ΟΧΙ στις σκοπιμότητες, ΝΑΙ στις ανάγκες: Ενότητα της αριστεράς!

1.Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη, αλλά και η παγκόσμια οικονομική κρίση αλλάζουν συθέμελα την κατάσταση. Η κρίση κάθε μέρα φέρνει σε δραματικότερη κατάσταση την κοινωνία, οι κυβερνήσεις απειλούν κάθε δικαίωμα, ξεπουλούν ότι ξεπουλιέται, φορτώνουν την κρίση στους μόνους που δεν φταίνε: τον εργαζόμενο κόσμο και τους νέους. Σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση, πρέπει να απαντήσουμε ενωμένοι: Έτσι θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί και πιο ικανοί να εμποδίσουμε το τσάκισμα των δικαιωμάτων μας.
2.Η πρόταση για ενωτικές πολιτικές μάχες της αριστεράς δεν είναι καινούρια. Κάθε φορά τίθεται –και όχι προεκλογικά- τουλάχιστον από την Αριστερή Ενότητα, και κάθε φορά ευκόλως απορρίπτεται. Επιμένουμε: «Αν δεν μοιραστούμε κοινές μάχες, θα μοιραστούμε κοινές ήττες». Το ανυπόγραφο αυτό σύνθημα γράφτηκε τον Ιούνιο του 2006 με το κίνημα ενάντια στον νόμο πλαίσιο. Επιβεβαιώθηκε τον Γενάρη – Μάρτη του 2007 με το κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Επιβεβαιώθηκε ξανά τον Δεκέμβρη του 2008 με την εξέγερση της νεολαίας που συγκλόνισε τη χώρα. Σήμερα όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο: Όχι απλά κοινή δράση στο κίνημα, αλλά κοινές πολιτικές μάχες που θα προετοιμάζουν τα επόμενα ξεσπάσματα, που θα δημιουργούν προϋποθέσεις για νέες νίκες.
3.Τι θα σήμαινε μια ενωτική πολιτική παρέμβαση της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές; Θα ήταν γνήσιο παιδί των ενωτικών αγώνων που προηγήθηκαν. Πολύ περισσότερο θα ήταν ένα ισχυρό δημιουργικό σοκ, ένα μήνυμα στον φοιτητή ότι κάτι αλλάζει, κάτι κινείται. Ότι μετά τον Δεκέμβρη δεν είμαστε οι ίδιοι, ότι βλέπουμε τα μηνύματα των καιρών. Μια ενωτική εκλογική παρέμβαση δεν θα ήταν άλμα στο κενό, αλλά αντίθετα θα αποτελούσε λογική συνέχεια των αγώνων που δώσαμε. Θα αποτελούσε την καλύτερη δικαίωση της υπόσχεσης που δώσαμε στους αγώνες της τελευταίας τριετίας.
4.Η αριστερά αλλάζει, μετασχηματίζεται, τροποποιείται. Τα κινήματα της τελευταίας περιόδου βρήκαν για πρώτη φορά μια κεντρική πολιτική έκφραση (με πολλά προβλήματα, διχογνωμίες, κενά και αντιπαραθέσεις) στον Σύριζα. Η συνεπής και ανυποχώρητη κινηματική, ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική δράση του Σύριζα είναι δυνατόν να θέσει σε κίνηση και μετασχηματισμό και άλλα τμήματα της αριστεράς. Να ξεχωρίσει την αγωνιστική – ριζοσπαστική από την μεταρρυθμιστική – φιλοκεντροαριστερή αριστερά. Στην ΠΟΣΔΕΠ άλλωστε η μάχη της ανακατάληψης από τον δικομματισμό με τη συνδρομή τμήματος της ανανεωτικής αριστεράς, δόθηκε εναντίον εκείνων των δυνάμεων που είχαν εκφράσει τον Σύριζα και το σύνολο της ριζοσπαστικής αριστεράς στον χώρο των ΑΕΙ.
5.Επιβεβαιώθηκε ή όχι η αναγκαιότητα της ενωτικής δράσης στην αριστερά; Η ύπαρξη του Σύριζα κινητοποίησε τα ενωτικά αντανακλαστικά και σε άλλους χώρους της αριστεράς. Δημιουργήθηκαν ενωτικά σχήματα στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η ηγεσία του ΚΚΕ στο πρόσφατο συνέδριό της εξαναγκάστηκε να κηρύξει «πόλεμο στην πολιτική της ενότητας». Ο κόσμος της αριστεράς που προσδοκά και πασχίζει για μια κοινωνική και πολιτική ανατροπή, βλέπει ότι ο πιο αποτελεσματικός, ρεαλιστικός, ίσως και μοναδικός δρόμος, περνά μέσα από την ενότητα της αριστεράς.
6.Υπάρχουν διαφορές στην αριστερά; Σαφώς και υπάρχουν. Ενωτικές πολιτικές μάχες όμως δεν σημαίνουν κατάργηση των διαφορών. Δεν σημαίνουν και κατάργηση ή συγχώνευση των σημερινών διαφορετικών σχημάτων. Πρέπει όμως να αποδείξουμε ότι η αριστερά είναι ζωντανός οργανισμός, τολμά να κάνει υπερβάσεις, δοκιμάζει, δεν έχει αποστεωμένα ευαγγέλια, δεν τηρεί τις τελματωμένες παραδόσεις, σπάει τις ρίζες με το παλιό, είναι δηλαδή ριζοσπαστική.
Όταν μέσα στην πιο βαθιά κρίση η σοσιαλδημοκρατία επιλέγει να βουλιάξει ακόμη περισσότερο στον νεοφιλελευθερισμό και ο καπιταλισμός διαμηνύει παντού ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό, τότε επιβεβαιώνεται ότι είναι δυνατόν η αριστερά να ενωθεί, πέρα από τις διαφορές για το σοσιαλισμό και την επανάσταση.
Υ.Γ. Δεν προσδοκούμε θετικές απαντήσεις σήμερα, προσδοκούμε θετικές διεργασίες αύριο. Ακόμη κι αν πολλά πράγματα στην αριστερά εξακολουθούν να μένουν ίδια, σαν να μην άλλαξε τίποτε, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Η ενότητα της αριστεράς δεν είναι εκλογικό σύνθημα είναι κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα

Παιδεία και εργασία θυσία στο κεφάλαιο: Να τους τιμωρήσουμε!

1. Σε λίγες μέρες στις φοιτητικές εκλογές δεν κρίνεται η εκπροσώπηση στα όργανα ή τα εκλογικά ποσοστά, ούτε και οι ερμηνείες που θα δώσουν τα κάθε λογής κομματικά επιτελεία. Κρίνεται η δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να βγει πιο δυνατό μετά από χρόνια μεγάλων αγώνων. Κρίνεται η δυνατότητα των φοιτητών να στείλουν μήνυμα στην κοινωνία ότι μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη τα πράγματα θα πάνε αλλιώς. Κρίνεται η δυνατότητα του καθένα μας να δει την πραγματικότητα και να αποδώσει τις ευθύνες στους ενόχους. Γιατί αν η ζωή μας, η παιδεία, η εργασία, το πτυχίο, το μέλλον μας, είναι υπό αμφισβήτηση, κάποιοι ευθύνονται, και πρέπει να τιμωρηθούν.

2. Να τιμωρήσουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί χρόνια τώρα ξεπουλάνε το δημόσιο πανεπιστήμιο στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Γιατί πάσχισαν να ανατρέψουν το Σύνταγμα και να ιδρύσουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Να τους τιμωρήσουμε γιατί απαξιώνουν σε πρωτοφανή βαθμό τα πτυχία των ΑΕΙ – ΤΕΙ, ισοτιμώντας τα με αυτά των κολεγίων. Γιατί εμπορευματοποιούν τη φοιτητική ζωή, από το φαγητό στις λέσχες μέχρι τα συγγράμματα. Γιατί εντατικοποιούν τις σπουδές μας με τα άπειρα εργαστήρια και τις υποχρεωτικές παρουσίες και εργασίες. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί επιδιώκουν την κατάργηση του ασύλου. Γιατί πίσω από τις κραυγές των υπουργών της ΝΔ, του Πάγκαλου και της Διαμαντοπούλου κρύβεται ο φόβος των κυρίαρχων για τους επόμενους αγώνες, για τα επόμενα ξεσπάσματα. Γιατί δεν φοβούνται τις μειοψηφίες που κρύβονται σε κάποια σχολή μετά από κάποιο επεισόδιο, αλλά τις πλειοψηφίες που εξεγείρονται.

3. Να τιμωρήσουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί εδώ και είκοσι χρόνια συνειδητά απαξιώνουν υποχρηματοδοτώντας τη δημόσια εκπαίδευση. Γιατί βάζουν τη θηλιά στο λαιμό στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και προηγουμένως έχουν οι ίδιοι φροντίσει να τα φτωχύνουν με όλο και μικρότερα ποσοστά χρηματοδότησης. Γιατί με τους νόμους τους δημιουργούν διαρκείς και αλλεπάλληλους αποκλεισμούς από το κοινωνικό δικαίωμα της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο (βάση του 10) και τελευταία μέχρι τα πρώτα έτη του πανεπιστημίου («ελεύθερη» πρόσβαση).

4. Να τιμωρήσουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί έχουν φτιάξει μια επίγεια κόλαση για τη νέα γενιά: Ανασφάλιστη εργασία για τους νέους, stage και συμβασιούχοι, ανεργία και απασχολησιμότητα, ελαστική εργασία, μισός μισθός και μισή ζωή. Αυτό είναι το μέλλον μας και κάποιοι το έχουν διαμορφώσει. Και μας ετοιμάζουν ακόμη χειρότερα: Η γενιά των 700 € θα γίνει γενιά των 400 και βγάλε €, το 40ωρο θα γίνει 65ωρο, το πτυχίο θα είναι χαρτί άνευ αντικρίσματος. Να τιμωρήσουμε όλες τις κυβερνήσεις που κάθε φορά που ήθελαν να ξεπεράσουν τις οικονομικές δυσκολίες έβρισκαν εύκολο θύμα τη νεολαία, αφαιρώντας της δικαιώματα, ζητώντας της τα πάντα, προσφέροντάς της το τίποτα.

5. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί εδώ και χρόνια ετοίμασαν και έφτιαξαν το μοντέλο του σύγχρονου νέου: Ενός προετοιμασμένου, εύκαμπτου, με μηδαμινές προσδοκίες αυριανού εργαζόμενου. Σε μια αγορά εργασίας που είναι μερικής απασχόλησης, με μερικό μισθό, μερικά δικαιώματα και πλήρη καθήκοντα, με διαρκές κυνήγι για μεταπτυχιακά, διδακτορικά, ξένες γλώσσες και καμία ελπίδα ασφάλισης και σύνταξης, με καθήκοντα του 21ου αιώνα και δικαιώματα του 19ου αιώνα. Με μόνη σιγουριά την απόλυτη αβεβαιότητά μας. Γιατί στην τελική, η «αγορά» ανεργίας διαρκώς μεγαλώνει και θα μεγαλώνει ακόμη πιο γρήγορα και ο ανταγωνισμός μεταξύ μας για το ποιος τελικά θα καλύπτει τις ελάχιστες θέσεις εργασίας θα είναι ανοιχτός και στυγνός εκβιασμός.

6. Να τιμωρήσουμε η ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ γιατί λειτούργησαν και λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις σχολές. Γιατί όσο κι αν το παίζουν «ανεύθυνες» παρατάξεις για τα καμώματα των κομμάτων τους, είναι βαθιά υπεύθυνες. Και αυτό φαίνεται από το ότι μετατρέπουν τις φοιτητικές εκλογές σε εκλογικό πανηγυράκι, γραφείο ταξιδιών στη Μύκονο ή στην Αράχοβα, μηχανισμό εξαγοράς συνειδήσεων και εκβιασμών, απολίτικη φιέστα που όμως τα αποτελέσματά της εξαργυρώνονται πολιτικά: Σε αυτά στηρίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση για να λέει πως οι φοιτητές συμφωνούν με την πολιτική της.
   Στις φοιτητικές εκλογές δεν επιλέγουμε με άλλο κριτήριο, παρά με αυτό των αναγκών μας, των δικαιωμάτων μας, των συμφερόντων μας!

Ποιος θα πληρώσει την κρίση; Ή αυτοί ή εμείς!

1. Η κρίση αφορά στην αδυναμία να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Σε κρίση βρίσκεται η οικονομία της αγοράς, ο καπιταλισμός που τόσα χρόνια προβλήθηκε σαν η μοναδική μορφή να υπάρξουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Τα κινήματα και οι εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη, οι χώρες που δοκιμάζουν μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές θέτουν τις δυνατότητες να υπερβούμε τον καπιταλισμό. Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος κι ο σοσιαλισμός μακριά από διαστρεβλώσεις και λάθη του παρελθόντος είναι επίκαιρος.

2. «Η κρίση είναι ένα παλούκι που το έχει η αστική τάξη στον πισινό της και θέλει να το βάλει στον πισινό της εργατιάς»… Αυτό που είπε ένας συνδικαλιστής μιλώντας για την κρίση του 1929 ισχύει και σήμερα. Ο καπιταλισμός δεν αναδιπλώνεται. Αντεπιτίθεται για να φορτώσει πάνω μας την κρίση του. Ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει ν’ αποτελεί τη βασική πολιτική του συστήματος: Ουρές ανέργων σε Ευρώπη κι Αμερική και κλείσιμο εργοστασίων κι επιχειρήσεων. Τσάκισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος σε αξιοπρεπή μισθό, ωράριο, μονιμότητα, ασφάλιση. Διάλυση του «κράτους πρόνοιας» και ξεπούλημα δημόσιων αγαθών. Μόνιμη λιτότητα και διεύρυνση της φτώχειας. Αλλά και λυσσαλέοι ανταγωνισμοί μεταξύ χωρών που -όπως στο παρελθόν- θα οδηγούν σε πολεμικές συγκρούσεις.

3. Το δόγμα «όλοι μαζί για να βγούμε από την κρίση» βάζει θύτες και θύματα στην ίδια πλευρά και πρέπει ν’ αποτύχει. Καμιά κοινωνική συναίνεση, καμιά υποταγή. Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που φταίνε, αυτοί που χρόνια τώρα θησαύριζαν σε βάρος μας. Πολυεθνικές, τράπεζες, καρτέλ αυτή είναι η συμμορία που πρέπει να μπει στο στόχαστρο. Μαζί με τους διεθνείς οργανισμούς (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Ένωση) που οργάνωναν την παγκόσμια κερδοσκοπία ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς. Μαζί με τις κυβερνήσεις κάθε χώρας που εφάρμοζαν πιστά τα μέτρα και νόμους που διόγκωσαν την κρίση. Μαζί με εκείνα τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν εφαρμόζοντας τις ίδιες και απαράλλαχτες πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.

4. Να τιμωρήσουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Προχωράνε χέρι-χέρι παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις: 28 δις δώρο στις τράπεζες. Υποταγή στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας που απαγορεύει οποιαδήποτε κοινωνική δαπάνη. Η ΓΣΕΕ συνομιλεί με τους βιομηχάνους και καλεί σε ενότητα για να ξεπεραστεί η κρίση. Οι πολιτικοί και των δύο κομμάτων εξουσίας δεν διαφωνούν στο τι πρέπει να γίνει, διαφωνούν στο ποιος πρέπει να τα κάνει. Για τον εργαζόμενο κόσμο και τους νέους, σημασία όμως έχει αυτό που πρέπει να γίνει: Ανεπιθύμητη και εχθρική θα είναι κάθε κυβέρνηση που δεν παίρνει μέτρα υπέρ των εργαζομένων, που συνεχίζει να στηρίζει τους πλούσιους και όχι το λαό.

5. Κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση. Οι «από πάνω» ξέρουν πως όταν ο λαός στριμώχνεται τόσο θα ξεπηδούν αντιδράσεις. Μα πασχίζουν ώστε η οργή να μην στραφεί ενάντιά τους. Το κύρος και η εξουσία τους να μην αμφισβητηθούν. Γι’ αυτό προωθούν το ρατσισμό (συχνές επιθέσεις σε «ξένους»), γι’ αυτό ξεσαλώνει το παρακράτος (βιτριόλι στην συνδικαλίστρια Κ.Κούνεβα, χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών), γι’ αυτό κατασκευάζονται εχθροί (ΣΥΡΙΖΑ, κουκουλοφόροι, άσυλο). Για να κυριαρχήσει η διάσπαση, ο ανταγωνισμός, η παθητικότητα κι ο φόβος. Ή θα νικήσει η αλληλεγγύη ή θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Ή τα αδιέξοδα θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία-ζούγκλα ή θα χτίσουμε συλλογικές απαντήσεις.

6. Για την Αριστερά έφτασε η ώρα της πράξης. Οι διακηρύξεις και τα πολιτικά σχέδια πρέπει να υπηρετούν την οργάνωση του λαού, η εσωστρέφεια είναι άχρηστη. Η απόσπαση δυνάμεων από την –πληγωμένη- ηγεμονία των κυβερνώντων θα περάσει μέσα από την αποτελεσματικότητα και τις νίκες των αγώνων, μέσα από τα μαζικά κινήματα. Η αυθόρμητη εξέγερση του Δεκέμβρη -ο πρώτος πανευρωπαϊκός αγώνας μέσα την κρίση- να τροφοδοτήσει μια πιο μόνιμη, οργανωμένη, πολιτική απάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η κρίσιμη ώρα έχει έρθει για την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Μέσα στην κρίση το δίλημμα είναι: «ή αυτοί ή εμείς».

Τίποτα να μην μείνει όπως πριν… Ούτε το φοιτητικό κίνημα! (Ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για το φοιτητικό κίνημα)

1. Η εξέγερση του Δεκέμβρη φανέρωσε έναν νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό, που έδειξε ότι μπορεί να ανατρέψει σχεδιασμούς, να αμφισβητήσει το «δεν αλλάζουν τα πράματα» και να χαράξει τη διέξοδο μιας ολόκληρης γενιάς από την κρεατομηχανή του νεοφιλελευθερισμού. Το σύνθημα «Τίποτα δεν είναι όπως πριν - Τίποτα να μην παραμείνει όπως τώρα», αφορά και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Η επόμενη μέρα για το κίνημα της νεολαίας πρέπει να είναι διαφορετική: Φοιτητικό κίνημα πολιτικό, ενωτικό, αντι-ΕΕ, αντικυβερνητικό και αντιδικομματικό, αντικαπιταλιστικό, με μέτωπα και διαδικασίες.

2. Να ορίσουμε τα μέτωπα και να στοχοποιήσουμε τον αντίπαλο.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν στο νόμο πλαίσιο, το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο. Αντίπαλός μας η κυβέρνηση και οι επιλογές της.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν στις συνθήκες της Μπολόνια και της Λισσαβόνας, που φαρδιά-πλατιά υπέγραψε ο δικομματισμός. Αντίπαλός μας η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι οδηγίες της, που εδώ και δεκαετίες βάζουν τη γενιά μας στο στόχαστρο.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν σε ένα κόσμο όπου στερείται το δικαίωμα της ύπαρξης σε ολόκληρους λαούς (Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν), που ένας πόλεμος δε σταματά αν δεν ξεκινήσει ο επόμενος. Να αγωνιστούμε για ένα φοιτητικό κίνημα αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό.
   Οι ανάγκες μας δε χωρούν σε ένα σύστημα που βρίσκεται διαρκώς σε γενικευμένη κρίση. Αντίπαλός μας ο ίδιος ο καπιταλισμός!

3. Ενωμένοι αυτοί; Ενωμένοι κι εμείς. Η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων φωνάζει: Όταν κυριαρχεί η διάσπαση, ο αριστερός εμφύλιος, το αλληλοφάγωμα, οι από πάνω χαίρονται. Η ενότητα αποδεικνύεται όπλο. Ενότητα σε πολλά επίπεδα. Στη συνέλευση, στο δρόμο, στην πράξη, στη δράση, στο κίνημα. Ενότητα με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Ενότητα στην πολιτική, στην οικοδόμηση των αντιστάσεων. Γιατί το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται μια γραμμή μάχιμη, που να συσπειρώνει κόσμο, που να εξαπολύει μάχες, που να ανατρέπει τους συσχετισμούς διαρκώς υπέρ της νεολαίας, τόσο μέσα όσο και έξω απ’ τις σχολές.

4. Να ενισχύσουμε τις δομές και τις διαδικασίες στο κίνημα που βοηθούν την πολιτικοποίηση, την ανάδειξη των διαφορετικών γραμμών, την αντιπαράθεση ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά. Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες κόσμου βγήκαν στο δρόμο. Να ενισχύσουμε κάθε δομή που βοηθά τον κόσμο να εκφραστεί, να ενωθεί, να οργανωθεί. Σωστό το να συγκροτηθεί η ΕΦΕΕ αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί. Θ’ ανατραπεί ο συσχετισμός που θεωρεί το κίνημα «ιδιοκτησία» ή «τηλεοπτική εικόνα», που το σέρνει σε τηλεπαράθυρα ή τραπέζια στημένων διαλόγων;

5. Να οργανώσουμε μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τον δικομματισμό συνολικά. Οι εκβιασμοί, τα σκάνδαλα, τα Βατοπέδια, οι Παυλίληδες, τα ομόλογα, οι μίζες της Siemens, οι χρηματισμοί υπουργών, πολιτικών και κομμάτων, δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Τη στιγμή που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ζητούν περιορισμό του ασύλου, το μεγάλο κεφάλαιο ληστεύει, κλέβει, εκβιάζει, χρηματίζει, κερδοφορεί χωρίς όρια. Τη στιγμή που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δηλώνουν πίστη στην πολιτική λιτότητας, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας γίνεται απελπιστικά φτωχότερη. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν χαράξει μια αδιόρθωτη, παρόμοια πολιτική. Να τα τιμωρήσουμε. Η εύθραυστη κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που θα κάνει ακριβώς τα ίδια. Να παλέψουμε για μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή.

6. Να στοιχηθούμε με το καινούριο, το αναγκαίο. Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού δεν έβαλαν μονάχα την εκπαίδευση στο μάτι του κυκλώνα. Η ανατίναξη του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία, η παραχώρηση φιλέτων στο ληστρικό κεφάλαιο, η μεγαλύτερη συμπίεση των εργαζομένων, η άγρια καταστολή, ο ακρωτηριασμός κάθε ονείρου μας, είναι οι απαντήσεις του δικομματισμού μπροστά στην κρίση. Να αγωνιστούμε για ένα φοιτητικό κίνημα, κομμάτι ενός λαϊκού, κοινωνικού και πολιτικού μετώπου απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Να προχωρήσουμε σε μια εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με το μέλλον που μας ετοιμάζουν, που δε χωράει το φοιτητή, το μαθητή, το νέο, τον άνεργο, τον εργαζόμενο, το συνταξιούχο.