Η
λάμψη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
είναι παντοτινή!
40 χρόνια
μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου του
’73 και το μεγάλο αγώνα των φοιτητών
ενάντια στη χούντα του Γ. Παπαδόπουλου
έχουμε πολλά να θυμηθούμε, να σκεφτούμε
και να διδαχτούμε. Τότε οι φοιτητές
τόλμησαν να βγουν μπροστά και να σπάσουν
την τρομοκρατία και έτσι δόθηκε η
δυνατότητα να εκφραστεί η γενικευμένη
οργή ενάντια στην χούντα. Και τότε με
την είσοδο και άλλων κομματιών της
κοινωνίας είναι που η εξέγερση γιγαντώθηκε
και μπορούμε να ισχυριζόμαστε σήμερα
ότι εκείνες οι μέρες ήταν οι καθοριστικές
και ανέτρεψαν την Δικτατορία των
συνταγματαρχών. Οι
αγώνες και τα συνθήματα της αγωνιζόμενης
νεολαίας το Νοέμβρη του '73 πρέπει να
δώσουν περιεχόμενο στους αγώνες και
τις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις του
σήμερα σε
μια από τις πιο κρίσιμες μάχες που έχουμε
κληθεί να δώσουμε από την πτώση της
χούντας και μετά. Συνθήματα όπως
Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, Κάτω η Χούντα,
Θάνατος στο Φασισμό, Έξω οι Αμερικανοί
–ΝΑΤΟ, Γενική Απεργία, Επανάσταση Λαέ
μπορούν να εκφράσουν και τους αγώνες
του σήμερα.
Σήμερα η οικονομική
πολιτική της κυβέρνησης για την
αντιμετώπιση της κρίσης οδηγεί την
κοινωνία κατευθείαν στον γκρεμό, με ένα
χρέος το οποίο διογκώνεται συνεχώς τα
χρόνια του μνημονίου. Μια κοινωνία όπου
μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται
κοντά στο όριο της φτώχειας, τα “success
story”
του Σαμαρά να καταρρίπτονται από την
βάρβαρη πραγματικότητα, αφού αφήνουν
πίσω τους στρατιές ανέργων. Και ακριβώς
επειδή το “παιχνίδι” δεν τους βγαίνει,
η κυβέρνηση Σαμαρά παίζει άλλο ένα
χαρτί, αυτό της θεωρίας των δύο άκρων.
Μιας ανιστόρητης θεωρίας που εμφανίζει
την ίδια ως ουδέτερη δύναμη σταθερότητας
ανάμεσα στα “δύο άκρα που συγκρούονται”,
εξισώνει τις λαϊκές κινητοποιήσεις και
την αριστερά με τους ναζί της Χ.Α, στην
αγωνία της να υπερασπιστεί με κάθε μέσο
τον δικό της “μονόδρομο”.
Το
πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα
Όπως τότε, έτσι και
τώρα το σύνθημα του πολυτεχνείου Ψωμί
– Παιδεία – Ελευθερία
συμπυκνώνει τα αιτήματα της νεολαίας
και της κοινωνίας συνολικά.
Το αίτημα για «ψωμί»
σήμερα μεταφράζεται στις χιλιάδες
ανασφάλιστων και ανέργων που δυσκολεύονται
να βγάλουν τα προς το ζην. Ειδικά στη
νεολαία όπου η ανεργία αγγίζει το 60% δεν
υπάρχουν περιθώρια επιλογής καθώς οι
εργασιακές επιλογές καθορίζονται από
τη δυνατότητα δουλειάς υπό συνεχώς
χειρότερες συνθήκες: Κατάργηση του
8ωρου, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας,
ελαστικές σχέσεις εργασίας με ατομικές
συμβάσεις.
Το αίτημα για
«παιδεία» εκφράζει και σήμερα την ανάγκη
για δημόσια και δωρεάν πρόσβαση στη
παιδεία αλλά και στο πολιτισμό, πράγματα
που στα πλαίσια της λιτότητας φαντάζουν
πολυτέλεια. Ειδικότερα στην τριτοβάθμια
εκπαίδευση η επίθεση εντείνεται ακόμα
περισσότερο καθώς τμήματα συγχωνεύονται,
διοικητικό προσωπικό απολύεται, διδακτικό
προσωπικό μειώνεται και η έρευνα
εξαρτάται από ιδιωτικά συμφέροντα και
απομακρύνεται από τις ανάγκες της
κοινωνίας. Ταυτόχρονα η παιδεία
μετατρέπεται σε έναν σκληρό ιδεολογικό
μηχανισμό ο οποίος μέσα από την
εντατικοποίηση, τον ανταγωνισμό και
τον ατομικό δρόμο δεν είναι τίποτα άλλο
παρά ένα εργαλείο παραγωγής ειδικών
χωρίς συνολική άποψη για την κοινωνία.
Τέλος, το
αίτημα για «ελευθερία»
που τότε εξέφραζε την ανάγκη για την
ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στην
ενημέρωση χωρίς λογοκρισία και την
δυνατότητα άσκησης πολιτικών δικαιωμάτων,
σήμερα επανανοηματοδοτείται. Αφορά
τον αγώνα για πραγματική δημοκρατία
απέναντι στην “δημοκρατία” αυτών που
ψηφίζουν τα πιο σκληρά μέτρα εναντίον
κι ερήμην της κοινωνίας, καταπατούν τα
ανθρώπινα δικαιώματα, επιστρατεύουν
ακόμα και την πρόθεση(!) για απεργία,
ρίχνουν μαύρο στην ΕΡΤ εν μία νυκτί,
επιτίθενται σε καταλήψεις και
αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σπέρνουν
το ρατσισμό και το φόβο στην κοινωνία.
«Πάνω στα ματωμένα
πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν
τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ την
αυριανή ευτυχία του κόσμου» Τ. Λειβαδίτης
Η νεολαία
να γίνει γενιά της ανατροπής και της
δημιουργίας!
Τα παραπάνω αιτήματα
όντας πιο επίκαιρα από ποτέ είναι
αναγκαίο να αποτυπωθούν μέσα από μαζικούς
και συλλογικούς αγώνες των εργαζομένων
και της νεολαίας.
Η νεολαία
που εξαναγκάζεται στη μετανάστευση,
οδηγείται στην ανεργία, αποκλείεται απ
τον πολιτισμό, δεν έχει χώρο έκφρασης
και που αποτελεί
για πολλούς χαμένη γενιά, οφείλει να
γίνει η γενιά της ανατροπής, η γενιά της
δημιουργίας.
Ας επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια
της πολιτικής, κάνοντας ξεκάθαρο πως
αυτή δεν είναι δουλειά των «ειδικών»
αλλά είναι μια υπόθεση που αφορά όλους
μας. Η σπουδάζουσα νεολαία και οι
μαχόμενες δυνάμεις οι οποίες παρεμβαίνουν
στους φοιτητικούς χώρους να πάρουν
πρωτοβουλίες για την πολιτική ανασυγκρότηση
του φοιτητικού κινήματος. Σήμερα όσο
ποτέ χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα
με αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά το
οποίο θα συγκρούεται με τις κυβερνητικές
επιλογές και ταυτόχρονα θα ζυμώνει την
ανάγκη ενός άλλου δρόμου. Ένα
φοιτητικό κίνημα που θα αντιπαρατίθεται
με την κυρίαρχη λογική του ατομικού
δρόμου, θα προτάσσει τη συλλογικότητα
και θα αποτελεί φραγμό ενάντια στην
φασιστική απειλή.
Κόντρα σε αυτούς που
μας θέλουν στον καναπέ, οφείλουμε να
συμμετέχουμε μαζικά στις συλλογικές
διαδικασίες παίρνοντας τις ζωές μας
στα χέρια μας. Οι
νέοι χρειάζεται να βγούμε ξανά μαζικά
στους δρόμους της διεκδίκησης κόντρα
σ' αυτούς που λένε ότι “δεν υπάρχει
εναλλακτική”, και να δείξουμε μέσα από
τους αγώνες μας, αλλά και την καθημερινή
συμμετοχή μας σε συλλογικότητες ότι
μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς! Η
νεολαία σήμερα θα πρέπει να επηρεαστεί
από εκείνον τον Νοέμβρη, να συνδεθεί με
τα οράματα εκείνης της εποχής, μιας
εποχής που καθορίστηκε από τις ιδέες
του Μάη ’68 που το βάθος του ουρανού ήταν
κόκκινο.
Στη φετινή επέτειο
του πολυτεχνείου, να δοθεί ένα ισχυρό
μήνυμα ανατροπής της κυβέρνησης και
των μνημονιακών πολιτικών μέσα από τον
συντονισμό όλων των πληττόμενων κομματιών
της κοινωνίας. Φοιτητές,
εργαζόμενοι, μαθητές και άνεργοι μέσα
από μαζικές κινητοποιήσεις μπορούμε
να ανατρέπουμε δικτατορίες – μπορούμε
να ανατρέπουμε κυβερνήσεις και μνημόνια.
Παράρτημα:
Ένα ανοιχτό κέντρο αγώνα και πολιτισμού!
Η
φετινή επέτειος της 17 Νοέμβρη
πραγματοποιείται υπό το δεδομένο της
εκκένωσης του παραρτήματος από την
αστυνομία το προηγούμενο καλοκαίρι
μετά από εντολή της Δημοτικής Αρχής. Ο
ιστορικός χώρος του παραρτήματος είναι
ο χώρος όπου ξεκίνησε η εξέγερση του
Πολυτεχνείου στην Πάτρα, ο χώρος δηλαδή
που στέγασε το φοιτητικό κίνημα και τις
ιδέες της ελευθερίας, της δημοκρατίας
και του δικαιώματος στη ζωή σε μια τόσο
μαύρη εποχή. Μετά το μεγαλειώδες φοιτητικό
κίνημα του Μάη ’68 οι κυβερνήσεις όλων
των χωρών έστειλαν τα Πανεπιστήμια
εκτός των πόλεων προσπαθώντας να
απομονώσουν τους φοιτητές από την
υπόλοιπη κοινωνία. Ως
φοιτητές και νεολαία στο σήμερα,
αντιλαμβανόμενοι τον ιστορικό μας ρόλο
διεκδικούμε το Παράρτημα ως έναν
αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, ένα χώρο όπου
θα ζυμώνεται και θα οργανώνεται το
κίνημα για την ανατροπή αυτών των
πολιτικών που καταστρέφουν τις ζωές
μας.
Στο
παραπάνω πλαίσιο, αναγκαιότητας για
συντονισμό των πληττόμενων, το Παράρτημα,
θα πρέπει να διεκδικηθεί και να
επαναοικειοποιηθεί ώστε να μετατραπεί
σε ένα κέντρο αγώνα και πολιτισμού
ανοιχτό στην νεολαία αλλά και σε όλη
κοινωνία της Πάτρας, που θα χωρά και θα
στεγάζει τις δράσεις και τον πολιτικό
διάλογο φοιτητικών συλλόγων, σωματείων,
δομών αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης,
καλλιτεχνικών ομάδων, λαϊκών συνελεύσεων
κλπ. Ως ένας χώρος στο κέντρο της Πάτρας,
που θα διέπεται από ενεργό πολιτικό και
πολιτισμικό βίο, θα αποτελεί ένα
προωθητικό αντιπαράδειγμα έναντι στα
κυρίαρχα πρότυπα οργάνωσης της
καθημερινότητας μας. Καλούμε
λοιπόν φοιτητικούς συλλόγους και
σωματεία αλλά και
άλλες αγωνιζόμενες συλλογικότητες
στην
έναρξη μιας παραγωγικής κουβέντας μέσα
από τις συλλογικές τους διαδικασίες
για να πάρει σάρκα και οστά αυτό το
εγχείρημα! Στις 17 Νοέμβρη ο χώρος του
παραρτήματος να είναι μετά από 40 χρόνια
ξανά ανοιχτός για να στεγάσει τις
διαδικασίες του αγωνιζόμενου λαού.
