτες οτι τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, κυλικεία, βιβλιοθήκες κ.α θα λύσουν τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας που βιώνουμε είναι όμως αυτά που θα σκιαγραφήσουν την κοινωνία για την οποία παλεύουμε μια κοινωνία μακρυά από τη λογική του κέρδους.

Σ’ αυτήν την υπόθεση ο ρόλος των φοιτητικών συλλόγων ως εγγυητής εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και πολιτιστικών αντιπαραδειγμάτων είναι καθοριστικός για την καθολική στήριξη και ανάπτυξη τους από την πανεπιστημιακή κοινότητα.

• Η αλληλεγγύη θα πρέπει να αποτελέσει βασικό στοιχείο του πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώρο. Η δικιά μας ανάλυση αντιλαμβάνεται την αλληλεγγύη ως κάτι που θα πρέπει να είναι απ' τους “από κάτω” για τους “από κάτω”, κόντρα στην “αλληλεγγύη” που μας πλασάρουν κανάλια, εκκλησίες και εταιρίες εμείς παλεύουμε να γίνει έννοια του καθενός το ζόρι του διπλανού του σπάζοντας τον ατομικό δρόμο και τη λογικής “η καριέρα μου θα με ξελασπώσει”. Σε αυτή τη κατεύθυνση, η εμπλοκή-δημιουργία κινημάτων και δομών αλληλεγγύης στο χώρο του πανεπιστήμιου, όπως παζάρια χωρίς μεσάζοντες, κοινωνικά ιατρεία-παντοπωλεία-φαρμακεία, ώστε να αποτελέσει το πανεπιστήμιο ένα χώρο όπου κινήματα θα δρουν, θα συζητούν, θα συνδιαμορφώνουν. Έτσι το πανεπιστήμιο θα συνδέεται άμεσα με την κοινωνία και θα αποτελεί σημείο συνάντησης αυτής. Βάση αυτής της λογικής το πανεπιστήμιο θα πρέπει να βρίσκεται μέσα στις πόλεις και όχι ξεκομμένο από αυτές.

• Δημιουργία δομών αυτοδιαχείρισης με την ενεργό συμμετοχή κομματιών που ζουν και εργάζονται στο πανεπιστήμιο όπως διοικητικοί, καθηγητές, καθαρίστριες, φύλακες κλπ. (π.χ αυτοδιαχειριζόμενη-συνεταιριστική λέσχη σε σύνδεση με το κίνημα ‘’χωρίς μεσάζοντες’’ για την αναβάθμιση της ποιότητας και τη στήριξη τοπικών παραγωγών, δίκτυα ανταλλαγής σημειώσεων, αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία, στέκια ως χώροι δημοκρατίας πολιτικής ζύμωσης και πολιτιστικής δημιουργίας) . Δομές οι οποίες θα λειτουργούν ΟΧΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ με την λογική του κέρδους. Τέτοια εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και συλλογικής ζωής αποτελούν αντιπαραδείγματα, τα οποία σπάνε και το κυρίαρχο πρότυπο του ατομικού δρόμου, με την αλληλεγγύη να καλλιεργείται στην πράξη. Οι αποφάσεις θα παίρνονται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες συνελεύσεων.

• Το πανεπιστήμιο πρέπει να λειτουργεί ως χώρος αμφισβήτησης και δημιουργίας χώρος ανοιχτός σε πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, πολιτιστικούς συλλόγους και αθλητικές δραστηριότητες ως μορφές αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου των φοιτητών σε μια άλλη κατεύθυνση. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ως πυρήνας που θα εμπλέκει τους φοιτητές σε τέτοια εγχειρήματα. Πολιτιστικοί φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν να δημιουργηθούν και να ενισχυθούν όπου υπάρχουν. Η επανάκτηση της πολιτικής από τους «από κάτω» αποτυπώνει και τη πολιτιστική αναγέννηση που με μαζικούς όρους πρέπει να αναπτυχθεί. . Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υλοποιούνται στη συλλογική βάση καθώς και να υλοποιούνται έξω από εμπορικές λογικές επίτευξης κέρδους. Με βάση τα παραπάνω η ΑΡΕΝ οφείλει το επόμενο χρονικό διάστημα να αποτελέσει τον καταλύτη στην δημιουργία των δομών εκείνων που θα δίνουν διεξόδους στον κόσμο των σχολών για τον ελεύθερο χρόνο μέσα από τους συλλόγους τους.

Όλα τα παραπάνω συνδέονται με μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Αυτή της επαναφοράς του πανεπιστημιακού ασύλου. Πέρα από την εγγύηση για την απρόσκοπτη υλοποίηση των παραπάνω δράσεων και κοινωνικών πειραματισμών, μακριά από παρεμβάσεις από την πλευρά του κράτους, θεωρούμε πως η ίδια η προσπάθεια και εμπλοκή του κόσμου των σχολών στα παραπάνω εγχειρήματα θα αποτελέσει τον καλύτερο χώρο ζύμωσης της αναγκαιότητας ενός θεσμοθετημένου χώρου ελευθερίας. Ενάντια λοιπόν στην προηγούμενη λογική που έβαζε ο ν.Διαμαντοπούλου για τη συνολική κατάργηση του ασύλου και τη συνεχή του πρακτική αμφισβήτηση με παρουσία των δυνάμεων καταστολής, είναι καθήκον μας να διεκδικήσουμε την πλήρη επαναφορά του (όπως ορίζεται και στο Άρθρο 16 του συντάγματος). Το ακαδημαικό άσυλο δεν περιορίζεται για μας σε ένα χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά γίνεται αντιληπτό ως εστία προάσπισης τόσο των φοιτητικών όσο και των κοινωνικών αγώνων και του κοινωνικού πειραματισμού εν γένει σε μια διαδικασία ανοίγματος του πανεπιστημίου στην κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση αρμόδιο για την προάσπιση του είναι η ακαδημαική κοινότητα είναι οι Φ.Σ. και τα όργανα τους παίζουν κομβικό ρόλο σε όλη τη διαδικασία.

Για να μιλήσουμε για το πανεπιστήμιο σαν κοινωνικό χώρο πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνία. Η εμπλοκή της τοπικής κοινωνίας είναι απαραίτητη προυπόθεση για να πάρουν σάρκα και οστά δομές αυτοδιαχείρησης-αλληλεγγύης σαν τις προηγούμενες που αναφέρθηκαν αλλά και για να αποτελέσει έμπρακτα το πανεπιστήμιο χώρος αμφισβήτησης, δημιουργίας και αντίστασης.