Η ίδια η συγκυρία αναμφίβολα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, βρισκόμαστε στον απόηχο μιας εκλογικής αναμέτρησης με ιδιαίτερη ιστορική βαρύτητα. Η εκλογική νίκη του σύριζα έρχεται ως αποτέλεσμα της λαϊκής απαίτησης για ανατροπή των έως τώρα μνημονιακών πολιτικών. Έχοντας ως πρόταγμα ένα πανεπιστήμιο όπου στο επίκεντρό του είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του ανοίγει ένα πολύ μεγάλο θέμα στο πως θέλουμε να διαμορφώσουμε το πανεπιστήμιο ως ένα ζωντανό κοινωνικό χώρο. Σε αντίθεση με το πανεπιστήμιο που έχει επιβληθεί τόσο χρόνια με επίκεντρο την εντατικοποίηση, τον ατομικό δρόμο και την απαξίωση της συλλογικής ζωής εμείς προτάσσουμε εκείνο το πανεπιστήμιο που θα δίνει δημιουργικές διεξόδους στους φοιτητές, με δημοκρατία, αλληλεγγύη και αυτοδιαχείριση.
Όλα τα παραπάνω όμως, για να συμβούν απαιτούν την αυτοοργάνωση. Δηλαδή μέσα από τη δημιουργία διάφορων δομών από τους φοιτητές για τους φοιτητές. Μια τέτοια δομή θα μπορεί να είναι ένα δίκτυο σημειώσεων που θα δίνει τη δυνατότητα ανταλλαγής σημειώσεων έξω από πλαίσια παρατάξεων. Επιπλέον είναι πολύ σημαντική η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων χώρων από τους φοιτητές για αυτούς. Χώροι που δεν θα προσφέρουν μόνο έναν φτηνό καφέ, αλλά κυρίως θα δίνουν τη δυνατότητα σε όλους μας να αναπτύσσουμε τα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά μας ενδιαφέροντα. Δεν έχουμε αυταπάτες οτι τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, κυλικεία, βιβλιοθήκες κ.α θα λύσουν τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας που βιώνουμε είναι όμως αυτά που θα σκιαγραφήσουν την κοινωνία για την οποία παλεύουμε. Σε αυτή τη κατεύθυνση αυτό που για κάποιους φαντάζει ουτοπικό εμείς οφείλουμε και το κάνουμε πράξη στον βαθμό του εφικτού στη καθημερινότητα μας. ακόμη και μικρά εγχειρήματα έχουν τη δύναμη να αποδεικνύουν ότι οι ανάγκες μας μπορούν να ικανοποιούνται έξω από τις λογικές του κέρδους.
H αλληλεγγύη θα πρέπει να αποτελέσει βασικό στοιχείο του πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώρο. Η δικιά μας ανάλυση αντιλαμβάνεται την αλληλεγγύη ως κάτι που θα πρέπει να είναι απ' τους “από κάτω” για τους “από κάτω”, κόντρα στην “αλληλεγγύη” που μας πασάρουν κανάλια, εκκλησίες και εταιρίες εμείς παλεύουμε να γίνει έννοια του καθενός το ζόρι του διπλανού του σπάζοντας τον ατομικό δρόμο και της λογικής “η καριέρα μου θα με ξελασπώσει”. Επομένως στη σύγχρονη σκληρή καθημερινότητα του φοιτητή η αλληλεγγύη θα πρέπει να αποτελέσει στήριγμα και να καταστεί σαφές ότι ή θα έχουμε ένα πανεπιστήμιο που ο ένα θα κοιτάει να “φάει” το διπλανό του ή αυτό της αλληλεγγύης και των συλλογικών λύσεων.
Βασικό στοιχείο για το πανεπιστήμιο των αναγκών αποτελεί και το ζήτημα του ελεύθερου χρόνου του κόσμου μέσα στις σχολές. Είναι κοινός τόπος ότι οι φοιτητές σαν ηλικιακή ομάδα χαρακτηρίζονται από δημιουργικότητα, φαντασία και έμπνευση. Το πανεπιστήμιο ως ιδεολογικός μηχανισμός έρχεται να καταστήλει όλη αυτή τη δημιουργικότητα των φοιτητών προσφέροντας του απλά μια στείρα γνώση με βασικό στοιχείο την βαθμοθηρία καθώς και τη διαμόρφωση του ατόμου με βάση το κυρίαρχο πρότυπο, αυτό του φρόνιμου, που προσαρμόζεται στην “κανονικότητα” που του επιβάλει το σύστημα. Κόντρα σε αυτή τη λογική οι σύλλογοι οφείλουν να επεξεργαστούν βαθιά το παραπάνω ζήτημα καθώς και να βρούμε εκείνους τους τρόπους με τους οποίους το πανεπιστήμιο των αναγκών θα δίνει χώρο για έκφραση, δημιουργία και έμπνευση στο φοιτητή. Στόχος μας θα πρέπει να είναι πως θα σπάσει το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται απέναντι στο φοιτητή. Βασικό στοιχείο στο ελεύθερο χρόνο πρέπει να αποτελεί και η δυνατότητα άθλησης, ψυχαγωγίας, διασκέδασης. Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υλοποιούνται στη συλλογική βάση καθώς και να υλοποιούνται έξω από εμπορικές λογικές επίτευξης κέρδους.
Όλα τα παραπάνω όμως, για να συμβούν απαιτούν την αυτοοργάνωση. Δηλαδή μέσα από τη δημιουργία διάφορων δομών από τους φοιτητές για τους φοιτητές. Μια τέτοια δομή θα μπορεί να είναι ένα δίκτυο σημειώσεων που θα δίνει τη δυνατότητα ανταλλαγής σημειώσεων έξω από πλαίσια παρατάξεων. Επιπλέον είναι πολύ σημαντική η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων χώρων από τους φοιτητές για αυτούς. Χώροι που δεν θα προσφέρουν μόνο έναν φτηνό καφέ, αλλά κυρίως θα δίνουν τη δυνατότητα σε όλους μας να αναπτύσσουμε τα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά μας ενδιαφέροντα. Δεν έχουμε αυταπάτες οτι τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, κυλικεία, βιβλιοθήκες κ.α θα λύσουν τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας που βιώνουμε είναι όμως αυτά που θα σκιαγραφήσουν την κοινωνία για την οποία παλεύουμε. Σε αυτή τη κατεύθυνση αυτό που για κάποιους φαντάζει ουτοπικό εμείς οφείλουμε και το κάνουμε πράξη στον βαθμό του εφικτού στη καθημερινότητα μας. ακόμη και μικρά εγχειρήματα έχουν τη δύναμη να αποδεικνύουν ότι οι ανάγκες μας μπορούν να ικανοποιούνται έξω από τις λογικές του κέρδους.
H αλληλεγγύη θα πρέπει να αποτελέσει βασικό στοιχείο του πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώρο. Η δικιά μας ανάλυση αντιλαμβάνεται την αλληλεγγύη ως κάτι που θα πρέπει να είναι απ' τους “από κάτω” για τους “από κάτω”, κόντρα στην “αλληλεγγύη” που μας πασάρουν κανάλια, εκκλησίες και εταιρίες εμείς παλεύουμε να γίνει έννοια του καθενός το ζόρι του διπλανού του σπάζοντας τον ατομικό δρόμο και της λογικής “η καριέρα μου θα με ξελασπώσει”. Επομένως στη σύγχρονη σκληρή καθημερινότητα του φοιτητή η αλληλεγγύη θα πρέπει να αποτελέσει στήριγμα και να καταστεί σαφές ότι ή θα έχουμε ένα πανεπιστήμιο που ο ένα θα κοιτάει να “φάει” το διπλανό του ή αυτό της αλληλεγγύης και των συλλογικών λύσεων.
Βασικό στοιχείο για το πανεπιστήμιο των αναγκών αποτελεί και το ζήτημα του ελεύθερου χρόνου του κόσμου μέσα στις σχολές. Είναι κοινός τόπος ότι οι φοιτητές σαν ηλικιακή ομάδα χαρακτηρίζονται από δημιουργικότητα, φαντασία και έμπνευση. Το πανεπιστήμιο ως ιδεολογικός μηχανισμός έρχεται να καταστήλει όλη αυτή τη δημιουργικότητα των φοιτητών προσφέροντας του απλά μια στείρα γνώση με βασικό στοιχείο την βαθμοθηρία καθώς και τη διαμόρφωση του ατόμου με βάση το κυρίαρχο πρότυπο, αυτό του φρόνιμου, που προσαρμόζεται στην “κανονικότητα” που του επιβάλει το σύστημα. Κόντρα σε αυτή τη λογική οι σύλλογοι οφείλουν να επεξεργαστούν βαθιά το παραπάνω ζήτημα καθώς και να βρούμε εκείνους τους τρόπους με τους οποίους το πανεπιστήμιο των αναγκών θα δίνει χώρο για έκφραση, δημιουργία και έμπνευση στο φοιτητή. Στόχος μας θα πρέπει να είναι πως θα σπάσει το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται απέναντι στο φοιτητή. Βασικό στοιχείο στο ελεύθερο χρόνο πρέπει να αποτελεί και η δυνατότητα άθλησης, ψυχαγωγίας, διασκέδασης. Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υλοποιούνται στη συλλογική βάση καθώς και να υλοποιούνται έξω από εμπορικές λογικές επίτευξης κέρδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου