Ποιος θα πληρώσει την κρίση; Ή αυτοί ή εμείς!

1. Η κρίση αφορά στην αδυναμία να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Σε κρίση βρίσκεται η οικονομία της αγοράς, ο καπιταλισμός που τόσα χρόνια προβλήθηκε σαν η μοναδική μορφή να υπάρξουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Τα κινήματα και οι εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη, οι χώρες που δοκιμάζουν μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές θέτουν τις δυνατότητες να υπερβούμε τον καπιταλισμό. Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος κι ο σοσιαλισμός μακριά από διαστρεβλώσεις και λάθη του παρελθόντος είναι επίκαιρος.

2. «Η κρίση είναι ένα παλούκι που το έχει η αστική τάξη στον πισινό της και θέλει να το βάλει στον πισινό της εργατιάς»… Αυτό που είπε ένας συνδικαλιστής μιλώντας για την κρίση του 1929 ισχύει και σήμερα. Ο καπιταλισμός δεν αναδιπλώνεται. Αντεπιτίθεται για να φορτώσει πάνω μας την κρίση του. Ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει ν’ αποτελεί τη βασική πολιτική του συστήματος: Ουρές ανέργων σε Ευρώπη κι Αμερική και κλείσιμο εργοστασίων κι επιχειρήσεων. Τσάκισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος σε αξιοπρεπή μισθό, ωράριο, μονιμότητα, ασφάλιση. Διάλυση του «κράτους πρόνοιας» και ξεπούλημα δημόσιων αγαθών. Μόνιμη λιτότητα και διεύρυνση της φτώχειας. Αλλά και λυσσαλέοι ανταγωνισμοί μεταξύ χωρών που -όπως στο παρελθόν- θα οδηγούν σε πολεμικές συγκρούσεις.

3. Το δόγμα «όλοι μαζί για να βγούμε από την κρίση» βάζει θύτες και θύματα στην ίδια πλευρά και πρέπει ν’ αποτύχει. Καμιά κοινωνική συναίνεση, καμιά υποταγή. Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που φταίνε, αυτοί που χρόνια τώρα θησαύριζαν σε βάρος μας. Πολυεθνικές, τράπεζες, καρτέλ αυτή είναι η συμμορία που πρέπει να μπει στο στόχαστρο. Μαζί με τους διεθνείς οργανισμούς (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Ένωση) που οργάνωναν την παγκόσμια κερδοσκοπία ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς. Μαζί με τις κυβερνήσεις κάθε χώρας που εφάρμοζαν πιστά τα μέτρα και νόμους που διόγκωσαν την κρίση. Μαζί με εκείνα τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν εφαρμόζοντας τις ίδιες και απαράλλαχτες πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.

4. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Προχωράνε χέρι-χέρι παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις: 28 δις δώρο στις τράπεζες. Υποταγή στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας που απαγορεύει οποιαδήποτε κοινωνική δαπάνη. Η ΓΣΕΕ συνομιλεί με τους βιομηχάνους και καλεί σε ενότητα για να ξεπεραστεί η κρίση. Οι πολιτικοί και των δύο κομμάτων εξουσίας δεν διαφωνούν στο τι πρέπει να γίνει, διαφωνούν στο ποιος πρέπει να τα κάνει. Για τον εργαζόμενο κόσμο και τους νέους, σημασία όμως έχει αυτό που πρέπει να γίνει: Ανεπιθύμητη και εχθρική θα είναι κάθε κυβέρνηση που δεν παίρνει μέτρα υπέρ των εργαζομένων, που συνεχίζει να στηρίζει τους πλούσιους και όχι το λαό.

5. Κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση. Οι «από πάνω» ξέρουν πως όταν ο λαός στριμώχνεται τόσο θα ξεπηδούν αντιδράσεις. Μα πασχίζουν ώστε η οργή να μην στραφεί ενάντιά τους. Το κύρος και η εξουσία τους να μην αμφισβητηθούν. Γι’ αυτό προωθούν το ρατσισμό (συχνές επιθέσεις σε «ξένους»), γι’ αυτό ξεσαλώνει το παρακράτος (βιτριόλι στην συνδικαλίστρια Κ.Κούνεβα, χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών), γι’ αυτό κατασκευάζονται εχθροί (ΣΥΡΙΖΑ, κουκουλοφόροι, άσυλο). Για να κυριαρχήσει η διάσπαση, ο ανταγωνισμός, η παθητικότητα κι ο φόβος. Ή θα νικήσει η αλληλεγγύη ή θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Ή τα αδιέξοδα θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία-ζούγκλα ή θα χτίσουμε συλλογικές απαντήσεις.

6. Για την Αριστερά έφτασε η ώρα της πράξης. Οι διακηρύξεις και τα πολιτικά σχέδια πρέπει να υπηρετούν την οργάνωση του λαού, η εσωστρέφεια είναι άχρηστη. Η απόσπαση δυνάμεων από την –πληγωμένη- ηγεμονία των κυβερνώντων θα περάσει μέσα από την αποτελεσματικότητα και τις νίκες των αγώνων, μέσα από τα μαζικά κινήματα. Η αυθόρμητη εξέγερση του Δεκέμβρη -ο πρώτος πανευρωπαϊκός αγώνας μέσα την κρίση- να τροφοδοτήσει μια πιο μόνιμη, οργανωμένη, πολιτική απάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η κρίσιμη ώρα έχει έρθει για την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Μέσα στην κρίση το δίλημμα είναι: «ή αυτοί ή εμείς».