Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι μια εικόνα από το παρελθόν. Είναι η συνέχεια της διαρκώς αυξανόμενης και σε ποσότητα και σε ποιότητα κινητοποίησης κόσμου. Συνδέεται με το αντιπολεμικό κίνημα του 2003, τις μαθητικές καταλήψεις της διετίας 2006-2008, τον φοιτητικό ξεσηκωμό του 2006-2007, τη Λευκίμμη, τους μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες. Η υλική βάση που γέννησε την εξέγερση του Δεκέμβρη συνδέεται με την χρόνια καταπίεση, συμπίεση και απόρριψη μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι εικόνα από το μέλλον. Συνδέεται και συναντιέται με την οικονομική, αλλά και κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική κρίση που διαπερνάει κάθε πόρο του συστήματος. Συνδέεται με το μέλλον της νέας γενιάς που δεν είναι ορατό ή καλύτερα δεν υπάρχει. Συνδέεται με την πολιτική της ΝΔ, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και αν αυτό αποτελεί το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράστηκε η αγανάκτηση και η οργή της νεολαίας (και όχι μόνο), είναι καθαρό ότι και η κρίση θα συνεχιστεί και το μέλλον μας δε θα μας το χαρίσει κανείς.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη ξεπερνά ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Από πολλές απόψεις. Από τον πλούτο των μορφών πάλης μέχρι το βάθος και το εύρος της κριτικής που άσκησε. Από την ένταση της επίθεσης που δέχτηκε μέχρι την ποσότητα και την ποιότητα των ερωτημάτων που γέννησε, μέχρι το διεθνή αντίκτυπο που είχε. Από αυτή την πλευρά, οι συγκρίσεις με πρόσφατες αντιστάσεις και κινηματικές εξάρσεις μόνο περιοριστικές μπορούν να είναι.
Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί τομή. Τομή ανάμεσα στον κόσμο που μας χτίζουν από τη μία και τον κόσμο που έχουμε ανάγκη από την άλλη. Γέννησε πολλά νέα δεδομένα. Συνιστά μια γερή ανάσα της νεολαίας και της κοινωνίας στο ασφυκτικό περιβάλλον που μας χτίζουν. Το βασικό προϊόν της, όμως, είναι η δραματική κραυγή: “ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”. Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να υπομένουμε και να δεχόμαστε καρτερικά οτιδήποτε επιχειρούν να μας επιβάλλουν. Είναι στο χέρι μας να αντισταθούμε, να εξεγερθούμε απέναντι σε αυτά που μας καταπιέζουν. Τολμήσαμε λοιπόν να αγωνιστούμε. Και έχει τεράστια σημασία. Χρειάζεται να μάθουμε και να νικάμε.
Όπως κάθε εξέγερση, όξυνε την κατάσταση και αποκάλυψε απόψεις, στάσεις και πρακτικές του καθένα. Και αν ήταν αναμενόμενη η στάση της ΝΔ να συκοφαντήσει, να χτυπήσει πολιτικά, να καταστείλει βιολογικά το κίνημα... Αν ήταν αναμενόμενη η στάση του ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει και να συναινέσει με τη ΝΔ σε όλα ενάντια στο κίνημα... Αν ήταν αναμενόμενο το ΛΑΟΣ να ξεσαλώσει, να δράσει παρακρατικά, να φτάσει μέχρι το “ιδιώνυμο της κουκούλας”... Δεν ήταν αναμενόμενο, το ΚΚΕ να περάσει ολοκληρωτικά από το στρατόπεδο του εχθρού του κινήματος και μάλιστα να αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις τον πολιορκητικό κριό της επίθεσης ενάντια στο κίνημα, δυσφημίζοντας -δυστυχώς- όχι μόνο το κίνημα αλλά και την αριστερά, την έννοια της οργάνωσης και του κομμουνισμού.
Είμαστε γενιά χαμένη για το σύστημα. Πέρα από –και ως ένα βαθμό, επειδή– είμαστε η πρώτη γενιά που πιστεύει ότι θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Δεν μπορούν πλέον να μας πείσουν ότι η αστυνομία μας προστατεύει. Αφού μας σκοτώνει. Δεν μπορούν πλέον να μας πείσουν ότι σκέφτονται και ενεργούν για το συμφέρον μας. Αφού έχουν “28 δις για τις τράπεζες και μόνο μία σφαίρα για τη νεολαία”.
Και όλα αυτά χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις. Χωρίς να υπάρχει μια συνειδητή, προετοιμασμένη, σχεδιασμένη, οργανωμένη απάντηση απέναντι στις πολιτικές τους. Χωρίς να υπάρξει συντονισμός των διαφόρων κομματιών της κοινωνίας. Χωρίς να υπάρξει κλιμάκωση ούτε σε πολιτικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο μορφών πάλης. Αυτοί εξάλλου είναι και οι βασικοί λόγοι στους οποίους οφείλεται το γεγονός ότι, πρόσκαιρα τουλάχιστον, “ξεμείναμε από καύσιμα”.
Συνολικά, το στρατόπεδό μας βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι πριν. Κατεβήκαμε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους. Εκφράσαμε την οργή και την αγανάκτηση που τόσο καιρό συσσωρεύαμε μέσα μας. Η απλόχερη καταστολή και τρομοκρατία που μας χάρισαν (τα μόνα πράγματα που μας χαρίζουν απλόχερα...) μάς πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Πιστεύουμε πλέον περισσότερο στις δυνάμεις μας. Μαθαίνουμε στο δρόμο της εξέγερσης.
Το στρατόπεδό τους βρίσκεται σε ακόμη χειρότερο επίπεδο από ό,τι πριν. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη ήρθαν να προστεθούν σε μια ήδη εξαιρετικά δύσκολη θέση της κυβέρνησης. Την στρίμωξαν ακόμη περισσότερο. Την ανάγκασαν να αφήσει το καρότο και να πιάσει το μαστίγιο. Την ανάγκασαν να χρησιμοποιήσει ανοιχτά το παρακράτος. Της τσαλάκωσαν την εικόνα, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδας. Την ανάγκασαν σε, προσχηματικό μεν, ανασχηματισμό και στη “μηδενική ανοχή” του νέου Αν. Υπουργού Δημοσίας Τάξης, Μαρκογιαννάκη. Την ανάγκασαν σε απεγνωσμένες εκκλήσεις για “εθνική ενότητα” όλων των κομμάτων για την καταδίκη του κινήματος. Της υπενθύμισαν ότι μπορεί να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, αλλά όχι για πάντα.
Το αγωνιστικό βάπτισμα που πήρε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, μαθητικής, φοιτητικής και εργαζόμενης άνοιξε ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες. Το κεντρικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο. Θα πρέπει να είναι δεδομένο ότι συνεχίζουμε στο δρόμο της εξέγερσης. Το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ερώτημα είναι το ΠΩΣ συνεχίζουμε στο δρόμο της εξέγερσης.
Στο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε υπάρχουν δύο λάθος δρόμοι :
α. Να προσπαθήσουμε να ξεχαστεί και να ξεχάσουμε ό,τι έγινε τις μέρες του Δεκέμβρη. Και για τη συνέχεια, να αλλάξουμε εντελώς την κουβέντα. Να αρχίσουμε να μιλάμε για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη (που όντως αποτελεί κεντρικό ζήτημα) αλλά προσπερνώντας εντελώς μια ολόκληρη εξέγερση στη χώρα μας. Δεν ξαφνιάζει ότι αυτό ήδη το επιχειρεί η ΠΚΣ.
β. Να στενέψουμε το επίπεδο της αντιπαράθεσης από το πολιτικό επίπεδο στο καθαρά συνδικαλιστικό. Να προσπαθήσουμε να στριμώξουμε τον πλούτο των μορφών στο κλασικό εικονογραφημένο σχήμα “συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις”. Να το περιορίσουμε σε επίπεδα αντίστοιχα του φοιτητικού ξεσπάσματος. Να αποστεώσουμε στην πράξη από μόνοι μας ό,τι το καινούργιο γεννήθηκε, την ίδια στιγμή που θα ορκιζόμαστε στα λόγια ότι κλιμακώνουμε.
Το σύνθημα όμως θα πρέπει να είναι: ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ. Να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που γέννησε και να απαντήσουμε στις ελλείψεις που σημειώθηκαν. Να φέρουμε σε ακόμη καλύτερη θέση το δικό μας στρατόπεδο και να δημιουργήσουμε ακόμη μεγαλύτερη φθορά στο αντίπαλο.
Να συζητήσουμε για τα συμπεράσματα του Δεκέμβρη. Να βγάλουμε εμπειρία, να συνεννοηθούμε για το τι πήγε καλά και τι όχι. Για το ποια είναι η νέα κατάσταση που δημιουργείται. Αυτός είναι απαραίτητος όρος για να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές και να προετοιμάσουμε καλύτερα και αποτελεσματικότερα την επόμενη εξέγερση (που πρέπει να υπάρξει και που ούτως ή άλλως όλα δείχνουν ότι όντως θα υπάρξει). Χρειάζονται λοιπόν χώροι, τόποι, διαδικασίες ζύμωσης και συγκρότησης όλου του κόσμου της εξέγερσης.
Να εμπλουτίσουμε τα αιτήματα και τα προτάγματά μας. Να τα απλώσουμε και πέρα από τα ζητήματα της εκπαίδευσης. Στα δημοκρατικά μας δικαιώματα κόντρα στην περιστολή και την καταστολή τους. Στα εργασιακά μας δικαιώματα κόντρα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που μας προσφέρουν. Να κάνουμε μια εφ όλης της ύλης αντιπαράθεση με το μέλλον που μας προετοιμάζουν.
Να συντονιστούμε και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Με τους μαθητές, που ούτως ή άλλως πρωτοστάτησαν στο κίνημα. Με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης. Με τους νέους εργαζόμενους. Με όλους τους εργαζόμενους. Να συναντηθούμε με όλους τους συμμάχους μας κόντρα στον κατατεμαχισμό και την διαίρεση που μας επιβάλλουν.
Να συζητήσουμε για νέες μορφές πάλης που θα ενώνουν και θα εκφράζουν όλα τα παραπάνω κομμάτια. Που θα είναι πιο πιεστικές και αποτελεσματικές απέναντι στην κυβέρνηση.
Να μιλήσουμε, να σχεδιάσουμε και να πράξουμε πολιτικά. Να ορίσουμε τους αντιπάλους μας. Να κλιμακώσουμε το κίνημα που θα ζητάει την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Να δημιουργήσουμε μέτωπο ενάντια στο συνολικό πολιτικό καρτέλ του δικομματισμού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης, δε θέλει να αμφισβητήσει τίποτα, περιμένει μια ομαλή εναλλαγή για να φάει ξανά από την πίτα της εξουσίας. Να δημιουργήσουμε μέτωπο ενάντια σε όλο το πολιτικό μπλοκ που στάθηκε ενάντια στο κίνημα. Να βάλουμε στο στόχαστρό μας το μπλοκ της πολιτικής συναίνεσης από πολλά κόμματα γύρω από τη ΝΔ. Και αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν περιλαμβάνει μόνο το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ.
Αν ισχύει ότι σήμερα ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ, τότε θα πρέπει το φοιτητικό κίνημα να πρωτοστατήσει ώστε το επόμενο διάστημα ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου