ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

6 Δεκέμβρη 2008, σαββατόβραδο στα Εξάρχεια, η εν ψυχρώ εκτέλεση του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα συγκλόνισε το πανελλήνιο και έβγαλε την νεολαία στο δρόμο. Η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξη, έσπασε τις ήδη οριακές κοινωνικές ισορροπίες, απελευθερώνοντας την συσσωρευμένη οργή που εδώ και πολλά χρόνια προκαλείται απ’ το καταπιεστικό σύστημα. Αποτέλεσε την αφορμή για χιλιάδες νέους – μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες –να βγουν στο δρόμο διεκδικώντας περισσότερη ζωή, περισσότερα δικαιώματα. Τα συνθήματα ενάντια στην καταστολή και την κυβέρνηση των δολοφόνων ακούγονταν για μέρες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
Ένα χρόνο μετά, τα αδιέξοδα και η απόρριψη της νεολαίας, η καταπίεση, η αστυνομοκρατία και η καταστολή, οι αιτίες που γέννησαν τον Δεκέμβρη συνεχίζουν να υπάρχουν και να εντείνονται. Με το βάθεμα της κρίσης αυτές οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται, μεγάλες κοινωνικές ομάδες συμπιέζονται προς τα κάτω και άλλες οδηγούνται στην εξαθλίωση. Όλα αυτά για να μην πάνε οι πλούσιοι στο ταμείο, για να πληρώσουν οι από κάτω-οι πολλοί την κρίση.
Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά τις γενικόλογες φιλολαϊκές εξαγγελίες (επιδόματα αλληλεγγύης κλπ), δεν διαφοροποιείται πουθενά από την πολιτική της Ν.Δ., την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι δεσμεύτηκε απέναντι στην Ε.Ε. και το Σύμφωνο Σταθερότητας για μια «επιθετική μεταρρυθμιστική ατζέντα», που περιλαμβάνει αύξηση των έμμεσων φόρων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις, ελαστική εργασία, εκπαίδευση προσαρμοσμένη στην αγορά και φυσικά καταστολή για όσους αντιστέκονται σε αυτά τα μέτρα. Την ιδία στιγμή η νεολαία βιώνει εργασιακές σχέσεις σύγχρονου μεσαίωνα, ενώ η ανεργία παίρνει εκρηκτικά χαρακτηριστικά. Οι απολύσεις χιλιάδων εργαζόμενων στα stage, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσεται και η προσπάθεια συνέχισης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της παιδείας μέσω της ισοτίμησης των πτυχίων των ΚΕΣ με αυτά των ΑΕΙ και αναβάθμισης τους σε σχέση με αυτά των ΤΕΙ. Μπορεί να μπλοκάρει της άδειες λειτουργίας που μοίρασε η ΝΔ αμφισβητώντας όμως μόνο τον τρόπο με τον οποίο δόθηκαν, ενώ παράλληλα η υπουργός Παιδείας δηλώνει πως θα συνεχίσει την πολιτική αναγνώρισης των ΚΕΣ.
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ
Η νεολαία αποτελεί το πειραματόζωο για τα νέα μέτρα που έρχονται και αντιμετωπίζεται ρατσιστικά από το σύστημα για να εμπεδωθεί συνολικά μια κοινωνία χωρίς δικαιώματα. Είναι η γενιά των 700 ευρώ, η γενιά των 400 πλέον ευρώ, η γενιά του άρθρου 16, των μαθητικών καταλήψεων, η γενιά των stage, η γενιά του Δεκέμβρη. Είναι η πρώτη γενιά που ξέρει πως θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Χωρίς τις στοιχειώδεις αλλά υπαρκτές κατακτήσεις της προηγούμενης γενιάς στην εργασία και το 8ωρο, στην κοινωνική ασφάλιση, υγεία και πρόνοια, στους μισθούς και τις συντάξεις, στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, στην αξιοπρέπεια. Η νεολαία βρίσκεται ανάμεσα στους τοίχους της απόρριψης, του αποκλεισμού και της αστυνόμευσης. Βρίσκεται ανάμεσα στους τοίχους μιας ζωής που μας υπόσχεται ολοένα και λιγότερα ολοένα και χειρότερα πράγματα. Μια ζωή που οι νεολαίοι εκτελούν, πειθαρχούν, ακούνε, βλέπουν αλλά ούτε μαθαίνουν, ούτε δημιουργούν, ούτε ζουν.
Είναι οι μαθητές που το δόγμα των κυβερνήσεων για την παιδεία-εμπόρευμα, τους εγκλωβίζει ανάμεσα στο καταναγκαστικό σχολείο – εξεταστικό κέντρο και το φροντιστήριο, χωρίς να μορφώνονται, αφήνοντας τους ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και καμιά δημιουργική διέξοδο. Είναι οι φοιτητές που έχοντας περάσει των Γολγοθά των εξετάσεων, αντιμετωπίζονται ως πελάτες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και προετοιμάζονται ώστε να γίνουν ευέλικτα και υπερεξειδικευμένα εργαλεία για τις πολυεθνικές. Είναι οι νέοι εργαζόμενοι, χωρίς σταθερή και μόνιμη δουλειά, χωρίς πλήρη εργασιακά δικαιώματα και με την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Είναι η γενιά που ζει την καταπίεση και τα αδιέξοδα και όταν αποφασίζει να διεκδικήσει, να αντιδράσει συναντά απέναντι της την άγρια καταστολή.
Τα περιστατικά όπου τα δημοκρατικά δικαιώματα καταπατώνται βρίσκονται στην ημερησία διάταξη. Από την αστυνομοκρατία και τις περιπτώσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας, που κοστίζουν μέχρι και ανθρώπινες ζωές μέχρι και την εδώ και καιρό ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του άσυλου, η καταστολή ολοένα και περισσότερο είναι η απάντηση σε όσους συλλογικά αντιστέκονται. Η θωράκιση του κράτους και η φιλολογία περί «τρομοκρατίας» από τους κονδυλοφόρους του συστήματος και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ δείχνουν το φόβο τους για τους νέους Δεκέμβρηδες που θα έρθουν. Δείγματα γραφής άλλωστε έδωσε και το «δόγμα Χρυσοχοΐδη» κατά την πορεία του Πολυτεχνείου με τις αναίτιες αθρόες προσαγωγές διαδηλωτών με μόνο σκοπό την τρομοκράτηση του κινήματος.
Για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει και φέτος να κατέβουμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ. Μαζί με τους μαθητές, τους καθηγητές, τους δασκάλους, τους ωρομίσθιους, τους απολυμένους των stage, τους εργαζόμενους και τους άνεργους και τους μετανάστες. Τους οποίους καλούμε σε συμπόρευση και στο συλλαλητήριο της Δευτέρας ώστε αυτό να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά και να αποτελέσει έναυσμα για τη κλιμάκωση και τη συνέχιση των κινητοποιήσεων.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι
Να διαλυθούν ΜΑΤ-ΕΚΑΜ-Ειδικοί φρουροί. Να αφοπλιστεί η αστυνομία. Να απαγορευτούν τα χημικά
Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων –Να ξηλωθούν οι κάμερες από παντού-Έξω η αστυνομία από τις πορείες
Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ-Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς-Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών
Κατάργηση όλων των νόμων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης που ιδιωτικοποιούν το δημόσιο αγαθό της παιδείας και της έρευνας
Κατάργηση της βάσης του 10 - Όχι στο σχολείο - εξεταστικό κέντρο
Ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις
Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους-Να καταργηθούν άμεσα όλες οι ευέλικτες και ελαστικές μορφές απασχόλησης
Όχι στην ελαστική εργασία, στους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, στους εργαζόμενους με μπλοκάκι, στην ομηρία των συμβασιούχων, πρόσληψη όλων με μόνιμη και σταθερή δουλεία
Προσλήψεις 100.000 θέσεων πλήρους και μόνιμης απασχόλησης, ώστε να καλυφθούν τα κενά στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην έρευνα και στην κοινωνική πρόνοια
Επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού χωρίς προϋποθέσεις. Να το δικαιούνται και οι νέοι που βγαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας αν μετά από 2 μήνες δεν έχουν βρει δουλειά
Να μπει τέλος στην ασυδοσία και ατιμωρησία της εργοδοσίας-Τα εργατικά «ατυχήματα» είναι δολοφονίες
Δημόσια και δωρεάν σίτιση-στέγαση-μετακίνηση και ψυχαγωγία για τη σπουδάζουσα νεολαία
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ:
Διενέργεια συντονιστικού με συμμετοχή φοιτητικών συλλόγων, εργατικών σωματείων και φορέων το Σάββατο 5/12
Πορεία Κυριακή 6/12 στις 12.00 από το Παράρτημα
Συλλαλητήριο τη Δευτέρα 7/12 στις 12.00 από το Παράρτημα σε συμπόρευση με σωματεία φορείς σχολεία που έχουν πάρει αντίστοιχη απόφαση και κατάληψη της σχολής την ίδια μέρα

Γιατί Διαδηλώνουμε;

Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου πέρυσι άναβαν κεράκια στη μνήμη του Αλέξανδρου. Φέτος ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν από θέση εξουσίας την νεολαία που αγωνίζεται. Η ΝΔ πέρυσι έπνιγε στα χημικά και στο ξύλο τις διαδηλώσεις, αφού νωρίτερα η αστυνομική ασυδοσία έριχνε έναν 16χρονο νεκρό. Φέτος με τον νέο της αρχηγό θεωρεί ότι δεν είχε όσο αυστηρή στάση έπρεπε απέναντι στην οργή της νεολαίας. Το ΚΚΕ πέρυσι κατήγγειλε την εξέγερση και οραματίστηκε μια «πραγματική λαϊκή εξέγερση που δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Φέτος απέχει από τις διαδηλώσεις και κάνει «μέτωπο» με τον εαυτό του.

Γιατί να Κατέβουμε στο Δρόμο στις 6 και 7 Δεκέμβρη;

Διαδήλωση Μνήμης: Δεν ξεχνάμε ότι ένας 16χρονος σκοτώθηκε χωρίς λόγο. Δεν ξεχνάμε ότι το γεγονός δεν ήταν μεμονωμένο, αλλά κρίκος σε μια μεγάλη αλυσίδα. Δεν ξεχνάμε το κύμα οργής και αγανάκτησης, την κραυγή απελπισίας και απόγνωσης, την έκρηξη νεότερων και μεγαλύτερων. Δεν ξεχνάμε ότι αυτή την έκρηξη η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πήγαν να την ταυτίσουν με τις σπασμένες βιτρίνες. Δεν ξεχνάμε το φόβο που προκαλέσαμε στο κατεστημένο σε όλη την Ευρώπη, όταν κατεβαίναμε κατά χιλιάδες στο δρόμο.

Διαδήλωση Άρνησης: Ενός κόσμου κι ενός συστήματος γεμάτου σαπίλα και υποκρισία. Που τάχα ακούει τη νεολαία με συμπάθεια και κατανόηση. Που όμως την επόμενη μέρα μας ξαναφορτώνει τα προβλήματά του. Μας κάνει τη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Είναι άρνηση των αδιεξόδων και της απόγνωσης. Άρνηση της επιβίωσης. Άρνηση του να ζεις για να δουλεύεις. Άρνηση του χρόνου που δεν είναι ελεύθερος. Άρνηση των χώρων που εμπορευματοποιούνται. Άρνηση της ζωής που είναι βουλιαγμένη στο νάρκωμα, στην κατανάλωση, στην αδιαφορία και στην απομόνωση.

Διαδήλωση Ενότητας: Ο Δεκέμβρης πέρυσι μας ένωσε όλους. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, νέους και μεγαλύτερους, από διαφορετικές περιοχές και κοινωνίες. Μας ένωσε σε ένα ποτάμι οργής και αγανάκτησης για την ευκολία με την οποία αφαιρείται μια ζωή. Ένωσε πολύ διαφορετικό κόσμο, με διαφορετικά προβλήματα που όμως είδαμε μια κοινή αιτία: Ότι πυροβολούν τη γενιά μας με αδιέξοδα. Ότι έχουμε απέναντί μας μια εξουσία κι ένα κράτος που μοιράζει σφαίρες στη νεολαία και δισεκατομμύρια στις τράπεζες. Ο δρόμος είναι στην ενότητά μας, όχι στον κατακερματισμό μας.

Διαδήλωση Ταυτότητας: Γιατί έχουμε ανάγκη ένα ισχυρό, μαχητικό ρεύμα της αριστεράς στην κοινωνία που να δίνει αγώνες και μάχες καθημερινά. Να συγκροτεί ένα ρεύμα αλλαγής παντού. Δίπλα και μέσα στην νεολαία που πνίγεται από τα αδιέξοδα του συστήματος, δίπλα και μέσα στον εργαζόμενο κόσμο που πληρώνει ακριβά την κρίση, δίπλα και μέσα στους «συνηθισμένους ανθρώπους». Αυτή είναι η ταυτότητα και η φυσιογνωμία μιας σύγχρονης, χρήσιμης και ζωντανής αριστεράς.

Διαδήλωση Συνείδησης: Ακόμη κι αν μας λένε ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Και μπορούμε σιγά σιγά, να κατακτάμε μια νέα γνώση και νέα συνείδηση. Αυτή η γενιά, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιεί, φωνάζει ότι τέλειωσε μια ολόκληρη εποχή. Στην αρχή με τυχαίες εκρήξεις ενάντια στο σύστημα, αλλά στη συνέχεια με συλλογικότητα και με οργάνωση. Για μια νεολαία, ούτε απολίτικη, αλλά ούτε φυλακισμένη στα όρια του παρελθόντος. Μπορούμε να φτιάξουμε μια νέα συνείδηση που να ανταποκρίνεται στη νέα εποχή.

Οργάνωση Σπουδάζουσας

ΚΟΕ

Ενα αφιερωμα στα κολλεγια

Συγκεκριμένα προβλέπει την σύμπραξη των κολεγίων με Πανεπιστήμια του εξωτερικού με τη μέθοδο του franchise (χρήση ονόματος). Δηλαδή ένας σπουδαστής των ελληνικών κολεγίων, που βρίσκονται σε σύμπραξη με ένα ξένο Πανεπιστήμιο, θα παίρνει τίτλο αντίστοιχο του ξένου Πανεπιστημίου, οπότε και αντίστοιχο του δημόσιου ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Η άνευ όρων ισοτίμηση του πτυχίου ενός οποιουδήποτε ξένου Πανεπιστημίου και του ελληνικού παραρτήματός του με το πτυχίο των ΑΕΙ και ΤΕΙ, αποτέλεσε ντιρεκτίβα της ΕΕ και της Κομισιόν μέσω της Κοινοτικής Οδηγίας 36/05.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, ακόμη κι αν ηττήθηκε στη μάχη του άρθρου 16. Απελευθερώνει ένα τεράστιο πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης που θα σπεύσουν να πουλούν πτυχία με 10.000€ (αρχικά, γιατί στη συνέχεια η τιμή θα εκτιναχθεί), έχοντας μάλιστα έτοιμη την πελατεία από τους κομμένους υποψήφιους των ΑΕΙ και ΤΕΙ λόγω της βάσης του 10.

Δείτε το άρθρο "Να πέσει το συνταγματικό πραξικόπημα - να καταργηθεί ο νόμος για τα κολέγια" (από το Έντυπο των Αριστερών Σχημάτων, Νοέμβρης 2008)

Δείτε την ανακοίνωση της Αριστερής Ενότητας ΤΕΙ για τα κολέγια (28/11/2008)

Δείτε την ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων ΤΕΙ για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (27/11/2008)

Δείτε την ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για τα επαγγελματικά δικαιώματα των ΤΕΙ και την αναγνώριση των κολεγίων (27/10/2008)

Δείτε την ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (24/10/2008)

Δείτε την ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για τα κολέγια (15/09/2008)

Δείτε το άρθρο “Θερινό συνταγματικό πραξικόπημα η αναγνώριση των κολεγίων” (25/07/2008)

Δείτε το άρθρο “αναγνώριση ιδιωτικών σχολών από την πίσω πόρτα” (από το Έντυπο των Αριστερών Σχημάτων, Οκτώβρης 2007)

Δείτε την επίκαιρη ερώτηση του Α.Αλαβάνου στη Βουλή για το θέμα των κολεγίων (04/11/2008)

Κατεβάστε εδώ τον νόμο 3696/2008 για τα Κολέγια

ΟΧΙ στις σκοπιμότητες, ΝΑΙ στις ανάγκες: Ενότητα της αριστεράς!

1.Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη, αλλά και η παγκόσμια οικονομική κρίση αλλάζουν συθέμελα την κατάσταση. Η κρίση κάθε μέρα φέρνει σε δραματικότερη κατάσταση την κοινωνία, οι κυβερνήσεις απειλούν κάθε δικαίωμα, ξεπουλούν ότι ξεπουλιέται, φορτώνουν την κρίση στους μόνους που δεν φταίνε: τον εργαζόμενο κόσμο και τους νέους. Σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση, πρέπει να απαντήσουμε ενωμένοι: Έτσι θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί και πιο ικανοί να εμποδίσουμε το τσάκισμα των δικαιωμάτων μας.
2.Η πρόταση για ενωτικές πολιτικές μάχες της αριστεράς δεν είναι καινούρια. Κάθε φορά τίθεται –και όχι προεκλογικά- τουλάχιστον από την Αριστερή Ενότητα, και κάθε φορά ευκόλως απορρίπτεται. Επιμένουμε: «Αν δεν μοιραστούμε κοινές μάχες, θα μοιραστούμε κοινές ήττες». Το ανυπόγραφο αυτό σύνθημα γράφτηκε τον Ιούνιο του 2006 με το κίνημα ενάντια στον νόμο πλαίσιο. Επιβεβαιώθηκε τον Γενάρη – Μάρτη του 2007 με το κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Επιβεβαιώθηκε ξανά τον Δεκέμβρη του 2008 με την εξέγερση της νεολαίας που συγκλόνισε τη χώρα. Σήμερα όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο: Όχι απλά κοινή δράση στο κίνημα, αλλά κοινές πολιτικές μάχες που θα προετοιμάζουν τα επόμενα ξεσπάσματα, που θα δημιουργούν προϋποθέσεις για νέες νίκες.
3.Τι θα σήμαινε μια ενωτική πολιτική παρέμβαση της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές; Θα ήταν γνήσιο παιδί των ενωτικών αγώνων που προηγήθηκαν. Πολύ περισσότερο θα ήταν ένα ισχυρό δημιουργικό σοκ, ένα μήνυμα στον φοιτητή ότι κάτι αλλάζει, κάτι κινείται. Ότι μετά τον Δεκέμβρη δεν είμαστε οι ίδιοι, ότι βλέπουμε τα μηνύματα των καιρών. Μια ενωτική εκλογική παρέμβαση δεν θα ήταν άλμα στο κενό, αλλά αντίθετα θα αποτελούσε λογική συνέχεια των αγώνων που δώσαμε. Θα αποτελούσε την καλύτερη δικαίωση της υπόσχεσης που δώσαμε στους αγώνες της τελευταίας τριετίας.
4.Η αριστερά αλλάζει, μετασχηματίζεται, τροποποιείται. Τα κινήματα της τελευταίας περιόδου βρήκαν για πρώτη φορά μια κεντρική πολιτική έκφραση (με πολλά προβλήματα, διχογνωμίες, κενά και αντιπαραθέσεις) στον Σύριζα. Η συνεπής και ανυποχώρητη κινηματική, ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική δράση του Σύριζα είναι δυνατόν να θέσει σε κίνηση και μετασχηματισμό και άλλα τμήματα της αριστεράς. Να ξεχωρίσει την αγωνιστική – ριζοσπαστική από την μεταρρυθμιστική – φιλοκεντροαριστερή αριστερά. Στην ΠΟΣΔΕΠ άλλωστε η μάχη της ανακατάληψης από τον δικομματισμό με τη συνδρομή τμήματος της ανανεωτικής αριστεράς, δόθηκε εναντίον εκείνων των δυνάμεων που είχαν εκφράσει τον Σύριζα και το σύνολο της ριζοσπαστικής αριστεράς στον χώρο των ΑΕΙ.
5.Επιβεβαιώθηκε ή όχι η αναγκαιότητα της ενωτικής δράσης στην αριστερά; Η ύπαρξη του Σύριζα κινητοποίησε τα ενωτικά αντανακλαστικά και σε άλλους χώρους της αριστεράς. Δημιουργήθηκαν ενωτικά σχήματα στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η ηγεσία του ΚΚΕ στο πρόσφατο συνέδριό της εξαναγκάστηκε να κηρύξει «πόλεμο στην πολιτική της ενότητας». Ο κόσμος της αριστεράς που προσδοκά και πασχίζει για μια κοινωνική και πολιτική ανατροπή, βλέπει ότι ο πιο αποτελεσματικός, ρεαλιστικός, ίσως και μοναδικός δρόμος, περνά μέσα από την ενότητα της αριστεράς.
6.Υπάρχουν διαφορές στην αριστερά; Σαφώς και υπάρχουν. Ενωτικές πολιτικές μάχες όμως δεν σημαίνουν κατάργηση των διαφορών. Δεν σημαίνουν και κατάργηση ή συγχώνευση των σημερινών διαφορετικών σχημάτων. Πρέπει όμως να αποδείξουμε ότι η αριστερά είναι ζωντανός οργανισμός, τολμά να κάνει υπερβάσεις, δοκιμάζει, δεν έχει αποστεωμένα ευαγγέλια, δεν τηρεί τις τελματωμένες παραδόσεις, σπάει τις ρίζες με το παλιό, είναι δηλαδή ριζοσπαστική.
Όταν μέσα στην πιο βαθιά κρίση η σοσιαλδημοκρατία επιλέγει να βουλιάξει ακόμη περισσότερο στον νεοφιλελευθερισμό και ο καπιταλισμός διαμηνύει παντού ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό, τότε επιβεβαιώνεται ότι είναι δυνατόν η αριστερά να ενωθεί, πέρα από τις διαφορές για το σοσιαλισμό και την επανάσταση.
Υ.Γ. Δεν προσδοκούμε θετικές απαντήσεις σήμερα, προσδοκούμε θετικές διεργασίες αύριο. Ακόμη κι αν πολλά πράγματα στην αριστερά εξακολουθούν να μένουν ίδια, σαν να μην άλλαξε τίποτε, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Η ενότητα της αριστεράς δεν είναι εκλογικό σύνθημα είναι κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα

Παιδεία και εργασία θυσία στο κεφάλαιο: Να τους τιμωρήσουμε!

1. Σε λίγες μέρες στις φοιτητικές εκλογές δεν κρίνεται η εκπροσώπηση στα όργανα ή τα εκλογικά ποσοστά, ούτε και οι ερμηνείες που θα δώσουν τα κάθε λογής κομματικά επιτελεία. Κρίνεται η δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να βγει πιο δυνατό μετά από χρόνια μεγάλων αγώνων. Κρίνεται η δυνατότητα των φοιτητών να στείλουν μήνυμα στην κοινωνία ότι μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη τα πράγματα θα πάνε αλλιώς. Κρίνεται η δυνατότητα του καθένα μας να δει την πραγματικότητα και να αποδώσει τις ευθύνες στους ενόχους. Γιατί αν η ζωή μας, η παιδεία, η εργασία, το πτυχίο, το μέλλον μας, είναι υπό αμφισβήτηση, κάποιοι ευθύνονται, και πρέπει να τιμωρηθούν.

2. Να τιμωρήσουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί χρόνια τώρα ξεπουλάνε το δημόσιο πανεπιστήμιο στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Γιατί πάσχισαν να ανατρέψουν το Σύνταγμα και να ιδρύσουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Να τους τιμωρήσουμε γιατί απαξιώνουν σε πρωτοφανή βαθμό τα πτυχία των ΑΕΙ – ΤΕΙ, ισοτιμώντας τα με αυτά των κολεγίων. Γιατί εμπορευματοποιούν τη φοιτητική ζωή, από το φαγητό στις λέσχες μέχρι τα συγγράμματα. Γιατί εντατικοποιούν τις σπουδές μας με τα άπειρα εργαστήρια και τις υποχρεωτικές παρουσίες και εργασίες. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί επιδιώκουν την κατάργηση του ασύλου. Γιατί πίσω από τις κραυγές των υπουργών της ΝΔ, του Πάγκαλου και της Διαμαντοπούλου κρύβεται ο φόβος των κυρίαρχων για τους επόμενους αγώνες, για τα επόμενα ξεσπάσματα. Γιατί δεν φοβούνται τις μειοψηφίες που κρύβονται σε κάποια σχολή μετά από κάποιο επεισόδιο, αλλά τις πλειοψηφίες που εξεγείρονται.

3. Να τιμωρήσουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί εδώ και είκοσι χρόνια συνειδητά απαξιώνουν υποχρηματοδοτώντας τη δημόσια εκπαίδευση. Γιατί βάζουν τη θηλιά στο λαιμό στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και προηγουμένως έχουν οι ίδιοι φροντίσει να τα φτωχύνουν με όλο και μικρότερα ποσοστά χρηματοδότησης. Γιατί με τους νόμους τους δημιουργούν διαρκείς και αλλεπάλληλους αποκλεισμούς από το κοινωνικό δικαίωμα της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο (βάση του 10) και τελευταία μέχρι τα πρώτα έτη του πανεπιστημίου («ελεύθερη» πρόσβαση).

4. Να τιμωρήσουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί έχουν φτιάξει μια επίγεια κόλαση για τη νέα γενιά: Ανασφάλιστη εργασία για τους νέους, stage και συμβασιούχοι, ανεργία και απασχολησιμότητα, ελαστική εργασία, μισός μισθός και μισή ζωή. Αυτό είναι το μέλλον μας και κάποιοι το έχουν διαμορφώσει. Και μας ετοιμάζουν ακόμη χειρότερα: Η γενιά των 700 € θα γίνει γενιά των 400 και βγάλε €, το 40ωρο θα γίνει 65ωρο, το πτυχίο θα είναι χαρτί άνευ αντικρίσματος. Να τιμωρήσουμε όλες τις κυβερνήσεις που κάθε φορά που ήθελαν να ξεπεράσουν τις οικονομικές δυσκολίες έβρισκαν εύκολο θύμα τη νεολαία, αφαιρώντας της δικαιώματα, ζητώντας της τα πάντα, προσφέροντάς της το τίποτα.

5. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί εδώ και χρόνια ετοίμασαν και έφτιαξαν το μοντέλο του σύγχρονου νέου: Ενός προετοιμασμένου, εύκαμπτου, με μηδαμινές προσδοκίες αυριανού εργαζόμενου. Σε μια αγορά εργασίας που είναι μερικής απασχόλησης, με μερικό μισθό, μερικά δικαιώματα και πλήρη καθήκοντα, με διαρκές κυνήγι για μεταπτυχιακά, διδακτορικά, ξένες γλώσσες και καμία ελπίδα ασφάλισης και σύνταξης, με καθήκοντα του 21ου αιώνα και δικαιώματα του 19ου αιώνα. Με μόνη σιγουριά την απόλυτη αβεβαιότητά μας. Γιατί στην τελική, η «αγορά» ανεργίας διαρκώς μεγαλώνει και θα μεγαλώνει ακόμη πιο γρήγορα και ο ανταγωνισμός μεταξύ μας για το ποιος τελικά θα καλύπτει τις ελάχιστες θέσεις εργασίας θα είναι ανοιχτός και στυγνός εκβιασμός.

6. Να τιμωρήσουμε η ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ γιατί λειτούργησαν και λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις σχολές. Γιατί όσο κι αν το παίζουν «ανεύθυνες» παρατάξεις για τα καμώματα των κομμάτων τους, είναι βαθιά υπεύθυνες. Και αυτό φαίνεται από το ότι μετατρέπουν τις φοιτητικές εκλογές σε εκλογικό πανηγυράκι, γραφείο ταξιδιών στη Μύκονο ή στην Αράχοβα, μηχανισμό εξαγοράς συνειδήσεων και εκβιασμών, απολίτικη φιέστα που όμως τα αποτελέσματά της εξαργυρώνονται πολιτικά: Σε αυτά στηρίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση για να λέει πως οι φοιτητές συμφωνούν με την πολιτική της.
   Στις φοιτητικές εκλογές δεν επιλέγουμε με άλλο κριτήριο, παρά με αυτό των αναγκών μας, των δικαιωμάτων μας, των συμφερόντων μας!

Ποιος θα πληρώσει την κρίση; Ή αυτοί ή εμείς!

1. Η κρίση αφορά στην αδυναμία να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Σε κρίση βρίσκεται η οικονομία της αγοράς, ο καπιταλισμός που τόσα χρόνια προβλήθηκε σαν η μοναδική μορφή να υπάρξουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Τα κινήματα και οι εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη, οι χώρες που δοκιμάζουν μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές θέτουν τις δυνατότητες να υπερβούμε τον καπιταλισμό. Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος κι ο σοσιαλισμός μακριά από διαστρεβλώσεις και λάθη του παρελθόντος είναι επίκαιρος.

2. «Η κρίση είναι ένα παλούκι που το έχει η αστική τάξη στον πισινό της και θέλει να το βάλει στον πισινό της εργατιάς»… Αυτό που είπε ένας συνδικαλιστής μιλώντας για την κρίση του 1929 ισχύει και σήμερα. Ο καπιταλισμός δεν αναδιπλώνεται. Αντεπιτίθεται για να φορτώσει πάνω μας την κρίση του. Ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει ν’ αποτελεί τη βασική πολιτική του συστήματος: Ουρές ανέργων σε Ευρώπη κι Αμερική και κλείσιμο εργοστασίων κι επιχειρήσεων. Τσάκισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος σε αξιοπρεπή μισθό, ωράριο, μονιμότητα, ασφάλιση. Διάλυση του «κράτους πρόνοιας» και ξεπούλημα δημόσιων αγαθών. Μόνιμη λιτότητα και διεύρυνση της φτώχειας. Αλλά και λυσσαλέοι ανταγωνισμοί μεταξύ χωρών που -όπως στο παρελθόν- θα οδηγούν σε πολεμικές συγκρούσεις.

3. Το δόγμα «όλοι μαζί για να βγούμε από την κρίση» βάζει θύτες και θύματα στην ίδια πλευρά και πρέπει ν’ αποτύχει. Καμιά κοινωνική συναίνεση, καμιά υποταγή. Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που φταίνε, αυτοί που χρόνια τώρα θησαύριζαν σε βάρος μας. Πολυεθνικές, τράπεζες, καρτέλ αυτή είναι η συμμορία που πρέπει να μπει στο στόχαστρο. Μαζί με τους διεθνείς οργανισμούς (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Ένωση) που οργάνωναν την παγκόσμια κερδοσκοπία ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς. Μαζί με τις κυβερνήσεις κάθε χώρας που εφάρμοζαν πιστά τα μέτρα και νόμους που διόγκωσαν την κρίση. Μαζί με εκείνα τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν εφαρμόζοντας τις ίδιες και απαράλλαχτες πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.

4. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Προχωράνε χέρι-χέρι παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις: 28 δις δώρο στις τράπεζες. Υποταγή στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας που απαγορεύει οποιαδήποτε κοινωνική δαπάνη. Η ΓΣΕΕ συνομιλεί με τους βιομηχάνους και καλεί σε ενότητα για να ξεπεραστεί η κρίση. Οι πολιτικοί και των δύο κομμάτων εξουσίας δεν διαφωνούν στο τι πρέπει να γίνει, διαφωνούν στο ποιος πρέπει να τα κάνει. Για τον εργαζόμενο κόσμο και τους νέους, σημασία όμως έχει αυτό που πρέπει να γίνει: Ανεπιθύμητη και εχθρική θα είναι κάθε κυβέρνηση που δεν παίρνει μέτρα υπέρ των εργαζομένων, που συνεχίζει να στηρίζει τους πλούσιους και όχι το λαό.

5. Κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση. Οι «από πάνω» ξέρουν πως όταν ο λαός στριμώχνεται τόσο θα ξεπηδούν αντιδράσεις. Μα πασχίζουν ώστε η οργή να μην στραφεί ενάντιά τους. Το κύρος και η εξουσία τους να μην αμφισβητηθούν. Γι’ αυτό προωθούν το ρατσισμό (συχνές επιθέσεις σε «ξένους»), γι’ αυτό ξεσαλώνει το παρακράτος (βιτριόλι στην συνδικαλίστρια Κ.Κούνεβα, χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών), γι’ αυτό κατασκευάζονται εχθροί (ΣΥΡΙΖΑ, κουκουλοφόροι, άσυλο). Για να κυριαρχήσει η διάσπαση, ο ανταγωνισμός, η παθητικότητα κι ο φόβος. Ή θα νικήσει η αλληλεγγύη ή θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Ή τα αδιέξοδα θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία-ζούγκλα ή θα χτίσουμε συλλογικές απαντήσεις.

6. Για την Αριστερά έφτασε η ώρα της πράξης. Οι διακηρύξεις και τα πολιτικά σχέδια πρέπει να υπηρετούν την οργάνωση του λαού, η εσωστρέφεια είναι άχρηστη. Η απόσπαση δυνάμεων από την –πληγωμένη- ηγεμονία των κυβερνώντων θα περάσει μέσα από την αποτελεσματικότητα και τις νίκες των αγώνων, μέσα από τα μαζικά κινήματα. Η αυθόρμητη εξέγερση του Δεκέμβρη -ο πρώτος πανευρωπαϊκός αγώνας μέσα την κρίση- να τροφοδοτήσει μια πιο μόνιμη, οργανωμένη, πολιτική απάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η κρίσιμη ώρα έχει έρθει για την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Μέσα στην κρίση το δίλημμα είναι: «ή αυτοί ή εμείς».

Τίποτα να μην μείνει όπως πριν… Ούτε το φοιτητικό κίνημα! (Ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για το φοιτητικό κίνημα)

1. Η εξέγερση του Δεκέμβρη φανέρωσε έναν νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό, που έδειξε ότι μπορεί να ανατρέψει σχεδιασμούς, να αμφισβητήσει το «δεν αλλάζουν τα πράματα» και να χαράξει τη διέξοδο μιας ολόκληρης γενιάς από την κρεατομηχανή του νεοφιλελευθερισμού. Το σύνθημα «Τίποτα δεν είναι όπως πριν - Τίποτα να μην παραμείνει όπως τώρα», αφορά και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Η επόμενη μέρα για το κίνημα της νεολαίας πρέπει να είναι διαφορετική: Φοιτητικό κίνημα πολιτικό, ενωτικό, αντι-ΕΕ, αντικυβερνητικό και αντιδικομματικό, αντικαπιταλιστικό, με μέτωπα και διαδικασίες.

2. Να ορίσουμε τα μέτωπα και να στοχοποιήσουμε τον αντίπαλο.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν στο νόμο πλαίσιο, το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο. Αντίπαλός μας η κυβέρνηση και οι επιλογές της.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν στις συνθήκες της Μπολόνια και της Λισσαβόνας, που φαρδιά-πλατιά υπέγραψε ο δικομματισμός. Αντίπαλός μας η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι οδηγίες της, που εδώ και δεκαετίες βάζουν τη γενιά μας στο στόχαστρο.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν σε ένα κόσμο όπου στερείται το δικαίωμα της ύπαρξης σε ολόκληρους λαούς (Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν), που ένας πόλεμος δε σταματά αν δεν ξεκινήσει ο επόμενος. Να αγωνιστούμε για ένα φοιτητικό κίνημα αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν σε ένα σύστημα που βρίσκεται διαρκώς σε γενικευμένη κρίση. Αντίπαλός μας ο ίδιος ο καπιταλισμός!

3. Ενωμένοι αυτοί; Ενωμένοι κι εμείς. Η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων φωνάζει: Όταν κυριαρχεί η διάσπαση, ο αριστερός εμφύλιος, το αλληλοφάγωμα, οι από πάνω χαίρονται. Η ενότητα αποδεικνύεται όπλο. Ενότητα σε πολλά επίπεδα. Στη συνέλευση, στο δρόμο, στην πράξη, στη δράση, στο κίνημα. Ενότητα με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Ενότητα στην πολιτική, στην οικοδόμηση των αντιστάσεων. Γιατί το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται μια γραμμή μάχιμη, που να συσπειρώνει κόσμο, που να εξαπολύει μάχες, που να ανατρέπει τους συσχετισμούς διαρκώς υπέρ της νεολαίας, τόσο μέσα όσο και έξω απ’ τις σχολές.

4. Να ενισχύσουμε τις δομές και τις διαδικασίες στο κίνημα που βοηθούν την πολιτικοποίηση, την ανάδειξη των διαφορετικών γραμμών, την αντιπαράθεση ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά. Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες κόσμου βγήκαν στο δρόμο. Να ενισχύσουμε κάθε δομή που βοηθά τον κόσμο να εκφραστεί, να ενωθεί, να οργανωθεί. Σωστό το να συγκροτηθεί η ΕΦΕΕ αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί. Θ’ ανατραπεί ο συσχετισμός που θεωρεί το κίνημα «ιδιοκτησία» ή «τηλεοπτική εικόνα», που το σέρνει σε τηλεπαράθυρα ή τραπέζια στημένων διαλόγων;

5. Να οργανώσουμε μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τον δικομματισμό συνολικά. Οι εκβιασμοί, τα σκάνδαλα, τα Βατοπέδια, οι Παυλίληδες, τα ομόλογα, οι μίζες της Siemens, οι χρηματισμοί υπουργών, πολιτικών και κομμάτων, δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Τη στιγμή που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ζητούν περιορισμό του ασύλου, το μεγάλο κεφάλαιο ληστεύει, κλέβει, εκβιάζει, χρηματίζει, κερδοφορεί χωρίς όρια. Τη στιγμή που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δηλώνουν πίστη στην πολιτική λιτότητας, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας γίνεται απελπιστικά φτωχότερη. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν χαράξει μια αδιόρθωτη, παρόμοια πολιτική. Να τα τιμωρήσουμε. Η εύθραυστη κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που θα κάνει ακριβώς τα ίδια. Να παλέψουμε για μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή.

6. Να στοιχηθούμε με το καινούριο, το αναγκαίο. Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού δεν έβαλαν μονάχα την εκπαίδευση στο μάτι του κυκλώνα. Η ανατίναξη του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία, η παραχώρηση φιλέτων στο ληστρικό κεφάλαιο, η μεγαλύτερη συμπίεση των εργαζομένων, η άγρια καταστολή, ο ακρωτηριασμός κάθε ονείρου μας, είναι οι απαντήσεις του δικομματισμού μπροστά στην κρίση. Να αγωνιστούμε για ένα φοιτητικό κίνημα, κομμάτι ενός λαϊκού, κοινωνικού και πολιτικού μετώπου απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Να προχωρήσουμε σε μια εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με το μέλλον που μας ετοιμάζουν, που δε χωράει το φοιτητή, το μαθητή, το νέο, τον άνεργο, τον εργαζόμενο, το συνταξιούχο.

Διακήρυξη των Αριστερών Σχημάτων, 10/03/2009

η υπόσχεση του Δεκέμβρη μας δείχνει το δρόμο

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ…

Λίγοι μόνο μήνες έχουν περάσει από τη μεγάλη κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη, που τάραξε συθέμελα ολόκληρη την Ελλάδα. Με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς ακούστηκαν δυνατά από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ως τη Θράκη και την Κρήτη. Νιώσαμε ότι η εξέγερση είναι δίκαιη. Είδαμε ότι είναι εφικτή, ότι τελικά τα πράγματα αλλάζουν.

Είδαμε ότι οι κυβερνήσεις, οι ισχυροί, τα ΜΜΕ και όσοι διαμορφώνουν τη ζωή μας φοβήθηκαν! Κατάλαβαν ότι ποτέ ξανά δε θα επιτρέψουμε την άνεση στους σχεδιασμούς τους για ένα μέλλον που μας θεωρεί αναλώσιμα προϊόντα.

Η υπόσχεση που δώσαμε τον Δεκέμβρη, ότι δεν ξεχνάμε, ότι συνεχίζουμε, ότι ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες, πρέπει σήμερα να εκφραστεί.

Η ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ

Κάθε μέρα και με κάθε τρόπο, μας υπενθυμίζουν ότι το σύστημα είναι σε κρίση. Λένε τη μισή αλήθεια. Το σάπιο σύστημά τους παραπαίει! Από πότε όμως έγιναν «εθνική υπόθεση» τα λουκέτα και το ξεζούμισμα των εργαζομένων; Από ποιους «κρίνονται απαραίτητες» οι περικοπές των ήδη πενιχρών μισθών και οι απολύσεις; Γιατί να θυσιαστεί η νεολαία στο βωμό της «εξόδου απ' την κρίση»; Ποιοι θα πληρώσουν τα 28 δις που χαρίζουν στις τράπεζες τη στιγμή που δε δίνουν ούτε 1€ για την παιδεία, την υγεία, τους μισθούς;

Είναι προκλητικοί! Θέλουν να συναινέσουμε στη σφαγή μας, θέλουν να πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Θέλουν να διαιωνίσουν ένα σύστημα σκανδάλων, διαφθοράς, αναξιοπρέπειας, κερδών για τους λίγους και πείνας για τους πολλούς. Όταν κερδοσκοπούσαν δεν είπαν στους εργαζόμενους «ελάτε να μοιραστούμε τα κέρδη μας». Σήμερα που ζορίζονται, λένε «ελάτε να πληρώσετε την κρίση». Και προσφέρουν μισή δουλειά, μισό μισθό, μισή ζωή.

Εχθρός τους είναι τα δικαιώματα και οι ανάγκες μας. Εχθρός μας είναι οι πολιτικές που τόσα χρόνια οδηγούν νέες γενιές στο περιθώριο και τη χώρα στη χρεωκοπία.

Όμως όσο ζούμε στο πετσί μας τις πολιτικές του αποκλεισμού, της απόγνωσης, της αβεβαιότητας, τόσο πιο οργισμένοι είμαστε. Και η οργή μπορεί να γίνει έκρηξη που θα πάρει και θα σηκώσει όλους αυτούς που τόσα χρόνια μας δουλεύουν, μας κοροϊδεύουν, μας συκοφαντούν. Και στις κραυγές τους για τις θυσίες που πρέπει να κάνει όλη η κοινωνία απαντάμε: Δική σας η κρίση, δική μας η λύση – το σύστημά σας να ανατραπεί.

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Μπροστά στον κίνδυνο να μάθουμε το δρόμο του αγώνα, να ενώσουμε τις αντιστάσεις, να τους αμφισβητήσουμε, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο: Η πιο άγρια καταστολή έρχεται από την πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων.

Από το βιτριόλι στο πρόσωπο της μετανάστριας – εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα που αντιστάθηκε στο σύγχρονο κρατικό δουλεμπόριο, μέχρι τους άγριους ξυλοδαρμούς ανήλικων μαθητών, τους τρομονόμους, τις απολύσεις, την ελαστική εργασία, την επίθεση στο άσυλο: Η ΝΔ είναι αμετανόητα κυνική, αντιλαϊκή, αντικοινωνική.

Υπεύθυνη όμως για την κρίση, για το καθεστώς βαρβαρότητας, για το σκοτεινό μας μέλλον, δεν είναι μόνο η σημερινή κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, υπόσχεται ακριβώς τα ίδια. Άλλωστε δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την μπόχα των παλιότερων σκανδάλων, τις πολιτικές της σκληρής λιτότητας, την τεράστια αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλούσιων. Και σήμερα ακόμη, πέρα από τις γενικόλογες παρόλες για «δίκαιη κοινωνία», «δημόσια χρηματοδότηση», «υπεράσπιση του εισοδήματος», «πράσινη ανάπτυξη» και πράσινα άλογα, όταν το ΠΑΣΟΚ αναγκάζεται να μιλήσει συγκεκριμένα, αποκαλύπτεται: σφιχτή εισοδηματική πολιτική, στήριξη τραπεζών, σύμφωνο σταθερότητας, λιτότητα… Πιστά πάντα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. τα δύο κόμματα μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό κι αλληλοσυμπληρώνονται στο δικομματικό καρτέλ εξουσίας.

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ: ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, έδωσαν το παρόν για να... διευκολύνουν το ξεπούλημα του δημόσιου πανεπιστημίου στους ιδιώτες, την ισοτίμηση των πτυχίων μας με αυτά των ΚΕΣ, την άρση του ασύλου. Να υπερασπιστούν το νόμο πλαίσιο και να επιταχύνουν την εφαρμογή του. Κι αν δεν τα κατάφεραν όσο θα ήθελαν, είναι γιατί το φοιτητικό κίνημα στάθηκε απέναντι στις πιο επιθετικές επιλογές του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.

Να υπερασπίσουμε ακόμη περισσότερο σήμερα το δικαίωμα να σπουδάζουμε δωρεάν, να έχουμε πτυχία με αξία, το μέλλον μας να μην πετιέται στην ανεργία, τη μερική απασχόληση, την ανασφάλεια. Να σηκώσουμε το κεφάλι και να αμφισβητήσουμε το ρόλο του θύματος που το σύστημα μας επιφυλάσσει.

Είμαστε μια γενιά που της ζητάνε τα πάντα: Χιλιάδες πτυχία, λαμπρά μεταπτυχιακά, εργασιακή εμπειρία, μισό μισθό, γεμάτο βιογραφικό, μερική απασχόληση, ευελιξία και ανασφάλεια…

Και είμαστε η ίδια γενιά που δεν της δίνουν τίποτε: Από αυτά έστω που είχαν οι προηγούμενες γενιές. Ο μηχανικός, ο γιατρός, ο εκπαιδευτικός, ο ελεύθερος επαγγελματίας της γενιάς μας θα στενάξει, θα χαρτζηλικώνεται από τη μάνα του, θα μένει στο πατρικό του, δεν θα μπορεί να σχεδιάσει τη ζωή του... Αυτό δεν είναι ζωή, είναι βασανιστική επιβίωση.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Είμαστε με την αριστερά των αγώνων, της εξέγερσης, της ενότητας. Την αριστερά που δίνει κάθε μικρή και μεγάλη μάχη αλλά κυρίως, που θέλει να δώσει τις επόμενες από καλύτερες θέσεις. Και για αυτό, επιμένουμε στο κάλεσμά μας σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος: Να ενωθούμε σε μια γραμμή πραγματικής ανυπακοής. Να συγκροτήσουμε ένα μπλοκ, που θα αποσπά διαρκώς δυνάμεις από τον αντίπαλο, που θα χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία να τον χτυπήσει, που θα πείθει και θα βοηθά όλο και περισσότερο κόσμο να περάσει από το αυθόρμητο στο οργανωμένο και το μόνιμο.

Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες που αναδείχθηκαν το Δεκέμβρη και να παίξουμε το ρόλο του πυροκροτητή, όχι του παρατηρητή. Γιατί την ώρα που ο αντίπαλος συσπειρώνει όλες του τις εφεδρείες, είναι αυτοκτονία για το κίνημα κάθε ανθενωτική λογική που διαιρεί αντί να ενώνει το λαό, τη νεολαία, τους προοδευτικούς ανθρώπους, το κίνημα.

Η Αριστερή Ενότητα μέσα στο φοιτητικό κίνημα συγκροτήθηκε και παλεύει για μια μεγάλη, πλατιά ενότητα της αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην κοινωνία συγκροτήθηκε και παλεύει για μια ευρύτερη συσπείρωση που θα μπορεί να ανατρέψει τους συσχετισμούς που μοιάζουν σήμερα να περιγελούν τις προσδοκίες μας.

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!

Ο Δεκέμβρης ανέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι διεκδικούμε μια διέξοδο, μια άλλη πολιτική, ένα διαφορετικό αύριο! Και δε γίνεται να μπαλώσεις ένα κουρέλι. Το σύστημά τους αποδεικνύει κάθε μέρα ότι γεννάει πόλεμο, φτώχεια και εξαθλίωση. Όσο κι αν θέλουν συνεχίσουμε να αποτελούμε την καύσιμη ύλη στη μηχανή τους, ξέρουμε ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει! Δεν μας πείθουν πια οι νεοφιλελεύθερες επιλογές που παρουσιάζονται σαν μονόδρομοι, δεν μας πείθουν ότι δε γίνεται αλλιώς, δε μας αφήνει αδιάφορους η βαρβαρότητα. Όσο κι αν δίνουν μάχη για να θάψουν την ιδέα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ξεχνούν πως είναι σπόρος και φυτρώνει! Κόντρα σ’ ένα γενοκτονικό σύστημα, που βρίσκεται συνεχώς σε κρίση, σήμερα φωνάζουμε ακόμη δυνατότερα: «Αναχρονισμός ο καπιταλισμός, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!»

Για να μην πληρώσουμε την κρίση τους

Για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού

Για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική αλλαγή

Για μια ζωή με δικαιώματα

Γιατί η απάντηση στην κρίση του συστήματος είναι η ανατροπή του

Ανακοίνωση της Αριστερής Ενότητας Η/Υ για τα τελευταία γεγονότα στο τμήμα (28/1/09)

Βρισκόμαστε ενάμιση μήνα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη ξεπερνά ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Από πολλές απόψεις. Από τον πλούτο των μορφών πάλης μέχρι το βάθος και το εύρος της κριτικής που άσκησε. Από την ένταση της επίθεσης που δέχτηκε μέχρι την ποσότητα και την ποιότητα των ερωτημάτων που γέννησε, μέχρι το διεθνή αντίκτυπο που είχε. Από αυτή την πλευρά, οι συγκρίσεις με πρόσφατες αντιστάσεις και κινηματικές εξάρσεις μόνο περιοριστικές μπορούν να είναι. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη επιρρέασαν και τις εξελίξεις στην παιδεία. Ο διάλογος του επικοινωνιακού Σπηλιωτόπουλου από μηδενική βάση δεν έχει για εμάς καμία ουσία. Είμαστε η γενιά που τα θέλει ΟΛΑ ΠΙΣΩ. Είμαστε η γενιά που δεν διαπραγματεύεται ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΝΗΚΕΙ. Θέλουμε ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο και βασική προϋπόθεση είναι να παρθούν πίσω όλα τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, ρυθμίσεις και νομοσχέδια που οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων προωθούν με τις πολιτικές της Ε.Ε.

Αυτή τη στιγμή βλέπουμε μπροστά μας ήδη τις συνέπειες αυτών των νόμων.Φτάνουμε στο τέλος του εξαμήνου και βλέπουμε πως στην εποχή των “μεταρρυθμίσεών” τους, οι φοιτητές δεν έχουν πάρει ακόμα βιβλία. Ακούμε κάθε είδους επιχείρημα που προσπαθεί να μας επαναφέρει στην τάξη, να μας πείσει πως για όλα φταίμε εμείς.

• Ακούμε κάποιους καθηγητές να λένε πως δεν έχει και τόση σημασία το βιβλίο αλλά να γίνει πασει θυσία η εξέταση.

• Βλέπουμε μια συντεταγμένη προσπάθεια για έλεγχο και περιορισμό των μαθημάτων που

χρωστάμε και που δηλώνουμε (βλ λίστες)

• Βλέπουμε τις λίστες αυτές να συγκεντρώνονται στα μέσα Οκτώβρη και να αποστέλονται αρχές Γενάρη.

• Ακούμε στις Αρχές Γενάρη οτι για την κατάσταση αυτή ή φταίμε όλοι μαζι, ή δε φταίει κανείς και αυτό που πρεπει να προσέχουμε είναι το να μην κανουν οι φοιτητές κατάληψη.

• Πανω σε αυτό υπάρχει ειδική φροντίδα:

από τη μία στις συνελεύσεις τμήματος κάποιοι θυμούνται το νόμο,και μιλάνε για ανολοκλήρωτα εξάμηνα,εξετάσεις που θα χαθούν κλπ.Επίσης βγάζουν το πρόγραμμα της εξεταστικής με προείδοποίηση για αποφυγή περεταίρω καταλήψεων.

Από την άλλη στις συνελεύσεις των φοιτητών ακουγονται διάφορα.

Ακούμε από τη ΔΑΠ μια εντελώς δημοσιογραφική τοποθέτηση πως “για όλα φταίει η γραμματεία, ναι δεν εχετε βιβλία και είναι θλιβερό, αλλά αν γίνει κατάληψη κι εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει”.

Ακούμε από συναδέλφους μας (βλ ανεξάρτητο πλαίσιο) πως πρέπει να αφήσουμε την υπόθεση στα χέρια των καθηγητών και να μην κάνουμε τιποτα γιατί ισως φταίμε κι εμείς για την κατάσταση.

Ακούμε από την ΠΚΣ πως κάποιοι καπελώνουν το σύλλογο (ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ), αποπροσανατολίζουν τους φοιτητές, ότι στην πραγματικότητα τα βιβλία υπάρχουν κάπου και πρέπει με ανοιχτή σχολή να τα πάρουμε με τη βία.

Από την πλευρά μας, ως Αριστερή Ενότητα η/υ λέμε πως αυτή η ιστορία μας διδάσκει πολλά:

1. Πως οι αγώνες των φοιτητών ενάντια στο νόμο πλαίσιο ηταν πέρα για πέρα δίκαιοι.Και γιατί βλέπουμε τις συνέπειες του και όλα αυτά που θα έρθουν που μας αναγκάζουν να παλεύουμε για την ίδια μας την αξιοπρέπεια. Και γιατί το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία και για μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες στα χέρια ολοένα και περισσότερων φοιτητών είναι επίκαιροι σήμερα.

2. Πως σε τέτοιες περιόδους, μεγάλης ανασφάλειας και δυσοίωνου μέλλοντος υπάρχουν μέγάλα ξεσπάσματα και μεγάλες απαντήσεις, όπως η προηγούμενη συνέλευση.Ποτέ άλλωτε (ούτε στους αγώνες του 2006-2007 ) δεν είδαμε τόσους πολλούς συναδέλφους να έρχονται σε μια συνέλευση και σε 2 παραστάσεις στο τμήμα για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν.

3. Είναι πέρα για πέρα σίγουρο πως καμία άλλη λύση εκτός αυτής του κοινού πλαισίου και των κινητοποιήσεων δε θα μας έδινε τη δυνατότητα να ακουστούμε, να κουβεντιάσουμε και να είμαστε μπροστά σε μια σχετικά αξιοπρεπή εξεταστική.Αν επιλέγαμε μπροστά στην κατάσταση να μείνουμε άπραγοι τώρα θα είχαμε αρχίσει εξεταστική ανευ όρων.

4. Πως πολλά από τα επιχειρήματα που βρέθηκαν μπροστά μας στην πραγματικότητα δεν ισχύουν.Καταρρίφθηκε η όλη επιχειρηματολογία για την επιτρεπόμενη διάρκεια του εξαμήνου και η τρομοκρατία για τα χαμένα εξάμηνα.Καταρρίφθηκε η παντοκρατορία του νόμου πλαισίου και μπήκε στο προσκήνιο η άμεση αμφισβήτησή του σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι φοιτητών.

5. ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ πως η ίδια η πραγματικότητα μας γεμίζει με ανάγκες και για τη συνέχεια.Απέναντι τόσο στο ζήτημα της εξεταστικής όσο και στη συνέχεια πρέπει η απάντησή μας να είναι αυτή δηλαδή του ανυποχώρητου και μαζικού αγώνα.Στο πανεπιστήμιο του 2009 δεν προκειται να μας χαριστεί τίποτα αν δεν το διεκδικήσουμε με μαζικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις. Η μαζικότητα είναι αυτή που πιέζει, που φέρνει αποτελέσματα και που δίνει αισιοδοξία.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί τομή. Τομή ανάμεσα στον κόσμο που μας χτίζουν από τη μία και τον κόσμο που έχουμε ανάγκη από την άλλη. Γέννησε πολλά νέα δεδομένα. Συνιστά μια γερή ανάσα της νεολαίας και της κοινωνίας στο ασφυκτικό περιβάλλον που μας χτίζουν. Το βασικό προϊόν της, όμως, είναι η δραματική κραυγή: “ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”. Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να υπομένουμε και να δεχόμαστε καρτερικά οτιδήποτε επιχειρούν να μας επιβάλλουν. Είναι στο χέρι μας να αντισταθούμε, να εξεγερθούμε απέναντι σε αυτά που μας καταπιέζουν. Τολμήσαμε λοιπόν να αγωνιστούμε. Και έχει τεράστια σημασία. Χρειάζεται να μάθουμε και να νικάμε.

Πιάνουμε το νήμα των αγώνων μαθαίνοντας από τα κινήματα και τις εξεγέρσεις του προηγούμενου διαστήματος. Παλεύουμε για την αναζωπύρωση των μαζικών διαδικασιών σε όλους τους κοινωνικούς μας χώρους.

Ωστόσο, το πανεπιστήμιο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, γι'αυτό επιδιώκουμε τη σύνδεση με τους εργαζόμενους/ες και τα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται στο στόχαστρο από την ίδια πολιτική. Δεν αμυνόμαστε αλλά παλεύουμε για ένα λαϊκό κίνημα το οποίο δε θα φορτωθεί στις πλάτες του τις συνέπειες της κρίσης, θα ανατρέψει την κυβέρνηση των δολοφόνων και της διαφθοράς και ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ οποιουδήποτε επίδοξου μελλοντικού εκφραστή αυτής της πολιτικής.

• Να ανατραπεί η κυβέρνηση των δολοφόνων

• Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας

• Να διαλυθούν τα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και οι ειδικές δυνάμεις καταστολής

• Να απαγορευτούν τα χημικά στις διαδηλώσεις

• Να σταματήσουν οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί, η τρομοκράτηση, οι άδικες προσαγωγές, οι ξυλοδαρμοί νέων και μεταναστών

• Να αφοπλιστεί η αστυνομία, έξω οι σύγχρονοι στρατοί κατοχής από το κέντρο της Αθήνας

• Να ξηλωθούν όλες οι κάμερες.Να καταργηθούν οι τρομονόμοι

• Υπεράσπιση του Ασύλου και Διεύρυνση του

• Κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρωτικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

• Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ. Να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους

• Παροχή όλων των απαιτούμενων συγγραμμάτων και βελτίωσή τους

• Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης

• Ενιαία πτυχία με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά.

• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά)

• Μέλη ΔΕΠ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης

• Δωρεάν σίτιση, στέγαση ,μετακίνηση, ψυχαγωγία

• Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ από τον κρατικό προϋπολογισμό

• Να σταματήσει τώρα η βάρβαρη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα

Να συνεχίσουμε στο δρόμο του Δεκέμβρη, στό δρόμο των τελευταίων κινητοποιήσεων του συλλόγου. Από δω και μπρος να μή διαπραγματευτούμε για το δικαίωμά μας στη δημόσια δωρεάν παιδεία, σε μια παιδεία με στοιχειώδη αξιοπρέπεια βιβλία και ανθρώπινους ρυθμούς. ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΜΑΣ!ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ!

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ - ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ Πώς συνεχίζουμε; Ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για τη συνέχεια του αγώνα

Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι μια εικόνα από το παρελθόν. Είναι η συνέχεια της διαρκώς αυξανόμενης και σε ποσότητα και σε ποιότητα κινητοποίησης κόσμου. Συνδέεται με το αντιπολεμικό κίνημα του 2003, τις μαθητικές καταλήψεις της διετίας 2006-2008, τον φοιτητικό ξεσηκωμό του 2006-2007, τη Λευκίμμη, τους μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες. Η υλική βάση που γέννησε την εξέγερση του Δεκέμβρη συνδέεται με την χρόνια καταπίεση, συμπίεση και απόρριψη μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι εικόνα από το μέλλον. Συνδέεται και συναντιέται με την οικονομική, αλλά και κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική κρίση που διαπερνάει κάθε πόρο του συστήματος. Συνδέεται με το μέλλον της νέας γενιάς που δεν είναι ορατό ή καλύτερα δεν υπάρχει. Συνδέεται με την πολιτική της ΝΔ, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και αν αυτό αποτελεί το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράστηκε η αγανάκτηση και η οργή της νεολαίας (και όχι μόνο), είναι καθαρό ότι και η κρίση θα συνεχιστεί και το μέλλον μας δε θα μας το χαρίσει κανείς.


Η εξέγερση του Δεκέμβρη ξεπερνά ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Από πολλές απόψεις. Από τον πλούτο των μορφών πάλης μέχρι το βάθος και το εύρος της κριτικής που άσκησε. Από την ένταση της επίθεσης που δέχτηκε μέχρι την ποσότητα και την ποιότητα των ερωτημάτων που γέννησε, μέχρι το διεθνή αντίκτυπο που είχε. Από αυτή την πλευρά, οι συγκρίσεις με πρόσφατες αντιστάσεις και κινηματικές εξάρσεις μόνο περιοριστικές μπορούν να είναι.


Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί τομή. Τομή ανάμεσα στον κόσμο που μας χτίζουν από τη μία και τον κόσμο που έχουμε ανάγκη από την άλλη. Γέννησε πολλά νέα δεδομένα. Συνιστά μια γερή ανάσα της νεολαίας και της κοινωνίας στο ασφυκτικό περιβάλλον που μας χτίζουν. Το βασικό προϊόν της, όμως, είναι η δραματική κραυγή: “ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”. Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να υπομένουμε και να δεχόμαστε καρτερικά οτιδήποτε επιχειρούν να μας επιβάλλουν. Είναι στο χέρι μας να αντισταθούμε, να εξεγερθούμε απέναντι σε αυτά που μας καταπιέζουν. Τολμήσαμε λοιπόν να αγωνιστούμε. Και έχει τεράστια σημασία. Χρειάζεται να μάθουμε και να νικάμε.


Όπως κάθε εξέγερση, όξυνε την κατάσταση και αποκάλυψε απόψεις, στάσεις και πρακτικές του καθένα. Και αν ήταν αναμενόμενη η στάση της ΝΔ να συκοφαντήσει, να χτυπήσει πολιτικά, να καταστείλει βιολογικά το κίνημα... Αν ήταν αναμενόμενη η στάση του ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει και να συναινέσει με τη ΝΔ σε όλα ενάντια στο κίνημα... Αν ήταν αναμενόμενο το ΛΑΟΣ να ξεσαλώσει, να δράσει παρακρατικά, να φτάσει μέχρι το “ιδιώνυμο της κουκούλας”... Δεν ήταν αναμενόμενο, το ΚΚΕ να περάσει ολοκληρωτικά από το στρατόπεδο του εχθρού του κινήματος και μάλιστα να αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις τον πολιορκητικό κριό της επίθεσης ενάντια στο κίνημα, δυσφημίζοντας -δυστυχώς- όχι μόνο το κίνημα αλλά και την αριστερά, την έννοια της οργάνωσης και του κομμουνισμού.


Είμαστε γενιά χαμένη για το σύστημα. Πέρα από –και ως ένα βαθμό, επειδή– είμαστε η πρώτη γενιά που πιστεύει ότι θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Δεν μπορούν πλέον να μας πείσουν ότι η αστυνομία μας προστατεύει. Αφού μας σκοτώνει. Δεν μπορούν πλέον να μας πείσουν ότι σκέφτονται και ενεργούν για το συμφέρον μας. Αφού έχουν “28 δις για τις τράπεζες και μόνο μία σφαίρα για τη νεολαία”.


Και όλα αυτά χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις. Χωρίς να υπάρχει μια συνειδητή, προετοιμασμένη, σχεδιασμένη, οργανωμένη απάντηση απέναντι στις πολιτικές τους. Χωρίς να υπάρξει συντονισμός των διαφόρων κομματιών της κοινωνίας. Χωρίς να υπάρξει κλιμάκωση ούτε σε πολιτικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο μορφών πάλης. Αυτοί εξάλλου είναι και οι βασικοί λόγοι στους οποίους οφείλεται το γεγονός ότι, πρόσκαιρα τουλάχιστον, “ξεμείναμε από καύσιμα”.


Συνολικά, το στρατόπεδό μας βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι πριν. Κατεβήκαμε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους. Εκφράσαμε την οργή και την αγανάκτηση που τόσο καιρό συσσωρεύαμε μέσα μας. Η απλόχερη καταστολή και τρομοκρατία που μας χάρισαν (τα μόνα πράγματα που μας χαρίζουν απλόχερα...) μάς πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Πιστεύουμε πλέον περισσότερο στις δυνάμεις μας. Μαθαίνουμε στο δρόμο της εξέγερσης.


Το στρατόπεδό τους βρίσκεται σε ακόμη χειρότερο επίπεδο από ό,τι πριν. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη ήρθαν να προστεθούν σε μια ήδη εξαιρετικά δύσκολη θέση της κυβέρνησης. Την στρίμωξαν ακόμη περισσότερο. Την ανάγκασαν να αφήσει το καρότο και να πιάσει το μαστίγιο. Την ανάγκασαν να χρησιμοποιήσει ανοιχτά το παρακράτος. Της τσαλάκωσαν την εικόνα, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδας. Την ανάγκασαν σε, προσχηματικό μεν, ανασχηματισμό και στη “μηδενική ανοχή” του νέου Αν. Υπουργού Δημοσίας Τάξης, Μαρκογιαννάκη. Την ανάγκασαν σε απεγνωσμένες εκκλήσεις για “εθνική ενότητα” όλων των κομμάτων για την καταδίκη του κινήματος. Της υπενθύμισαν ότι μπορεί να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, αλλά όχι για πάντα.


Το αγωνιστικό βάπτισμα που πήρε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, μαθητικής, φοιτητικής και εργαζόμενης άνοιξε ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες. Το κεντρικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο. Θα πρέπει να είναι δεδομένο ότι συνεχίζουμε στο δρόμο της εξέγερσης. Το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ερώτημα είναι το ΠΩΣ συνεχίζουμε στο δρόμο της εξέγερσης.


Στο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε υπάρχουν δύο λάθος δρόμοι :

α. Να προσπαθήσουμε να ξεχαστεί και να ξεχάσουμε ό,τι έγινε τις μέρες του Δεκέμβρη. Και για τη συνέχεια, να αλλάξουμε εντελώς την κουβέντα. Να αρχίσουμε να μιλάμε για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη (που όντως αποτελεί κεντρικό ζήτημα) αλλά προσπερνώντας εντελώς μια ολόκληρη εξέγερση στη χώρα μας. Δεν ξαφνιάζει ότι αυτό ήδη το επιχειρεί η ΠΚΣ.

β. Να στενέψουμε το επίπεδο της αντιπαράθεσης από το πολιτικό επίπεδο στο καθαρά συνδικαλιστικό. Να προσπαθήσουμε να στριμώξουμε τον πλούτο των μορφών στο κλασικό εικονογραφημένο σχήμα “συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις”. Να το περιορίσουμε σε επίπεδα αντίστοιχα του φοιτητικού ξεσπάσματος. Να αποστεώσουμε στην πράξη από μόνοι μας ό,τι το καινούργιο γεννήθηκε, την ίδια στιγμή που θα ορκιζόμαστε στα λόγια ότι κλιμακώνουμε.


Το σύνθημα όμως θα πρέπει να είναι: ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ. Να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που γέννησε και να απαντήσουμε στις ελλείψεις που σημειώθηκαν. Να φέρουμε σε ακόμη καλύτερη θέση το δικό μας στρατόπεδο και να δημιουργήσουμε ακόμη μεγαλύτερη φθορά στο αντίπαλο.


Να συζητήσουμε για τα συμπεράσματα του Δεκέμβρη. Να βγάλουμε εμπειρία, να συνεννοηθούμε για το τι πήγε καλά και τι όχι. Για το ποια είναι η νέα κατάσταση που δημιουργείται. Αυτός είναι απαραίτητος όρος για να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές και να προετοιμάσουμε καλύτερα και αποτελεσματικότερα την επόμενη εξέγερση (που πρέπει να υπάρξει και που ούτως ή άλλως όλα δείχνουν ότι όντως θα υπάρξει). Χρειάζονται λοιπόν χώροι, τόποι, διαδικασίες ζύμωσης και συγκρότησης όλου του κόσμου της εξέγερσης.


Να εμπλουτίσουμε τα αιτήματα και τα προτάγματά μας. Να τα απλώσουμε και πέρα από τα ζητήματα της εκπαίδευσης. Στα δημοκρατικά μας δικαιώματα κόντρα στην περιστολή και την καταστολή τους. Στα εργασιακά μας δικαιώματα κόντρα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που μας προσφέρουν. Να κάνουμε μια εφ όλης της ύλης αντιπαράθεση με το μέλλον που μας προετοιμάζουν.


Να συντονιστούμε και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Με τους μαθητές, που ούτως ή άλλως πρωτοστάτησαν στο κίνημα. Με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης. Με τους νέους εργαζόμενους. Με όλους τους εργαζόμενους. Να συναντηθούμε με όλους τους συμμάχους μας κόντρα στον κατατεμαχισμό και την διαίρεση που μας επιβάλλουν.


Να συζητήσουμε για νέες μορφές πάλης που θα ενώνουν και θα εκφράζουν όλα τα παραπάνω κομμάτια. Που θα είναι πιο πιεστικές και αποτελεσματικές απέναντι στην κυβέρνηση.


Να μιλήσουμε, να σχεδιάσουμε και να πράξουμε πολιτικά. Να ορίσουμε τους αντιπάλους μας. Να κλιμακώσουμε το κίνημα που θα ζητάει την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Να δημιουργήσουμε μέτωπο ενάντια στο συνολικό πολιτικό καρτέλ του δικομματισμού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης, δε θέλει να αμφισβητήσει τίποτα, περιμένει μια ομαλή εναλλαγή για να φάει ξανά από την πίτα της εξουσίας. Να δημιουργήσουμε μέτωπο ενάντια σε όλο το πολιτικό μπλοκ που στάθηκε ενάντια στο κίνημα. Να βάλουμε στο στόχαστρό μας το μπλοκ της πολιτικής συναίνεσης από πολλά κόμματα γύρω από τη ΝΔ. Και αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν περιλαμβάνει μόνο το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ.


Αν ισχύει ότι σήμερα ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ, τότε θα πρέπει το φοιτητικό κίνημα να πρωτοστατήσει ώστε το επόμενο διάστημα ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ.