Ανακοίνωση της Αριστερής Ενότητας Η/Υ για τα τελευταία γεγονότα στο τμήμα (28/1/09)

Βρισκόμαστε ενάμιση μήνα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη ξεπερνά ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Από πολλές απόψεις. Από τον πλούτο των μορφών πάλης μέχρι το βάθος και το εύρος της κριτικής που άσκησε. Από την ένταση της επίθεσης που δέχτηκε μέχρι την ποσότητα και την ποιότητα των ερωτημάτων που γέννησε, μέχρι το διεθνή αντίκτυπο που είχε. Από αυτή την πλευρά, οι συγκρίσεις με πρόσφατες αντιστάσεις και κινηματικές εξάρσεις μόνο περιοριστικές μπορούν να είναι. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη επιρρέασαν και τις εξελίξεις στην παιδεία. Ο διάλογος του επικοινωνιακού Σπηλιωτόπουλου από μηδενική βάση δεν έχει για εμάς καμία ουσία. Είμαστε η γενιά που τα θέλει ΟΛΑ ΠΙΣΩ. Είμαστε η γενιά που δεν διαπραγματεύεται ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΝΗΚΕΙ. Θέλουμε ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο και βασική προϋπόθεση είναι να παρθούν πίσω όλα τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, ρυθμίσεις και νομοσχέδια που οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων προωθούν με τις πολιτικές της Ε.Ε.

Αυτή τη στιγμή βλέπουμε μπροστά μας ήδη τις συνέπειες αυτών των νόμων.Φτάνουμε στο τέλος του εξαμήνου και βλέπουμε πως στην εποχή των “μεταρρυθμίσεών” τους, οι φοιτητές δεν έχουν πάρει ακόμα βιβλία. Ακούμε κάθε είδους επιχείρημα που προσπαθεί να μας επαναφέρει στην τάξη, να μας πείσει πως για όλα φταίμε εμείς.

• Ακούμε κάποιους καθηγητές να λένε πως δεν έχει και τόση σημασία το βιβλίο αλλά να γίνει πασει θυσία η εξέταση.

• Βλέπουμε μια συντεταγμένη προσπάθεια για έλεγχο και περιορισμό των μαθημάτων που

χρωστάμε και που δηλώνουμε (βλ λίστες)

• Βλέπουμε τις λίστες αυτές να συγκεντρώνονται στα μέσα Οκτώβρη και να αποστέλονται αρχές Γενάρη.

• Ακούμε στις Αρχές Γενάρη οτι για την κατάσταση αυτή ή φταίμε όλοι μαζι, ή δε φταίει κανείς και αυτό που πρεπει να προσέχουμε είναι το να μην κανουν οι φοιτητές κατάληψη.

• Πανω σε αυτό υπάρχει ειδική φροντίδα:

από τη μία στις συνελεύσεις τμήματος κάποιοι θυμούνται το νόμο,και μιλάνε για ανολοκλήρωτα εξάμηνα,εξετάσεις που θα χαθούν κλπ.Επίσης βγάζουν το πρόγραμμα της εξεταστικής με προείδοποίηση για αποφυγή περεταίρω καταλήψεων.

Από την άλλη στις συνελεύσεις των φοιτητών ακουγονται διάφορα.

Ακούμε από τη ΔΑΠ μια εντελώς δημοσιογραφική τοποθέτηση πως “για όλα φταίει η γραμματεία, ναι δεν εχετε βιβλία και είναι θλιβερό, αλλά αν γίνει κατάληψη κι εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει”.

Ακούμε από συναδέλφους μας (βλ ανεξάρτητο πλαίσιο) πως πρέπει να αφήσουμε την υπόθεση στα χέρια των καθηγητών και να μην κάνουμε τιποτα γιατί ισως φταίμε κι εμείς για την κατάσταση.

Ακούμε από την ΠΚΣ πως κάποιοι καπελώνουν το σύλλογο (ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ), αποπροσανατολίζουν τους φοιτητές, ότι στην πραγματικότητα τα βιβλία υπάρχουν κάπου και πρέπει με ανοιχτή σχολή να τα πάρουμε με τη βία.

Από την πλευρά μας, ως Αριστερή Ενότητα η/υ λέμε πως αυτή η ιστορία μας διδάσκει πολλά:

1. Πως οι αγώνες των φοιτητών ενάντια στο νόμο πλαίσιο ηταν πέρα για πέρα δίκαιοι.Και γιατί βλέπουμε τις συνέπειες του και όλα αυτά που θα έρθουν που μας αναγκάζουν να παλεύουμε για την ίδια μας την αξιοπρέπεια. Και γιατί το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία και για μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες στα χέρια ολοένα και περισσότερων φοιτητών είναι επίκαιροι σήμερα.

2. Πως σε τέτοιες περιόδους, μεγάλης ανασφάλειας και δυσοίωνου μέλλοντος υπάρχουν μέγάλα ξεσπάσματα και μεγάλες απαντήσεις, όπως η προηγούμενη συνέλευση.Ποτέ άλλωτε (ούτε στους αγώνες του 2006-2007 ) δεν είδαμε τόσους πολλούς συναδέλφους να έρχονται σε μια συνέλευση και σε 2 παραστάσεις στο τμήμα για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν.

3. Είναι πέρα για πέρα σίγουρο πως καμία άλλη λύση εκτός αυτής του κοινού πλαισίου και των κινητοποιήσεων δε θα μας έδινε τη δυνατότητα να ακουστούμε, να κουβεντιάσουμε και να είμαστε μπροστά σε μια σχετικά αξιοπρεπή εξεταστική.Αν επιλέγαμε μπροστά στην κατάσταση να μείνουμε άπραγοι τώρα θα είχαμε αρχίσει εξεταστική ανευ όρων.

4. Πως πολλά από τα επιχειρήματα που βρέθηκαν μπροστά μας στην πραγματικότητα δεν ισχύουν.Καταρρίφθηκε η όλη επιχειρηματολογία για την επιτρεπόμενη διάρκεια του εξαμήνου και η τρομοκρατία για τα χαμένα εξάμηνα.Καταρρίφθηκε η παντοκρατορία του νόμου πλαισίου και μπήκε στο προσκήνιο η άμεση αμφισβήτησή του σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι φοιτητών.

5. ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ πως η ίδια η πραγματικότητα μας γεμίζει με ανάγκες και για τη συνέχεια.Απέναντι τόσο στο ζήτημα της εξεταστικής όσο και στη συνέχεια πρέπει η απάντησή μας να είναι αυτή δηλαδή του ανυποχώρητου και μαζικού αγώνα.Στο πανεπιστήμιο του 2009 δεν προκειται να μας χαριστεί τίποτα αν δεν το διεκδικήσουμε με μαζικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις. Η μαζικότητα είναι αυτή που πιέζει, που φέρνει αποτελέσματα και που δίνει αισιοδοξία.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί τομή. Τομή ανάμεσα στον κόσμο που μας χτίζουν από τη μία και τον κόσμο που έχουμε ανάγκη από την άλλη. Γέννησε πολλά νέα δεδομένα. Συνιστά μια γερή ανάσα της νεολαίας και της κοινωνίας στο ασφυκτικό περιβάλλον που μας χτίζουν. Το βασικό προϊόν της, όμως, είναι η δραματική κραυγή: “ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”. Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να υπομένουμε και να δεχόμαστε καρτερικά οτιδήποτε επιχειρούν να μας επιβάλλουν. Είναι στο χέρι μας να αντισταθούμε, να εξεγερθούμε απέναντι σε αυτά που μας καταπιέζουν. Τολμήσαμε λοιπόν να αγωνιστούμε. Και έχει τεράστια σημασία. Χρειάζεται να μάθουμε και να νικάμε.

Πιάνουμε το νήμα των αγώνων μαθαίνοντας από τα κινήματα και τις εξεγέρσεις του προηγούμενου διαστήματος. Παλεύουμε για την αναζωπύρωση των μαζικών διαδικασιών σε όλους τους κοινωνικούς μας χώρους.

Ωστόσο, το πανεπιστήμιο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, γι'αυτό επιδιώκουμε τη σύνδεση με τους εργαζόμενους/ες και τα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται στο στόχαστρο από την ίδια πολιτική. Δεν αμυνόμαστε αλλά παλεύουμε για ένα λαϊκό κίνημα το οποίο δε θα φορτωθεί στις πλάτες του τις συνέπειες της κρίσης, θα ανατρέψει την κυβέρνηση των δολοφόνων και της διαφθοράς και ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ οποιουδήποτε επίδοξου μελλοντικού εκφραστή αυτής της πολιτικής.

• Να ανατραπεί η κυβέρνηση των δολοφόνων

• Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας

• Να διαλυθούν τα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και οι ειδικές δυνάμεις καταστολής

• Να απαγορευτούν τα χημικά στις διαδηλώσεις

• Να σταματήσουν οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί, η τρομοκράτηση, οι άδικες προσαγωγές, οι ξυλοδαρμοί νέων και μεταναστών

• Να αφοπλιστεί η αστυνομία, έξω οι σύγχρονοι στρατοί κατοχής από το κέντρο της Αθήνας

• Να ξηλωθούν όλες οι κάμερες.Να καταργηθούν οι τρομονόμοι

• Υπεράσπιση του Ασύλου και Διεύρυνση του

• Κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρωτικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

• Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ. Να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους

• Παροχή όλων των απαιτούμενων συγγραμμάτων και βελτίωσή τους

• Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης

• Ενιαία πτυχία με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά.

• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά)

• Μέλη ΔΕΠ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης

• Δωρεάν σίτιση, στέγαση ,μετακίνηση, ψυχαγωγία

• Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ από τον κρατικό προϋπολογισμό

• Να σταματήσει τώρα η βάρβαρη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα

Να συνεχίσουμε στο δρόμο του Δεκέμβρη, στό δρόμο των τελευταίων κινητοποιήσεων του συλλόγου. Από δω και μπρος να μή διαπραγματευτούμε για το δικαίωμά μας στη δημόσια δωρεάν παιδεία, σε μια παιδεία με στοιχειώδη αξιοπρέπεια βιβλία και ανθρώπινους ρυθμούς. ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΜΑΣ!ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ!

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ - ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ Πώς συνεχίζουμε; Ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για τη συνέχεια του αγώνα

Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι μια εικόνα από το παρελθόν. Είναι η συνέχεια της διαρκώς αυξανόμενης και σε ποσότητα και σε ποιότητα κινητοποίησης κόσμου. Συνδέεται με το αντιπολεμικό κίνημα του 2003, τις μαθητικές καταλήψεις της διετίας 2006-2008, τον φοιτητικό ξεσηκωμό του 2006-2007, τη Λευκίμμη, τους μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες. Η υλική βάση που γέννησε την εξέγερση του Δεκέμβρη συνδέεται με την χρόνια καταπίεση, συμπίεση και απόρριψη μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι εικόνα από το μέλλον. Συνδέεται και συναντιέται με την οικονομική, αλλά και κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική κρίση που διαπερνάει κάθε πόρο του συστήματος. Συνδέεται με το μέλλον της νέας γενιάς που δεν είναι ορατό ή καλύτερα δεν υπάρχει. Συνδέεται με την πολιτική της ΝΔ, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και αν αυτό αποτελεί το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράστηκε η αγανάκτηση και η οργή της νεολαίας (και όχι μόνο), είναι καθαρό ότι και η κρίση θα συνεχιστεί και το μέλλον μας δε θα μας το χαρίσει κανείς.


Η εξέγερση του Δεκέμβρη ξεπερνά ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Από πολλές απόψεις. Από τον πλούτο των μορφών πάλης μέχρι το βάθος και το εύρος της κριτικής που άσκησε. Από την ένταση της επίθεσης που δέχτηκε μέχρι την ποσότητα και την ποιότητα των ερωτημάτων που γέννησε, μέχρι το διεθνή αντίκτυπο που είχε. Από αυτή την πλευρά, οι συγκρίσεις με πρόσφατες αντιστάσεις και κινηματικές εξάρσεις μόνο περιοριστικές μπορούν να είναι.


Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί τομή. Τομή ανάμεσα στον κόσμο που μας χτίζουν από τη μία και τον κόσμο που έχουμε ανάγκη από την άλλη. Γέννησε πολλά νέα δεδομένα. Συνιστά μια γερή ανάσα της νεολαίας και της κοινωνίας στο ασφυκτικό περιβάλλον που μας χτίζουν. Το βασικό προϊόν της, όμως, είναι η δραματική κραυγή: “ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”. Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να υπομένουμε και να δεχόμαστε καρτερικά οτιδήποτε επιχειρούν να μας επιβάλλουν. Είναι στο χέρι μας να αντισταθούμε, να εξεγερθούμε απέναντι σε αυτά που μας καταπιέζουν. Τολμήσαμε λοιπόν να αγωνιστούμε. Και έχει τεράστια σημασία. Χρειάζεται να μάθουμε και να νικάμε.


Όπως κάθε εξέγερση, όξυνε την κατάσταση και αποκάλυψε απόψεις, στάσεις και πρακτικές του καθένα. Και αν ήταν αναμενόμενη η στάση της ΝΔ να συκοφαντήσει, να χτυπήσει πολιτικά, να καταστείλει βιολογικά το κίνημα... Αν ήταν αναμενόμενη η στάση του ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει και να συναινέσει με τη ΝΔ σε όλα ενάντια στο κίνημα... Αν ήταν αναμενόμενο το ΛΑΟΣ να ξεσαλώσει, να δράσει παρακρατικά, να φτάσει μέχρι το “ιδιώνυμο της κουκούλας”... Δεν ήταν αναμενόμενο, το ΚΚΕ να περάσει ολοκληρωτικά από το στρατόπεδο του εχθρού του κινήματος και μάλιστα να αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις τον πολιορκητικό κριό της επίθεσης ενάντια στο κίνημα, δυσφημίζοντας -δυστυχώς- όχι μόνο το κίνημα αλλά και την αριστερά, την έννοια της οργάνωσης και του κομμουνισμού.


Είμαστε γενιά χαμένη για το σύστημα. Πέρα από –και ως ένα βαθμό, επειδή– είμαστε η πρώτη γενιά που πιστεύει ότι θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Δεν μπορούν πλέον να μας πείσουν ότι η αστυνομία μας προστατεύει. Αφού μας σκοτώνει. Δεν μπορούν πλέον να μας πείσουν ότι σκέφτονται και ενεργούν για το συμφέρον μας. Αφού έχουν “28 δις για τις τράπεζες και μόνο μία σφαίρα για τη νεολαία”.


Και όλα αυτά χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις. Χωρίς να υπάρχει μια συνειδητή, προετοιμασμένη, σχεδιασμένη, οργανωμένη απάντηση απέναντι στις πολιτικές τους. Χωρίς να υπάρξει συντονισμός των διαφόρων κομματιών της κοινωνίας. Χωρίς να υπάρξει κλιμάκωση ούτε σε πολιτικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο μορφών πάλης. Αυτοί εξάλλου είναι και οι βασικοί λόγοι στους οποίους οφείλεται το γεγονός ότι, πρόσκαιρα τουλάχιστον, “ξεμείναμε από καύσιμα”.


Συνολικά, το στρατόπεδό μας βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι πριν. Κατεβήκαμε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους. Εκφράσαμε την οργή και την αγανάκτηση που τόσο καιρό συσσωρεύαμε μέσα μας. Η απλόχερη καταστολή και τρομοκρατία που μας χάρισαν (τα μόνα πράγματα που μας χαρίζουν απλόχερα...) μάς πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Πιστεύουμε πλέον περισσότερο στις δυνάμεις μας. Μαθαίνουμε στο δρόμο της εξέγερσης.


Το στρατόπεδό τους βρίσκεται σε ακόμη χειρότερο επίπεδο από ό,τι πριν. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη ήρθαν να προστεθούν σε μια ήδη εξαιρετικά δύσκολη θέση της κυβέρνησης. Την στρίμωξαν ακόμη περισσότερο. Την ανάγκασαν να αφήσει το καρότο και να πιάσει το μαστίγιο. Την ανάγκασαν να χρησιμοποιήσει ανοιχτά το παρακράτος. Της τσαλάκωσαν την εικόνα, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδας. Την ανάγκασαν σε, προσχηματικό μεν, ανασχηματισμό και στη “μηδενική ανοχή” του νέου Αν. Υπουργού Δημοσίας Τάξης, Μαρκογιαννάκη. Την ανάγκασαν σε απεγνωσμένες εκκλήσεις για “εθνική ενότητα” όλων των κομμάτων για την καταδίκη του κινήματος. Της υπενθύμισαν ότι μπορεί να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, αλλά όχι για πάντα.


Το αγωνιστικό βάπτισμα που πήρε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, μαθητικής, φοιτητικής και εργαζόμενης άνοιξε ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες. Το κεντρικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο. Θα πρέπει να είναι δεδομένο ότι συνεχίζουμε στο δρόμο της εξέγερσης. Το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ερώτημα είναι το ΠΩΣ συνεχίζουμε στο δρόμο της εξέγερσης.


Στο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε υπάρχουν δύο λάθος δρόμοι :

α. Να προσπαθήσουμε να ξεχαστεί και να ξεχάσουμε ό,τι έγινε τις μέρες του Δεκέμβρη. Και για τη συνέχεια, να αλλάξουμε εντελώς την κουβέντα. Να αρχίσουμε να μιλάμε για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη (που όντως αποτελεί κεντρικό ζήτημα) αλλά προσπερνώντας εντελώς μια ολόκληρη εξέγερση στη χώρα μας. Δεν ξαφνιάζει ότι αυτό ήδη το επιχειρεί η ΠΚΣ.

β. Να στενέψουμε το επίπεδο της αντιπαράθεσης από το πολιτικό επίπεδο στο καθαρά συνδικαλιστικό. Να προσπαθήσουμε να στριμώξουμε τον πλούτο των μορφών στο κλασικό εικονογραφημένο σχήμα “συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις”. Να το περιορίσουμε σε επίπεδα αντίστοιχα του φοιτητικού ξεσπάσματος. Να αποστεώσουμε στην πράξη από μόνοι μας ό,τι το καινούργιο γεννήθηκε, την ίδια στιγμή που θα ορκιζόμαστε στα λόγια ότι κλιμακώνουμε.


Το σύνθημα όμως θα πρέπει να είναι: ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ. Να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που γέννησε και να απαντήσουμε στις ελλείψεις που σημειώθηκαν. Να φέρουμε σε ακόμη καλύτερη θέση το δικό μας στρατόπεδο και να δημιουργήσουμε ακόμη μεγαλύτερη φθορά στο αντίπαλο.


Να συζητήσουμε για τα συμπεράσματα του Δεκέμβρη. Να βγάλουμε εμπειρία, να συνεννοηθούμε για το τι πήγε καλά και τι όχι. Για το ποια είναι η νέα κατάσταση που δημιουργείται. Αυτός είναι απαραίτητος όρος για να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές και να προετοιμάσουμε καλύτερα και αποτελεσματικότερα την επόμενη εξέγερση (που πρέπει να υπάρξει και που ούτως ή άλλως όλα δείχνουν ότι όντως θα υπάρξει). Χρειάζονται λοιπόν χώροι, τόποι, διαδικασίες ζύμωσης και συγκρότησης όλου του κόσμου της εξέγερσης.


Να εμπλουτίσουμε τα αιτήματα και τα προτάγματά μας. Να τα απλώσουμε και πέρα από τα ζητήματα της εκπαίδευσης. Στα δημοκρατικά μας δικαιώματα κόντρα στην περιστολή και την καταστολή τους. Στα εργασιακά μας δικαιώματα κόντρα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που μας προσφέρουν. Να κάνουμε μια εφ όλης της ύλης αντιπαράθεση με το μέλλον που μας προετοιμάζουν.


Να συντονιστούμε και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Με τους μαθητές, που ούτως ή άλλως πρωτοστάτησαν στο κίνημα. Με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης. Με τους νέους εργαζόμενους. Με όλους τους εργαζόμενους. Να συναντηθούμε με όλους τους συμμάχους μας κόντρα στον κατατεμαχισμό και την διαίρεση που μας επιβάλλουν.


Να συζητήσουμε για νέες μορφές πάλης που θα ενώνουν και θα εκφράζουν όλα τα παραπάνω κομμάτια. Που θα είναι πιο πιεστικές και αποτελεσματικές απέναντι στην κυβέρνηση.


Να μιλήσουμε, να σχεδιάσουμε και να πράξουμε πολιτικά. Να ορίσουμε τους αντιπάλους μας. Να κλιμακώσουμε το κίνημα που θα ζητάει την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Να δημιουργήσουμε μέτωπο ενάντια στο συνολικό πολιτικό καρτέλ του δικομματισμού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης, δε θέλει να αμφισβητήσει τίποτα, περιμένει μια ομαλή εναλλαγή για να φάει ξανά από την πίτα της εξουσίας. Να δημιουργήσουμε μέτωπο ενάντια σε όλο το πολιτικό μπλοκ που στάθηκε ενάντια στο κίνημα. Να βάλουμε στο στόχαστρό μας το μπλοκ της πολιτικής συναίνεσης από πολλά κόμματα γύρω από τη ΝΔ. Και αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν περιλαμβάνει μόνο το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ.


Αν ισχύει ότι σήμερα ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ, τότε θα πρέπει το φοιτητικό κίνημα να πρωτοστατήσει ώστε το επόμενο διάστημα ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ.