| | |
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ο χώρος της ανώτατης εκπαίδευσης γνώρισε μία από τις μεγαλύτερες αναταραχές της τελευταίας εικοσαετίας. Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών και των πανεπιστημιακών ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο της ΝΔ και την αναθεώρηση του άρθρου 16 μπλόκαραν και καθυστέρησαν τα νεοφιλελεύθερα σχέδια.
Ωστόσο, η κατάσταση παραμένει ανοικτή. Ο νέος υπουργός παιδείας προωθεί αποφασιστικά την εξίσωση των δημόσιων πτυχίων με αυτά των ΙΕΚ, ΚΕΣ, ΚΕΚ, δηλώνει ευθαρσώς ότι ο νέος νόμος πλαίσιο θα εφαρμοστεί και επιμένει ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 εξακολουθεί να αποτελεί στοίχημα για την κυβέρνηση.
Το δεξιό καθηγητικό μπλοκ και μεγάλο μέρος των πρυτάνεων, επιχειρεί να πάρει τη ρεβανς από την ΠΟΣΔΕΠ και το φοιτητικό κίνημα και σε πλήρη αρμονία με τις κυβερνητικές επιδιώξεις να στήσει όλους τους μηχανισμούς και τις ρυθμίσεις του νόμου πλαίσιο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι φοιτητικοί σύλλογοι παλεύουν για την μη εφαρμογή του νέου νόμου. Το πανεπιστήμιο επιχειρεί να εφαρμόσει τον νόμο σε μία σειρά από τμήματα. Έτσι, με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων ή Διοικητικών Συμβουλίων και παραστάσεις διαμαρτυρίας οι φοιτητές διακόπτουν τα όργανα που αποφασίζουν για τον νόμο της αξιολόγησης ή για τη διάσπαση των πτυχίων, ή για περιορισμό του ασύλου, ή για περιορισμό των εξεταστικών και μέτρα – φόβητρο για τους φοιτητικούς αγώνες. Παράλληλα, δεν αφήνουν την διενέργεια προεδρικών εκλογών με καθολική ψηφοφορία.
Βρισκόμαστε σε ένα νέο στάδιο. Ο νέος νόμος-πλαίσιο προωθείται, όχι συνολικά αλλά κομμάτι-κομμάτι, με διάφορους τρόπους σε όλες τις σχολές. Επιτροπές αξιολόγησης, «καθολική ψηφοφορία» για συγκλήτους και πρυτανείες, εσωτερικοί κανονισμοί, διαγραφές φοιτητών.
Είναι όχι απλά φυσικό επακόλουθο αλλά αναγκαίο, μετά το φοιτητικό κίνημα του 2006, να δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις κάθε μικρή μάχη για να υπερασπιστούμε τις αποφάσεις των συλλόγων μας, για να μην εφαρμοστεί με κανένα τρόπο, καμία διάταξη, καμία πλευρά του νέου νόμου πλαίσιο. Από κανένα «πρόθυμο» όργανο.
Από αυτή την πλευρά οι διαρκείς ακυρώσεις συνεδριάσεων οργάνων Πανεπιστημίων που είναι πρόθυμα και ταγμένα στην κυβερνητική μεταρρύθμιση (Γεωπονική, Παν/μιο Κρήτης, ΠΑΜΑΚ, Πάντειος, Θεσσαλία, Αιγαίο), παρά τον πόλεμο λάσπης που εξαπέλυσαν βασικές εφημερίδες (Βήμα, Καθημερινή) με ολοσέλιδα άρθρα για τις «φοιτητικές παρανομίες», είναι ο αναγκαίος δρόμος.
Το κρίσιμο στοιχείο είναι να γίνονται με μαζικούς όρους και κάτω από τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Το εμετικό παιχνίδι των υπουργών και των δημοσιογράφων τους για τις «μειοψηφίες» και τους «επαγγελματίες φοιτητές της αριστεράς», τους το επιστρέφουμε. Οι επαγγελματίες θεραπαινίδες της εξουσίας μιλάνε για μειοψηφίες, οι φοιτητές, πράττουν με τις αποφάσεις των συλλόγων τους. Ας προσπαθήσουν οι ΔΑΠίτες να πείσουν την πλειοψηφία…
Η μη εφαρμογή ενός νόμου ή «το σπάσιμο στην πράξη» περιλαμβάνει και τέτοιες μορφές. Πιο σκληρές, πιο «ακραίες» με μεγαλύτερες εντάσεις, ακόμη και με συγκρούσεις. Το δεξιό καθηγητικό μπλοκ προσπαθεί να υλοποιήσει την αντι-μεταρρύθμιση. Δεν θα το επιτρέψουμε.
Είναι όμως το μπλοκάρισμα του νόμου αρκετό; Όχι μόνο δεν είναι αρκετό αλλά από ένα σημείο και μετά θα γίνει και εξαιρετικά δύσκολο. Οι συσχετισμοί για την αριστερά που να της επιτρέπουν με σχετική άνεση να παλέψει και να μπλοκάρει το νέο νόμο-πλαίσιο περιορίζονται σε λίγες σχολές πανελλαδικά. Κι αν οι επιμέρους μάχες -που πρέπει να δίνονται- μετατραπούν σε αποκλειστικό πολιτικό σχέδιο, τότε θα φανούμε και πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και αναντίστοιχοι των προσδοκιών του φοιτητικού κινήματος που αγωνίστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα ενάντια στη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αυτό που χρειαζόμαστε πριν απ’ όλα είναι να ξαναβάλουμε το θέμα της αντιεκπαιδευτικής νεοφιλελεύθερης επίθεσης –ως τέτοιο- στην ημερήσια διάταξη. Όχι μόνο στα πηγαδάκια των συλλογικοτήτων της αριστεράς αλλά στις μαζικές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητών. Αν κάτι μας έκανε επικίνδυνους το 2006, ήταν ότι η μάχη για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, δόθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και όχι από τη φοιτητική αριστερά.
Μ’ αυτή την έννοια, χρειάζεται να πάμε σ’ ένα νέο γύρο γενικών συνελεύσεων που θ’ αναβαπτίσουν το περιεχόμενο και θα εμπλουτίσουν τις μορφές πάλης του αγώνα μας. Έπειτα, να συμφωνήσουμε πως ο νέος νόμος-πλαίσιο δε θα καταργηθεί «εδώ κι εκεί». Θα καταργηθεί μόνο αν μετατρέψουμε την αντιπαράθεσή μας με την κυβέρνηση, για μια ακόμη φορά σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, που θα έχει γι’ αυτούς κόστος, που θα αποκαλύπτει τις αντιλαϊκές επιλογές τους, που θ’ απασχολήσει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Δείτε εδώ προηγούμενη ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου