Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Η κυβέρνηση του νεοφιλελευθερισμού προκλητικά επιμένει. Παρά την έκρηξη των κινητοποιήσεων σε όλο και περισσότερους τομείς (από ασφαλιστικό μέχρι λιμάνια και από ΔΕΗ μέχρι τους ΟΤΑ και την Τράπεζα της Ελλάδας)… Παρά την ελεύθερη πτώση του δικομματισμού και την ενίσχυση της αριστεράς…
Η κυβέρνηση επιχειρεί μια επιθετική φυγή προς τα μπρος και επιμένει στην υλοποίηση προκλητικά νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.
Έτσι, στην Σύνοδο των Πρυτάνεων στις 1 Μάρτη, ο Υπουργός Παιδείας, Στυλιανίδης, παρέδωσε 4 κείμενα-προσταγές προς τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Το πρώτο ήταν ο πρότυπος γενικός εσωτερικός κανονισμός των ΑΕΙ, το δεύτερο ένας πρότυπος τετραετής αναπτυξιακός προγραμματισμός, το τρίτο ο νόμος για την έρευνα και το τέταρτο το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά.
Οι προσταγές έχουν να κάνουν με τον εκβιασμό που επιχείρησε ο Στυλιανίδης. Αν φέτος τα Πανεπιστήμια δεν εφαρμόσουν την αξιολόγηση... αν φέτος δεν συντάξουν τους τετραετείς αναπτυξιακούς προγραμματισμούς τους... αν φέτος δεν συγκροτήσουν τους εσωτερικούς κανονισμούς τους...
…Τότε από του χρόνου να ξεχάσουν την κρατική χρηματοδότηση.
Σε αυτό το κλίμα “διαλόγου” έκλεισαν οι εργασίες της Συνόδου. Αφού λοιπόν, τα ΑΕΙ δεν προώθησαν τον από πέρσι ψηφισμένο νόμο-πλαίσιο, έρχεται το Υπουργείο Παιδείας να τα εξαναγκάσει.
Ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός ως καταναγκαστική υλοποίηση του νόμου-πλαίσιο
Τι είναι ο εσωτερικός κανονισμός ενός ΑΕΙ; Είναι το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του ΑΕΙ. Εξειδικεύει τις διατάξεις του γενικού θεσμικού πλαίσιου λειτουργίας των Πανεπιστημίων, δηλαδή του νόμου-πλαίσιο, σε επίπεδο Ιδρύματος. Ο πρότυπος κανονισμός που παραδόθηκε στους Πρυτάνεις αποτελεί τον οδηγό που θα πρέπει να ακολουθήσουν πιστά τα εκάστοτε ΑΕΙ για να συγκροτήσουν τον δικό τους. Άρα αυτό είναι το τελευταίο βήμα για την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο.
Στο κείμενο που κατατέθηκε ενσωματώνονται όλες οι αλλαγές που προβλέπει ο νόμος-πλαίσιο:
Θεσμοθετείται η διάρκεια φοίτησης στα 2ν έτη, όπου ν η ελάχιστη διάρκεια φοίτησης.
Η διάρκεια των εξαμήνων αυξάνεται στις 13 βδομάδες μαθημάτων.
Κάθε χρόνο συγκροτείται κατάλογος με προτεινόμενα συγγράμματα. Ο κάθε φοιτητής δικαιούται να πάρει συνολικά όσα και το πλήθος των μαθημάτων που υποχρεούται να περάσει για να πάρει πτυχίο και κανένα παραπάνω. Και μάλιστα η εξεταστέα ύλη δεν καθορίζεται από τα συγγράμματα που διανέμονται μόνο, αλλά και από όπου αλλού κρίνει ο καθηγητής.
Τα φοιτητικά δάνεια ετοιμάζουν τον φοιτητή για το τι τον περιμένει στην εργασία: Βουτηγμένος στα χρέη όσο πιο νωρίς γίνεται.
Συγκεκριμενοποιούνται οι αρμοδιότητες του γραμματέα του ΑΕΙ, που περιγράφουν στην πραγματικότητα έναν manager μιας ιδιωτικής επιχείρησης.
Στην εκλογή πρυτάνεων και προέδρων θα συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές και μάλιστα ανεξάρτητα από το ποσοστό προσέλευσής τους.
Θεσμοθετούνται οι πιστωτικές μονάδες ως συνάρτηση του όγκου δουλειάς του φοιτητή, δηλαδή το κατά πόσο εντατικοποιημένος είναι.
Επιβάλλεται η αξιολόγηση σαν διαρκής διαδικασία.
Οι αλυσίδες στα μαθήματα γίνονται καθολικές.
Και τέλος γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην εύρεση πόρων από τρίτες πηγές.
Ο πρότυπος εσωτερικός... φασισμός
Και αν όλα τα παραπάνω προβλέπονταν ήδη από τον νόμο-πλαίσιο, η νέα πλευρά της αναδιάρθρωσης προκύπτει από τις ρυθμίσεις για τα πειθαρχικά και την ποινικοποίηση.
Σε κάθε Πανεπιστήμιο θα ισχύουν μια σειρά από κανόνες δεοντολογίας, σύμφωνα με τους οποίους απαγορεύεται η παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ακόμη και η χρήση των υποδομών για σκοπούς αντίθετους προς την εκπαιδευτική διαδικασία. Με πιο απλά λόγια, απαγορεύονται οι καταλήψεις, οι μαζικές παραστάσεις σε Συνελεύσεις Τμήματος. Ακόμη και οι Γενικές Συνελεύσεις στο βαθμό που κρίνουν ότι γίνεται χρήση υποδομών για σκοπούς αντίθετους προς την εκπαιδευτική διαδικασία. Από την ανάποδη, το ΑΕΙ μπορεί και πρέπει να νοικιάζει τους χώρους στο κεφάλαιο για να βρει πόρους, αλλά απαγορεύεται να τους χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι φοιτητές.
Αν λοιπόν, οι φοιτητές προβούν σε “ακραίες” ενέργειες όπως αυτές που περιγράφονται παραπάνω, πχ Γενική Συνέλευση Φοιτητών ή πόσο μάλλον κατάληψη, τότε τους περιμένει πειθαρχική δίωξη. Περνάνε από την επιτροπή δεοντολογίας και από το πειθαρχικό συμβούλιο, όπου μετά το “δικαστήριο” οι ποινές που τους απονέμονται ξεκινάνε από την επίπληξη και καταλήγουν σε... αδιευκρίνιστα μέτρα (όσον αφορά στους καθηγητές, διευκρινίζεται ότι η ποινή μπορεί να φτάσει μέχρι την οριστική παύση τους...). Προφανώς η διαγραφή δεν είναι εκτός των πλαισίων τους...
Τι επιδιώκουν;
Το σχέδιο τους είναι καθαρό. Προσπαθούν από τη μια να βάλουν σε γύψο το φοιτητικό κίνημα. Και από την άλλη, να υλοποιήσουν όσα δεν μπόρεσαν με το φιάσκο της αναθεώρησης του άρθρου 16.
Προσπαθούν κυρίως να προκαλέσουν τεράστιο κόστος στους φοιτητές που θα έχουν τη διάθεση να κινητοποιηθούν, να εναντιωθούν στα σχέδια τους. Ακόμη και στο να βρεθούν και να συζητήσουν στα πλαίσια μιας Συνέλευσης. Να πρέπει να ζυγίσει κανείς καλά αν θα συμμετέχει σε κατάληψη, αν θα παραστεί σε μια μαζική παράσταση, αν θα βάλει την έννοια του αγώνα στο Πανεπιστήμιο. Γιατί θα τον περιμένουν τα πειθαρχικά στη γωνία, που μπορεί να του κοστίσουν ολόκληρο το εξάμηνο ή ακόμη και τη φοιτητική του ιδιότητα.
Ο Στυλιανίδης μετά την Σύνοδο δήλωσε ότι: “ολοκληρώνεται ουσιαστικά και τυπικά η πρώτη φάση θεσμικών μεταρρυθμίσεων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση”. Η Τριτοβάθμια εκπαίδευση που οραματίζονται είναι βαμμένη με τα πιο μελανά χρώματα. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο ολοκληρωτικά παραδομένο στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο δύσκολα θα μπαίνει κανείς, ακόμη πιο δύσκολα θα βγαίνει με πτυχίο, στο ενδιάμεσο θα πληρώνει για όλα, θα τρέχει διαρκώς, δε θα αποκτά γνώσεις. Αλλά πολύ περισσότερο δεν θα έχει δικαίωμα να αντιμιλήσει, να αγωνιστεί ενάντια σε ό,τι του επιβάλλουν.
Ή τώρα Ή ποτέ
Στα πλαίσια αυτά, ο εσωτερικός κανονισμός ορίζει μια εξαιρετικά κρίσιμη μάχη που πρέπει να δώσει το φοιτητικό κίνημα. Ο εσωτερικός κανονισμός-φασισμός απειλεί την ίδια την ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος. Σε συνδυασμό με την κατάργηση του άσυλου, την παράταση του εξαμήνου σε 13 βδομάδες κλπ, το τοπίο που επιδιώκουν να δημιουργήσουν για το Πανεπιστήμιο είναι κατάμαυρο.
Επιχειρούν να ξεμπερδέψουν με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Επιχειρούν να αποσυνδέσουν δύο στενά συνυφασμένες μέχρι τα τώρα έννοιες: το Πανεπιστήμιο και τον φοιτητικό αγώνα.
Πριν 40 χρόνια η χούντα τους και ο φασισμός τους ήταν ανοιχτά διακηρυγμένα. Σήμερα τα κάνουν νόμους.
Ο αγώνας για να μην περάσει ο εσωτερικός κανονισμός, είναι ο αγώνας για την ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος. Ή θα τον δώσουμε τώρα ανυποχώρητα και ενωτικά, ή θα τους επιτρέψουμε να μας απαγορεύσουν να αγωνιζόμαστε.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ
ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ - ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Αγωνιζόμαστε για ένα Πανεπιστήμιο:
ΑΝΟΙΧΤΟ στους αγώνες των φοιτητών, του πανεπιστημιακού κινήματος, της κοινωνίας. Ανοιχτό στην πολιτική και κοινωνική δράση και στη διάδοση ιδεών!
ΚΛΕΙΣΤΟ στους νόμους της αγοράς και του κέρδους, στις επιχειρήσεις που μετατρέπουν τη γνώση σε εμπόρευμα!
Που να ΜΟΡΦΩΝΕΙ με ενιαία πτυχία και ενιαία εργασιακά δικαιώματα σ’ αυτό, πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, με ακαδημαϊκή ελευθερία, με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, με ελεύθερο χρόνο και όχι να ΔΙΑ-ΜΟΡΦΩΝΕΙ πειθήνιους εργαζόμενους για τις επιχειρήσεις με αλυσίδες, πιστωτικές μονάδες – δια βίου εκπαίδευση, δια βίου αξιολογήσεις, πειθαρχικά κλπ.
Μπλοκάρουμε τον εσωτερικό κανονισμό παντού!
Με τις Γενικές Συνελεύσεις μας ενωμένα – μαζικά – αποφασιστικά!
1. Το τελευταίο διάστημα σημειώνεται στην ελληνική κοινωνία μια σοβαρή φθορά της κυβέρνησης και του δικομματικού συστήματος με μια ταυτόχρονη άνοδο της αριστεράς. Η κυβέρνηση της ΝΔ, που ανέβηκε στην εξουσία με κεντρική αιχμή τη διαφάνεια, πλήττεται από τα συνεχόμενα σκάνδαλα και τη διαφθορά που αγγίζει τον ίδιο τον Καραμανλή. Αδυνατεί να πείσει ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των χαμηλών στρωμάτων και προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση με μια φυγή προς τα μπρος εξαπολύοντας μια πρωτοφανή επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και δείχνει να μην θέλει να αφήσει τίποτα όρθιο. Ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων καλά κρατεί με αποκορύφωμα την προσπάθεια της κυβέρνησης για την εκχώρηση σε ιδιώτες των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης με σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση τους. Η συζήτηση περί λύσης (= ιδιωτικοποίησης) στο θέμα της Ολυμπιακής δεν έχει κλείσει, το πως θα ξεμπερδεύουν με τις ΔΕΚΟ (π.χ. ΔΕΗ) αποτελεί αγκάθι για το νεοφιλελευθερισμό ενώ την ίδια στιγμή το μέτωπο της Παιδείας παραμένει ανοιχτό. Ταυτόχρονα, και ο έτερος πυλώνας του συναινετικού δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζεται από μια βαθιά κρίση, απόρροια της πλήρως νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθεί, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που έσπευσε να στρώσει το έδαφος για τον Καραμανλή.
